Het is geen aprilgrap, een maand geleden kwam de Spaans-Britse groep Crystal Fighters met hun vierde album Gaia & Friends. Ook deze keer komen op het album de verschillendste genres samen en krijgen we een meer dan aanstekelijk geheel dat hen voordien al naar Rock Werchter, Pukkelpop en Couleur Café bracht. Geen wonder dus dat de excentrieke groep ook deze keer in een goedgevulde AB stond om het nieuwe werk aan hun Belgische fans voor te stellen. Met hun resem hits beschikken ze intussen over genoeg bagage om een anderhalf uur durende show te brengen vol positieve energie.
Low Island voorzag het voorprogramma en moest het in het begin met een zeer mager gevulde zaal doen. Hun muziek is net zoals de muziek van de hoofdact moeilijk in een hokje te plaatsen, maar ligt ergens op het randje van electro en rock. Jammer genoeg was de sound in de AB veel te dof voor hun muziek en waren we allesbehalve in de wolken van hun set. Ze deden hun best, maar het mocht gewoon niet baten. Door de boxen klonk het te rommelig en niet in balans, waardoor we niet met de beste herinneringen terugdenken aan hun set.
Openen met één van de prettigst gestoorde feestplaten ooit is meer dan een slimme zet. “I Love London” bleek na een korte intro de ultieme startschot voor een groots feest. De legendarische woorden ‘Hola. Mi Llami Mimi.’ galmden door de zaal en kregen de fans voor het eerst helemaal mee. De eclectische partysong werkt na bijna tien jaar nog steeds uitstekend en kreeg iedereen op de been. Iets later kregen we met “Yellow Sun” nog een ander feestnummer, waar de menigte niet op kon stilstaan. De eerste zweetdruppels vormden zich al snel op heel wat voorhoofden.
Jammer genoeg was de sound ook bij Crystal Fighters niet altijd optimaal en was het bij momenten zelfs onverstaanbaar wat er gezongen werd. Een spijtige zaak vooral in nummers zoals “Boomin’ In Your Jeep”, waarin de stemmen te luid stonden in vergelijking met de akoestische instrumenten en zo iets te schel klonken. Gelukkig bood het sympathieke “Wild Ones” al snel een gelegenheid om het mindere geluid te vergeten, maar opvolger “I Do This Everyday” was zodanig luid dat de energiebom van een nummer ook een geluidsbom werd.
Crystal Fighters kent een paar constanten, die na al die jaren niet veranderen. Zo heeft frontman Sebastian nog altijd niet de grootste stem, wat hij door zijn enthousiasme en charmante bewegingen goed weet te maken. Zo ook in het tropische “All Night”, waar hij samen met de twee frontdames nog maar eens voor een groot feest weet te zorgen, waardoor zijn zangkwaliteiten op de achtergrond terechtkwamen. Je hoeft dus niet de beste zanger te zijn om een grote massa in beweging te krijgen.
Na heel wat gelijkaardige, energieke nummers namen ze net voor het einde in “Bridge Of Bones” het tempo een beetje terug. Een welgekomen momentje in de set, dat op het einde misschien iets te lang gerekt werd en zo wat aan spanning moest inboeten. Gelukkig was daar dan het geliefde “You & I” dat één groot feest werd en de band met een luid applaus de coulissen instuurde. In de bis kregen we dan nog eens drie nummers, die het vooral van de sfeer moesten hebben en steeds meer euforie lieten opkomen. Showafsluiter “Plage” was dan logischerwijze ook hét moment van de show voor de meesten en zorgde in de AB voor een echte volksverhuizing. Een fantastische afsluiter!
Crystal Fighters is verre van de beste band ter wereld, maar dat ambiëren ze ook niet. Met een aardige dosis tropische percussie en enthousiasme konden ze ook gisteren een AB helemaal meekrijgen en aan het dansen krijgen. Ondanks een niet al te beste sound werd het één groot feest, waarbij de vreugde met de minuut toenam. Anderhalf uur ontsnappen uit het dagelijkse leven was hetgeen wat net iets minder dan tweeduizend fans voor ogen hadden toen ze hun ticket kochten, en zo was de sfeer in de AB dan ook fantastisch. Een vrolijk, sympathiek en uniek volksfeest dat alleen Crystal Fighters voor elkaar krijgen.
Fan van de foto’s? Nog meer foto’s van de show zijn op onze Instagram te vinden. Volgen is de boodschap!