Nubiyan Twist is een getalenteerd tiental uit het Verenigd Koninkrijk. Ze overschrijden alle grenzen en combineren een groot aantal genres tot een interessant geheel. Vaak klinken hun instrumentals als jazz met latino-invloeden, terwijl de zanglijnen vol soul zitten. Hier en daar worden speciale effecten toegevoegd of wordt er zelfs op los gerapt, waardoor er ook wel eens hiphop-vibes durven binnendringen. In 2015 bracht Nubiyan Twist hun eerste self-titled album uit. Jungle Run is hun tweede plaat vol variatie, verrassingen en creativiteit.
De veelzijdig getalenteerde creatievelingen zijn in staat om nummers te maken die alle kanten opgaan, maar nooit gezocht klinken. We zijn steeds mee in de sfeer die Nubiyan Twist opwekt, doordat ze hun nummers goed opbouwen. Uiteindelijk passen de verschillende delen van de nummers altijd wel in elkaar of komen die samen tot een complex en boeiend geheel.
Nubiyan Twist is een tiental, dus het hoeft niet te verbazen dat hun nummers enorm vol klinken. Hier en daar is het misschien wat veel tegelijk, maar uiteindelijk klinken de nummers altijd heel aanstekelijk en ook intrigerend. De jazzgitaar contrasteert vaak met de meer experimentele synth-klanken en dat mist zijn effect zeker niet. Ook doet de bas bijvoorbeeld veel meer dan zomaar rechtdoor alles op de tel spelen, waardoor deze mee bijdraagt aan de experimentele sound van het geheel. Druk, maar boeiend dus. Zeker live moet dit een heuse belevenis zijn. Zoveel wendingen en allemaal op hun eigen manier zo dansbaar. Als je erin opgaat, kan het niet anders dan een rollercoaster van een avond zijn.
De band maakt hun naam waar, want ze zijn niet bang van twists. Wanneer het erop lijkt dat je een kalm, jazzy liedje voorgeschoteld krijgt, mondt dat in “Sugar Cane” uiteindelijk uit in een van de meest groovy en zwoele vibes van het album. Geleidelijk aan bouwen ze op naar een meer psychedelische sfeer, door steeds meer effecten te gebruiken die iets intimiderends hebben en die de lieflijke sfeer van het begin van het nummer volledig verdraaien.
Vaak doen ze het echter andersom en beginnen de songs experimenteel. Psychedelische klanken schudden je meteen wakker en trekken de aandacht. Daarbovenop weerklinken vervolgens catchy en soulvolle zanglijnen, die het geheel een warme en zwoele toets geven. Helemaal meeslepend wordt het wanneer de band jazz-progressies gebruikt, de blazers erbij komen en de jazzgitaar zich op de achtergrond volledig laat gaan.
Nubiyan Twist kan ook met minder overtuigen. “Brother” bevat minder lagen en minder experimentele elementen. Het is hun meest toegankelijke nummer, maar ook daar komt de band sterk uit de hoek. “Brother” is een staaltje groovy en jazzy hiphop, dat helemaal euforisch eindigt met blazers die een super catchy en vrolijke sfeer creëren. Die hiphop vibes komen nog sterker naar voren in “Permission”, dat het bredere publiek ook zeker zal kunnen smaken. Deze zijde van de band mag wat ons betreft even vaak op de voorgrond staan, want probeer maar eens stil te zitten op de rap of electronics van het laatstgenoemde nummer!
Jungle Run is een enorm veelzijdig album. Een groot aantal genres wordt gecombineerd tot boeiende gehelen. Soms klinken de nummers wat te druk, maar Nubiyan Twist weet vaker wel dan niet te intrigeren en krijgt ons zo helemaal mee. De hiphop sound mag van ons nog wat meer primeren, want daarin blijken ze ook een kei. Op 25 maart maken ze De Centrale in Gent onveilig. Tickets vind je hier.
