AlbumsRecensies

Solange – When I Get Home (★★★½): Een sprookjeslantaarn voor de r&b-wereld

Iedereen die niet onder een steen leeft kent Beyoncé, maar niet iedereen die Beyoncé kent, weet dat de popdiva nog een jongere zus heeft. Solange Knowles maakt geen commerciële pop zoals zusterlief, maar heerlijke soul en r&b. Het is drie jaar geleden dat de zangeres doorbrak met A Seat At The Table. Niet alleen op muzikaal vlak is dit album een uitblinker, maar ook op inhoudelijk vlak door haar protest tegen racisme. Gisteren was het tijd voor haar vierde plaat en dat was een verrassing. Solange nodigde bovendien enkele bekende artiesten uit om haar te helpen in de producties: Panda Bear,Earl Sweatshirt, Tyler the Creator, Gucci Mane, Playboi Carti, Sampha en meer. Toch zijn deze samenwerkingen eerder subtiel en zul je niet snel een typische stijl van één van hen opmerken. Solange produceerde en schreef haar album dan ook volledig zelf. Voor al wie eens rustig een avondje in bad wenst te ontspannen is When I Get Home een uitstekende keuze.

When I Get Home is meer ingetogen, experimenteel en abstract dan A Seat At The Table. Solange liet alle aspiraties naar toegankelijkheid achterwege en creëerde een klein melodieus kunstwerk. De zeemzoete suikerspinnensfeer die in Solanges stijl vervat zit, is opnieuw aanwezig. Solange verzamelde allerlei muzikale invloeden van r&b, soul, funk en jazz in haar winkelmandje wat resulteerde in een fris neo-soul/r&b-geluid. We raden bovendien ten zeerste aan om het album meerdere malen te beluisteren, want When I Get Home bezit een soort bubbel die moet doorprikt worden alvorens er van te kunnen genieten. Op sommige momenten verliezen we onze aandacht, omdat Solange besloot geen enkele potentiële hitsingle op haar plaat te zetten. Dit valt deels te verklaren doordat de artieste er voor koos om zang niet te gebruiken als leidraad, maar als onderdeel van de individuele instrumenten. Stem is vervlochten met melodie, en dat was in vorige albums anders. We kunnen stellen dat afwisseling af en toe wel aangenaam zou zijn, maar desondanks dit minpunt weten we nog steeds te genieten.

Solange kan ook wel eens de koningin van de interludes genoemd worden. In dit album steken er opnieuw zes. Wie het album eens luchtig tracht te overlopen zal hier ongetwijfeld moeite mee hebben. Ze breien de nummers aan elkaar en introduceren de thema’s die aan bod komen. Toch verzwaren ze op de een of andere manier het album. Solange keert terug naar haar jeugd en roots in Houston. Racisme en grote thema’s zijn minder aanwezig als ter voren, toch schiet “Almeda” er bovenuit. ‘Brown liquor, brown liquor. Brown skin, brown face’ golven op de ritmes van het nummer. Misschien is dit sowieso ook wel de uitschieter van When I Get Home. PlayBoy Carti verzorgde enkele raplijnen die het nummer leuk ondersteunen.

Enkele nummers steken op vlak van dansbaarheid boven de rest uit. “Way To The Show” is een zwoel exemplaar met sterke funkklanken. Ook “Stay Flo” bevat een zwoel en zweverig kantje en wie heel oplettend is, hoort Metro Boomin. “Sound of Rain” is misschien wel het meest aanstekelijke voor mensen die problemen hebben met stilzitten. Het is vooral de kruisbestuiving tussen funk en jazz die Solanges neo-soul hier zo uniek en kinetisch maken. Solange neemt niet doorheen het volledige album de gedaante van een sprookjesprinses aan, dat is duidelijk. In “My Skin My Logo” horen we zelfs zwoele hiphop in samenwerking met Gucci Mane.

Tot zover de dansnummers. Het zijn vooral de feeërieke nummers “Time (is)”, “I’m A Witness” en “Dreams” die Solange een grote aaibaarheidsfactor geven. Solange Knowles doet zweven op wolken, op zeer roze wolken. R&b-snoepje Sampha is te horen in “Time (is)”. Dat de twee kozen om samen te werken is niet verwonderlijk, aangezien hun vergelijkbare muziekstijl. “Dreams” is dan weer letterlijk dromen. Misschien is dit wel het mooiste nummer van het album, want we smelten weg bij Solanges honingzoete stem en de psychedelische geladenheid. Toch blijven ook deze nummers vrij arty en gefragmenteerd van aard, vergis je niet.

We kunnen concluderen dat Solange een vrijwel geslaagd album heeft uitgebracht. When I Get Home zal ongetwijfeld weer een verdere invloed hebben op de soul- en r&b-wereld. Zulk uniek project hoorden we zelden, of misschien nog nooit, eerder. Soms wat moeilijk om de aandacht erbij te houden, maar des te vaker je luistert, zal je er meer van genieten. Ook heeft de artieste haar muziek voorzien van een film, die hopelijk snel beschikbaar is. Voor al wie een rustig avondje wil wegdromen, is dit album een dikke aanrader.

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
InstagramUitgelicht

De 100 beste albums van het decennium (2010-2019)

Binnenkort gaan we het decennium van 2020 in, maar dat kunnen we niet voordat we even terugblikken op de jaren 2010 –…
AlbumsRecensies

Raphael Saadiq - Jimmy Lee (★★★★): Bitterzoete r&b zonder de stroperige nasmaak

Acht jaar is het inmiddels dat Raphael Saadiq zijn laatste plaat Stone Rollin’ uitbracht en dat was goed zo voor de man…
LiveRecensies

Primavera Sound 2019 (deel 2): Nooit te veel diva’s

Primavera Sound komt vooral tot leven op vrijdag en zaterdag. De weekendvibes van de lokale bevolking komen naar boven, de mensen zijn…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.