Het hoeft wellicht niet te verbazen dat we bij Dansende Beren van riffs houden, en bijgevolg constant op zoek zijn naar nieuw talent om onze oren de kost te geven. Tijdens deze zoektocht zijn we enkele maanden geleden gebotst op Puppy, een Londense band die sinds 2014 interessante muziek maakt. De band is naar eigen zeggen een heavy metalband, die met één oor naar metal luistert, maar zijn andere oor te luisteren legt bij heel wat andere muziekgenres. Voeg daar een flinke portie prettige gestoordheid en de nodige random videoclips aan toe, en je krijgt een band die anno 2019 niet langer in de luwte kan blijven.
Opvallende en uitgesponnen intro’s hebben de Britten blijkbaar niet nodig om hun debuutalbum op gang te zwieren. Twee keer de kick en een keer de snare drum laten trillen, is meer dan genoeg. Wat volgt is een vettig samenspel tussen gitaar, bas en drum dat uitmondt in een niet al te subtiele knipoog naar hardcorebands à la Madball of Terror. Wanneer “Black Hole” zich echter ten volle ontwikkelt, komen we aan bij een refrein dat aan een niet-theatrale opvoering van Ghost doet denken. Puppy grijpt je met andere woorden meteen bij de lurven, en wakkert in een goeie drie minuten je interesse aan om het album te verorberen.
Met “Vengeance” stoomt Puppy gewoon door met een typische stonerrock riff en snedige zanglijnen, die niet al te bijzonder klinken. Maar ook dit nummer evolueert weer naar een enorm catchy, bijna glamrock aandoend refrein, met gitaarlijnen die dan weer uit een punkrock nummer lijken te zijn geplukt. De riff die op het einde van het nummer naar de voorgrond treedt, is er een waar menig stonerrockband wel een ledemaat of orgaan voor over zou hebben. Wat is het heerlijk dobberen op de woelige en onvoorspelbare zee die vernoemd is naar het nageslacht van een niet-nader-vernoemd hondenkoppel.
Ook eerder uitgebrachte single “World Stands Still” leert ons wat we eigenlijk al weten: Puppy is een meester in het blenden van allerlei gitaargenres. Rock, hardrock, stonerrock en allerlei varianten van metal worden samengevoegd tot wat waarschijnlijk de meest complete song van het album is geworden. De bijhorende clip willen we je zeker niet onthouden. “I Feel An Evil” is dan weer een nummer dat op het eerste gehoor naar het recept van Bad Religion lijkt te zijn samengesteld, maar dat rond halfweg opnieuw uitmondt in een vettig geflirt tussen bas, gitaar en drum. Als een vers pak friet met saus naar keuze: vettig, vertrouwd, maar verdomd lekker.
Over het muzikale aspect hoeven we je waarschijnlijk niet langer te bestoken met superlatieven, ook al had dat zeker gekund. Vocaal gezien valt er het meeste te zeggen over de sluitstukken “Handlebars” en “Demons”, waar zanger en gitarist Jock Norton zijn nonchalante, nasale stemgeluid bij momenten kan aanvullen met hogere noten, die zonder scrupules als ‘beklijvend’ omschreven kunnen worden. ‘Nog even een breakdown om het geheel af te sluiten met een knal’; moet het Londense drietal tijdens het schrijven van “Demons” gedacht hebben. Referenties naar Black Sabbath zijn nooit ver weg, maar Puppy geeft er toch maar mooi een eigentijdse draai aan. De kers werd bij dezen op het middelpunt van de taart geplant, en sinds middernacht aangeboden op de toonbank van het wereldwijde web. En dit is nog maar de debuutplaat…
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
