InterviewsUitgelicht

Interview De Staat: “We worden de Tamagotchi van de Tamagotchi”

Twee weken na de release van hun vijfde plaat: Bubble Gum trapt de Nederlandse band De Staat hun clubtour in België af. We treffen de band in De Casino in Sint-Niklaas voor hun tweede show van de Outragious Contagious tour. We hebben het met zanger/frontman Torre Florim en toetsenist/duizendpoot Rocco Hueting over de nieuwe plaat, bubbel-denken, live spelen en Tamagotchi’s.

Dag mannen! Eerst en vooral: gefeliciteerd met de nieuwe plaat Bubble Gum. Jullie clubtour in België is bijna uitverkocht. Toch is De Staat nog geen mainstream naam in België. Hoe komt dat?

Rocco: We hebben vanaf het begin connecties met Belgische groepen zoals Balthazar, Millionaire en Flip Kowlier. In 2008 hebben we nog getourd met dEUS. Belgische muzikanten bleken ons te kennen en vonden ons ook leuk, maar er was misschien een overdaad. Er was in België al genoeg van dit soort muziek.

Torre: We doen het in alle landen – behalve Nederland – rustig aan. Ons publiek groeit met de jaren. Er was alleen nooit een explosie (lacht). Elke keer als we terugkomen in België zijn er wel meer mensen dan de vorige keer. Luisteraars nemen hun vrienden mee. Dat is wel vet. Dat heeft puur te maken met hoe we live spelen. We moeten het hebben van mond tot mondreclame en dat is helemaal oké. We hebben in België geen hits, maar misschien komt dat nog. Als je vraagt waarom het in België niet werkt, weet ik het niet. Ik weet niet hoe de mensen denken en werken, maar ik ben heel blij dat mensen komen en dat onze zaal vol staat.

Wat was het feitelijke startpunt van Bubble Gum?

Torre: Volgens Tim, onze drummer, begon het nieuwe album al bij het masteren van het laatste album O. Ik kan het me niet herinneren, maar toen zei ik blijkbaar al dat ik een grotere brok van geluid en hoge tonen in de mix wou. Zo zat ik toen blijkbaar al na te denken. Het gaat altijd door. Maar Bubble Gum werd pas echt Bubble Gum, halverwege het schrijven. Toen realiseerde ik me dat er een soort thema ontstond binnen de teksten die ik al had. Het ging al snel heel erg over in een bubbel zitten als groep of individu en de verhouding tussen die verschillende bubbels. “Wat is echt en wat is nep?” Toen ik dat thema zag, ging ik daar ook meer bewust over schrijven. Het werd een obsessie. Muzikaal had ik al een idee en demo’s liggen. Ik begon te schrijven met doorlopende beats. Daar had ik gewoon zin in. Nadat we zes nummers hadden opgenomen, gingen we aanvullen: “Wat missen we nog?”. Ik vind het erg tof om een plaat te maken waarbij elk nummer erg duidelijk een eigen gezicht heeft en toch binnen een groter geheel past. Zo hadden we na een nummer of zes nog geen uptempo track.

Moet dat?

Torre: Ik vind van wel. De platen die ik echt vet vind, hebben veel variatie. Neem nu Hello Nasty van de Beastie Boys. Die vliegt alle kanten op. Het blijft altijd Beastie Boys, ook al zit er plots een bossa nova track tussen. Die wereld waar je in duikt, vind ik gewoon vet. Ik heb dat ook bij Greatest Hits 1 van Queen, al is dat geen album, maar een verzameling. Als kiddo van tien was ik een enorme Queen-fan en toen was dat voor mij wel het ultieme album. Als ultieme mixtape had elk nummer heel erg een eigen karakter en toch paste alles bij elkaar.

In tijden van streaming shuffelen we tracks gewoon door elkaar, maar jullie hechten er zo te horen wel belang aan dat een album een geheel is met een thema en goede trackvolgorde. Dat is toch heel old-fashioned eigenlijk?

Torre: “Elke track moet op zichzelf kunnen werken, maar ik vind het gewoon leuk om conceptueel na te denken over een album. Als band focus je je toch nog wel op het album, maar dat gaat dan meer over het verhaal dat we brengen. “Hoe dragen we ons visueel uit?” Dat hangt allemaal samen met het album. Als je kijkt naar de volgorde op de plaat vind ik het belangrijk dat je in je eerste vijf nummers duidelijk maakt: “Kijk, dit is ongeveer het album.” Die worden natuurlijk meer beluisterd dan de laatste vijf nummers. Je wilt de luisteraar eerst pakken. Daarna kan je de diepte in gaan.”

Je zegt dat je nummers een gezicht wilt geven. Wat is het gezicht van Bubble Gum?

Torre: “Ik herkende een overlappend thema over alle dingen waar ik mee bezig was. Elk nummer en tekst wordt bij mij vaak een obsessie. Ik kan alleen maar teksten schrijven als ik ergens heel hard mee bezig ben. Het begon bij “KITTY KITTY”, een track die geïnspireerd is op Trump en de hele campagne eromheen waar ik compleet gefascineerd door was. De media, hoe de twee verschillende groepen compleet aan de andere kant stonden. Links dacht dat zij de feiten hadden en rechts dacht van: “Nee, jullie zien de goede feiten niet.”

 De ‘goede’ feiten.

Torre: “Precies. Beide groepen waren ervan overtuigd dat ze gelijk hadden. Ik vond het echt interessant dat je echt twee compleet verschillende werelden krijgt. In de video van “KITTY KITTY” zie je links blauw tegenover rechts rood. Twee compleet eigen werelden. Als je in een band zit, zit je eigenlijk ook in een soort van bubbel. Tijdens het maken van een plaat, zit je heel veel in de studio. Ik ging ook door een slechtere periode waarin ik me gewoon niet zo goed voelde. Daar raakte ik ook niet uit. Ik voelde me geïsoleerd. De realiteit bleek niet echt meer een ding te zijn. Er leek een andere persoon in een compleet andere wereld te leven dan ik. De plaat werd een soort van focus tijdens die periode. Toen ik merkte dat bijna elk nummer daaronder wel te scharen viel, vond ik dat wel een coole insteek.”

Op de plaat tasten jullie de grens af tussen mens en machine. Neem nu “Pickachu”, dat zo machinaal en monotoon mogelijk lijkt te klinken.

Torre: “Pickachu” is gewoon begonnen met een flauwe technobeat. Die demo klonk al een beetje smerig.”

Rocco: “Echt skoeftie! Dat woord heb ik van Zimmerman (Simon Casier red.) geleerd. Da’s Vlaams toch?”

Torre: “Ik zag al een Aphex Twin video voor me. “Pickachu” zat er opeens in en dat sloeg natuurlijk nergens op, maar toen bedacht ik me dat het ook “peek at you” kon betekenen. Toen zag ik de link met Instagram en naar iemands persoonlijk leven staren, waar je ook bent. Hier, op de wc of in je bed. Het had eigenlijk iets heel erg smerigs, stalkerigs. Dat vond ik wel goed bij elkaar passen. “I Wrote That Code” was dan weer een obsessie van mij met artificiële intelligentie.”

Waar komt die fascinatie voor artificiële intelligentie vandaan?

Torre: “Ik ging heel veel lezen over en luisteren naar waar het in de toekomst heen kan met artificiële intelligentie. Er is een theorie dat er straks artificiële wezens zijn die veel slimmer zijn dan wij en op zichzelf kunnen denken en ontwikkelen. Dat idee is zelfs geen bedreiging meer, maar gewoon een volgende stap in de evolutie. Dat wij de rups zijn en de nieuwe wezens de vlinder, vond ik wel een leuke insteek. Ik vond het wel een leuke insteek dat mensen straks, wat zei jij nou laatst? Dat we de Tamagotchi van de robots worden.”

Rocco: “De Tamagotchi van de Tamagotchi.”

Torre: “Vooral wetenschappers zijn heel erg bang voor die volgende stap, maar misschien is het juist vet dat we verder evolueren in zo’n organisme.”

Rocco: “Op Bubble Gum gaat het over grotere thema’s. Dat machinale achtervolgt ons al sinds de eerste plaat. We speelden toen zo veel. We repeteerden alles helemaal strak. Iedereen zei ook steeds: “Jullie zijn net een machine, man!” Op de tweede plaat Machinery hebben we heel erg gefocust op het machinale. Als verschillende onderdelen maakten we samen een ding. Het is gewoon machtig om met z’n vijven iets te maken wat groter is dan de som van de delen. Je speelt allemaal eigenlijk iets simpels, maar als je samen speelt, moet je het nummer echt ontleden om te horen dat het allemaal verschillende dingen zijn. Ik vind het leuk dat je dat blijkbaar in Bubble Gum weer hoort.”

Ja, maar het is weer op een heel andere toon dan op Machinery. Hier lijken jullie het te willen verdoezelen dat het instrumenten zijn.

Torre: “Het is wel grappig dat je dat zegt. Veel mensen denken dat het alleen maar synthesizers zijn terwijl Vedran en ik alleen maar gitaar spelen. Die laten we alleen zo klinken dat het niet meer duidelijk is of het nu een gitaar is of niet. Dat is nu ook onze smaak. We zijn klaar met het vorige wat we hebben gedaan. Dit is ook een reactie op O, ons vorige album.”

Rocco: “Dat is ook het vette aan hiphop of technomuziek: het oneindige karakter van de machine die pas stopt als je hem uitzet. Mensen zijn per definitie eindig, natuurlijk en dat is wat ons juist zo vet maakt. Maar het is nog vetter als we doen alsof we oneindig zijn. Dat doen we in een liedje wat in principe ook een oneindigheidswaarde heeft. Dat bedenk ik me nu allemaal he. Ja, wow.”

Torre: “In “Murder Death” van het vorige album onderzoeken we juist het idee dat we niet meer eindig zijn.”

Rocco: “Ik heb er ook eentje geschreven over het onvermijdelijke einde.”

Jullie zijn zo te horen wel bezig met het einde.

Torre: “Ja, we gaan stoppen (lacht). Dat wist jij nog niet, he!”

Rocco: “Ik weet weer van niks. Mooie boel.”

Lopen jullie voor dat onmenselijke geluid niet tegen technische muren aan?  

Torre: “Veel mensen denken dat deze plaat in laagjes opgenomen is met de hele poespas, maar dat zijn gewoon vijf mensen die tegelijk een song inspelen, net zoals op de rest van de platen. Dat is het. Er zitten hier en daar wel wat overdubs op, maar zeer weinig.” 

Hoe zien jullie Bubble Gum live tot leven komen?

Torre: “Dat zijn we nog een beetje aan het onderzoeken. We hebben letterlijk gisteren onze eerste show gehad in Hasselt. Voor een eerste show ging het zeker heel goed. Je merkt dat veel mensen de nieuwe tracks nog niet zo goed kennen. Zo krijg je een eerlijkere reactie. Je hebt niet het feest der herkenning wat bij heel veel liedjes wel het geval is. Mensen zijn dan van “Dat vind ik leuk, want dat ken ik.” Nu is het meer van: “Dat ken ik niet, ik ben benieuwd.” Je volgt de song mee op de gezichten van de mensen die voor je staan. Dat vind ik wel leuk aan deze periode.”

Mensen haken snel af als ze iets niet kennen. Hoe triggeren jullie hen genoeg om te blijven luisteren?

Torre: “Als het goed is, spreekt het werk voor zich. We proberen het altijd visueel te laten kloppen. Bij een nummer waarbij we allemaal gefocust moeten spelen en stil blijven staan, is het leuk om dat juist heel erg te benadrukken – omdat dat de essentie is van die track – of door het juist te overcompenseren met licht of visuals. Tegelijk vinden we het leuk om een perfecte mix te creëren van het feest der herkenning en vervreemding.”

Rocco: “We proberen onszelf altijd uit te dagen. Voor ons is het juist uitdagend en enthousiasmerend om dingen te brengen waarin we zoveel van onszelf leggen dat het overloopt en doordruppelt naar de zaal. We versterken onze energie in een lichtshow of visuals. Met die puntjes van herkenning maken we een set die qua spanning precies genoeg omhoog en omlaag gaat. Zo krijgen we in ieder geval wel een deel van de mensen mee. Dan is er toch iets leuks aan ons.”

Wat is er dan zo leuk aan jullie?

Torre: “Dat kan jij beter zeggen. Als wij het zeggen, geloven ze ons niet.

Rocco: “Het is weer heel typisch Hollands als we iets goeds over onszelf zeggen. Een beetje arrogant.”

Torre: “Altijd als we een album maken of een liveshow doen, stel ik mezelf voor hoe het is om in het publiek te staan. Ik vraag ik me af wat ik zou willen zien. Als ik op het podium sta, zie ik mezelf spelen. Klinkt misschien gek. Het is bijna als een acteur, een regisseur en cameraman tegelijkertijd. Als ik op een bepaalde plek van het podium sta, dan sta ik daar met een reden.”

Rocco: “Dat is ook wel iets wat groeit met de jaren. Eerst ga je van: “Wow, wat een groot podium! Ik ga even daar staan!” Later merk je: “Het is heel raar dat ik hier nu sta.” Je krijgt constant reacties. Dus dat is ook iets waar we beter in zijn geworden. We zijn heel goed, dat is het leuke aan ons (lacht).”

Jij bent echt een controlefreak als ik het zo hoor. Alles moet perfect staan en zijn.

Torre: “Wat?! (slaat vuist op tafel)”

Rocco: “Klopt. En dan ben ik er om dat uit te balanceren (lacht).”

Torre: “Ja, natuurlijk. Ik denk dat elke maker of producer een controlefreak moet zijn. Anders wordt het een onduidelijke boel.”

Wat luisteren jullie momenteel?

Torre: ”Ik luister nu eerlijk gezegd niet zo veel muziek. Sommigen vinden het fijn om muziek te draaien in de kleedkamer net voor de show, maar ik vind het fijn om de hele dag geen muziek te horen totdat we gaan spelen. Zo zit je er helemaal fris in en komt dat eerste nummer zo hard mogelijk binnen. Dan voel je de show helemaal van begin tot eind. Ook als publiek. Als je de hele dag muziek hebt geluisterd en je luistert dan een mooi nummer, maakt dat minder indruk dan wanneer je de hele dag stilte hebt gehoord en dan een liedje opzet. Dan is het opeens van: “Wauw, wat een prachtig nummer.” Dat gevoel wil ik geven als we live spelen.”

Rocco: “Ik vind de Belgische groep BOROKOV BOROKOV met hun nieuwe hit “Godverdomme” heel sterk. Mijn broertje zit ook in een band: Jo Goes Hunting. Die wil ik wel even pluggen. Hij is een jazzdrummer, maakt ook popmuziek, maar is nu met nieuwe dingen bezig. Hij is nu aan het mixen. Soms stuurt hij me wat deuntjes op. Daar word ik heel enthousiast van. Dat is ook weer zo’n voorbeeld van iets wat weer wel of helemaal niet zou werken in België. Maar Belgen zijn best wel freaks. Kieskeurige freaks.”

Torre: “Ja, we hebben wel fans in België, maar radiostations hier draaien ons niet. Ik luister zelf nooit naar radio, dus ik ga ervan uit dat mensen die ons leuk vinden dat ook niet doen. Als je zelf dingen maakt die je zou willen horen of zien, moet je ervan uitgaan dat er mensen zijn zoals jij. Ik ontdek muziek door vrienden. Dus als ik niet naar de radio luister, hoeven we mensen zoals ik ook niet te bereiken via de radio. Het zou wel leuk zijn als we gedraaid worden, want het liefst kom je binnen via alle kanalen.”

Rocco: “Precies! En als we gedraaid worden, zijn we klaar om iedereen weg te blazen! (beide lachen luid)

We kijken ernaar uit. Bedankt voor jullie tijd en veel succes met de tour!

Bubble Gum is sinds 18 januari uit.

 

Related posts
InstagramLiveRecensies

Zimmerman @ Ancienne Belgique (AB Club): Eerbare vrijage met zinderend slotakkoord

Simon Casier pakte z’n basgitaar en Bob Dylans doopnaam en werd Zimmerman. Achter die zweem van associaties en hoge verwachtingen bevindt zich…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe singles J. Bernardt - "Taxi" & "Matter of Time"

Een korte stand van zaken: Balthazar verdwijnt na enkele jaren hard labeur voor onbepaalde tijd in de diepvriezer, Maarten Devoldere lijkt na…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Zimmerman - Love Songs (★★★½): Om onvermijdelijk bij te smelten

De lange pauze die Balthazar vorig jaar besloot in te lassen, genereert ruimte voor de zijprojecten van de kernleden. ‘Bij Balthazar spelen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.