FEWS bestaat uit vier jongemannen die al eens graag werken met scheurende gitaren. Ze spelen post punk, maar je hoort ook vaak nog andere invloeden. ‘Whatever you want to call it,’ is de uiteindelijke beschrijving die de mannen zelf geven van hun genre. Hun nummers klinken steeds heel overtuigend, en dat er steeds een stevige vaart in zit en ze van het fellere gitaarwerk houden, zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. Die elementen vormen dan ook de rode draad van hun tweede album Into Red. Een tip/vereiste voor het beluisteren van de plaat: zet het vooral heel luid.
Punk en grunge gaan hand in hand bij FEWS. Een stem die allesbehalve afgeborsteld klinkt en ietwat misnoegd overkomt, verzorgt op vele momenten het grunge-gevoel. De attitude spat er vanaf, waardoor het gitaar-verhaal extra kracht bijgezet wordt en het geheel vervolgens strum voor strum en woord voor woord geloofd wordt. Een mooie manier om te zeggen dat we ons hier al collectief op zien springen en brullen met pint in de hand. ‘I just want it to be over,’ wordt gezongen op knaller “Over”, maar wij krijgen er nog lang niet genoeg van.
De post punk komt vooral naar voren op “Anything Else”, “Paradiso” en “More Than Ever” (mits enkele pop punk vibes bij die laatste). Allesverschroeiende gitaren nemen de leiding en terwijl deze loeihard en resoluut rechtdoor weerklinken, legt de frontman er een extra, grungy laagje op met zijn ruwe stem. De songs die deze richting uitgaan, zijn steeds heel stevig en hebben ook telkens op hun manier iets hypnotiserends. Zo zijn de refreinen van de drie vermelde nummers werkelijk een overrompeling wanneer ze voor een eerste keer door je speakers knallen. Meteen blijven ze hangen en wil je ze minstens dertig keer opnieuw horen. De mannen weten duidelijk hoe ze mensen mee moeten krijgen in hun verhaal.
Punk en grunge dus, maar daarmee is de mengeling van genres nog lang niet compleet. Op verschillende plaatsen komen zelfs electro-elementen naar boven. Werkt dat? Het zal wel zijn! Geen paniek, want het gitaarwerk blijft aanwezig, maar wordt simpelweg aangevuld met keys. De grunge/punk-zijde maakt kennis met electro-elementen, en die kennismaking is er een die verloopt zonder saaie smalltalk dat je in alle eerlijkheid liever zou skippen. In tegendeel, zo vormen “Business Man” en “Limits” boeiende gehelen. Weer eens toont FEWS zich van een andere kant, en weer eens klinkt dat dik in orde. Wanneer we denken dat we alles gehoord hebben, is het tijd voor “Suppose”. Het is niet het sterkste nummer van het album, maar wel een leuk buitenbeentje, omdat we er heuse indie-vibes door krijgen. Alle elementen zijn aanwezig: het is easy-going, met een mix van melancholie en vrolijkheid die doorsijpelt, er is veel gitaarwerk dat nooit te hard is, en de focus ligt op sfeerschepping… De nieuwe invloeden vliegen je dus om de oren op Into Red.
Het hoeft niet altijd van begin tot eind te ontploffen en scheuren. FEWS durft ook hun tijd te nemen. Ze bouwen vaak enorm rustig op, waardoor de uitbarsting tegen het einde van de nummers extra hard aankomt. Op “97” is die manier van werken heel intrigerend, en zo wordt ook “Fiction” beetje bij beetje mysterieuzer. De sfeer wordt telkens uitgebreid met nieuwe elementen en uiteindelijk wordt het zelfs een episch geheel.
Into Red bevat een karrenvracht aan power en het viertal weet je meteen in de sfeer te brengen. Vooral wanneer ze er stevig, hard en genadeloos vandoor gaan op de punk- en grungenummers, krijg je het gevoel dat alles kapot mag. Hierop blinken de mannen echt uit, maar ook de songs waar electro-elementen in aanwezig zijn, kunnen ons bekoren. Snakkend naar meer blijven we achter, en zo hebben we het graag.
Op 22 maart zullen ze de AB Club plat spelen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
