AlbumsRecensies

Napoleon – Epiphany (★½): Een riff van 47 minuten hoeft niet meteen iets positiefs te betekenen

Een basgitaar, een drum, een elektrische gitaar en een microfoon. Meer heeft Napoleon niet nodig om hun interpretatie van de kruising van metalcore en melodic hardcore vast te leggen. Ondanks die bezetting kent de band verrassend genoeg al negen leden en ex-leden. De talrijke en abrupte tempowissels en de vingervlugheid van gitarist Sam Osborn, het enige oorspronkelijke lid overigens, zijn de twee elementen die de band hun geringe naamsbekendheid al hebben bezorgd. Na twee uitstekende ep’s en één full album dat in 2016 uitgebracht werd, doet de band uit Exeter in 2018 een gooi naar een geslaagde tweede.

“Godspeed” heet de opener van het nieuwe album, en die doet zijn taak wel heel opvallend. De intro van het nummer lijkt zo een gefinetunede versie van een song uit een arcade videogame te komen. De rest van het nummer bevestigt wat we al van Napoleon wisten: ze kunnen knallen. De tempowissels zijn ook op Epiphany niet achterwege gelaten, en over de riffs die Sam Osborn serveert, kan hetzelfde worden gezegd. De tussenstukken hebben op dit album de nodige finesse meegekregen, en dat is een welkome afwisseling met eerder werk.

Single “Ignite” werd al voor de release van Epiphany de wereld ingestuurd, en werd enorm positief onthaald door de fanbase. “Ignite” lijkt ons echter een single waarmee Napoleon enkel zal kunnen bevestigen bij de bestaande fans, en minder bij het grotere publiek. Zoals hierboven al impliciet werd duidelijk gemaakt, heeft Napoleon enkele luisterbeurten nodig om volledig geapprecieerd te worden. Dit is bij dit nummer en bij uitbreiding bij Epiphany niet anders. Het moet gezegd dat Napoleon wel voller klinkt dan op vorig album Newborn Mind, en daar is titelsong “Epiphany” het bewijs van. Verdere sporen van een groeipatroon konden we echter niet bespeuren.

Om de sleur wat te breken, opteerde Napoleon ook om twee guest appearances in hun album op te nemen. Voor “Fantasist” was dit JT Cavey van Texas In July, voor “Dream Sequence” werd Chris Thompson aangesproken. Meer dan een botte brulronde werd er bij die eerstgenoemde echter niet toegevoegd aan het gekende geluid. Bij “Dream Sequence” maakt een tweede gitarist zijn opwachting, die ook zijn instrument met graagte uit laat komen in de al te drukke voorgrond. De groovy tussenstukjes, het samenspel tussen gitaren en bass en de toevoeging van strijkers bevatten echter wel potentieel, maar buizen spijtig genoeg op uitvoering.

De vettige baslijn in “Zeitgeist” kan een complete afgang voor Napoleon nog enigszins voorkomen, maar wij zijn niet mee in het verhaal dat de Britten met Epiphany willen brengen. Het album is vooral één langgerekte riff, en de andere instrumenten moeten zich daar dan maar naar schikken. Het moet gezegd dat de heren elkaar soms heel goed vinden, maar die vaststelling wordt net iets te veel overschaduwd door het feit dat de muzikanten vaak eerder naast dan met elkaar spelen. We hadden te veel het gevoel dat Napoleon beter ‘Sam Osborn & Band’ zou noemen, en dat ze de ware veroveraar beter zijn naam teruggaven. De wereld veroveren kunnen ze met Epiphany alleszins beter niet ambiëren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.