Het is middernacht, nog steeds broeierig warm en drukkend. Je strompelt door een desolate steeg, klopt aan bij de portier en wandelt verder naar beneden. Eenmaal in de kelder word je overvallen door de geur van moonshine. De jazzy crooners die spelen delen hun smart, je voelt de pijn dewelke ze opgedaan hebben op de katoenvelden. Maar hun klankenpalet is niet enkel gitzwart, je hoort dat desondanks alle miserie de hoop niet verloren hebben.
Dit klinkt als een beschrijving voor een ‘sleazy’ jazzclub uit de jaren dertig, maar dat is het niet. Het is het gevoel dat je overvalt wanneer je naar Silences luistert, de tweede plaat van Adia Victoria. Geboren in South Carolina, via omzwervingen in New York, Parijs en Atlanta in Nashville, Tennessee beland, brengt deze Amerikaanse je haar ‘gothic blues’. De titel van de plaat is niet toevallig dezelfde als het boek geschreven in 1962 door feministe Tillie Olsen. Het zelfbewustzijn staat met andere woorden centraal op de plaat. In opener “Clean” zingt ze ‘First of all, there is no god cause I went out and killed my god’. Haar moeilijke relatie met geloof komt meerdermaal aan bod, mede gevoed door haar strenge opvoeding in een adventkerk gemeenschap. Ze vertaalt haar gevoel als outcast mooi op Silences zoals een volwaardige troubatour. Dat is wat Adia Victoria net wil doen, net zoals de vergane bluesgroten, verhalen vertellen. “Bring Her Back” is een trage akoestische shuffle die je bezweert vanaf de eerste noot. De ‘swampy’ blues dampt maar er dwarrelt ook sterrenstof door het moeras, niet enkel duisternis.
De eerste single “Different Kind Of Love” is een mooi staaltje vakmanschap in songschrijven. Het mag dan ook niet verbazen dat The National-gitarist Aaron Dessner achter de knoppen zat in zijn New Yorkse studio. Doorheen de plaat vind je rijke diverse arrangementen, van het vrolijke koperwerk in “Devil Is A Lie” tot de zeemzoete strijkers in “Cry Wolf”. Het lijkt soms alsof je een kleine geschiedenisles krijgt in de Amerikaanse muziek, want zowel blues, swing, croon als vleugjes jazz en big band passeren de revue. Dit betekent echter niet dat Silences louter een stijloefening is. De inkleuring staat volledig in functie van de nummers, en die kunnen van begin tot eind boeien.
‘I’m sick and tired of people calling me baby’ zingt Adia Victoria, en groot gelijk heeft ze! Op dit tweede album is ze enorm gegroeid als artieste en bewijst ze dat ze niet enkel een leuk snuitje is. Ook al klinken er veel herkenbare elementen doorheen Silences, de plaat blijft fris aanvoelen. Voor zij die op 29 maart ’s avonds nog vrij hebben, raden we aan richting de Roma te trekken waar ze halte houdt op haar ‘The Dope Queen Tour’.
