De inmiddels 47-jarige Richard Ashcroft hoeven we je al lang niet meer voor te stellen. Maar als het even kan, dan doen we dat toch. Als zanger van The Verve scoorde hij grote hits als “Bittersweet Symphony” en “Lucky Man”. Maar ook na de spilt van zijn band bleef Ashcroft succesvol. Als solo artiest bracht hij ondertussen al vier platen uit, met zijn nieuwste Natural Rebel doet hij daar nog een exemplaar bij. Zijn naar eigen zeggen sterkste plaat. Aan Ashcroft om deze herkauwde uitspraak alle eer aan te doen.
De geslaagde zomer van 2018 lijkt stilaan slechts een herinnering te gaan worden, maar toch geeft de openingstrack “All My Dreams” je een warm gevoel alsof de lente terug voor de deur staat. De singer-songwriter toont met “All My Dreams” waar hij sterk in is en dat is frisse popnummers maken zonder dat we daar teveel moeten bij nadenken. Een mooie opener dus van de Britse routinier. Dat Ashcroft weet hoe hij degelijke songs moet schrijven, staat na al die jaren buiten kijf, maar bij “Birds Fly” kregen we toch iets te veel het gevoel dat de radiovriendelijkheid te veel werd opgezocht. Dat mag natuurlijk, maar als het zijn spontaniteit verliest, dan passen we liever. “Birds Fly” is ziek in zijn herhaling en is te veel op zoek naar die ene hit. Wij hadden het graag anders gezien.
Wij hebben Ashcroft het liefst wanneer hij nonchalant en gelaten klinkt. Op “Surprised By The Joy”, doet doet hij wat we vragen. Een slimme popsong, met een refrein die de climax net niet weet te bereiken. Ashcroft geeft ons deze keer ook een boodschap mee en dat is ‘geniet van de kleine dingen’. Een eeuwenoud cliché, die ons eerlijk gezegd onberoerd laat. Desalniettemin is “Surprised By The Joy” een mooi luisternummer die niet mis zou staan om op de achtergrond te spelen in de woonkamer en dat is deze keer niet slecht bedoeld. Na een tweetal nummers is het duidelijk dat Ashcroft het op veilig speelt. Geen uitschieters of onregelmatigheden. Nee, enkel de gebruikelijke gitaar en doorleefde stem staan centraal. Eens benieuwd of deze plaat onze dorst kan blijven lessen.
De eerste singer-songwriter die geen liefdesnummer schrijft, moeten we nog tegenkomen. “That’s How Strong” is Ashcroft’s ode aan zijn partner Kate Radley, die keyboard speelt bij de band Spiritualized. Opnieuw geen al te origineel nummer, maar tegenvallen doet het allerminst. Hij weet ons te boeien in zijn eenvoud. Woorden als ‘You’re beauty is so fine it really blows my mind’ mogen dan wel klef klinken, wij konden er wel van genieten. Natural Rebel mist vooralsnog pit en daar probeert “Born To Be Strangers” krampachtig verandering in te brengen. De intro die ons doet denken aan “Money” van Pink Floyd is het enige korte hoogtepunt van het nummer. De ellenlange herhaling schreeuwt om verandering, maar die komt er nooit. “Born To Be Strangers” is er eentje om snel te vergeten.
Nummers als “We All Bleed” en “That”s When I Feel It” zijn net als de meeste nummers op de plaat voorzien van mooie arrangementen. Deze wist Ashcroft in elkaar te boksen met Jon Kelly en Emre Ramazanoglu. Ronkende namen die onder meer samenwerkten met Kate Bush en Paul McCartney. Door strijkers te gebruiken probeert hij zijn nummers dat larger than life gevoel mee te geven, maar echt slagen doet het voorlopig niet op Natural Rebel.
Bizar hoe Ashcroft’s laatste nummer “Money Money” dan weer wel voldoet aan al datgene waar we hierboven om smeekten. “Money Money” toont lef, durf, rock-‘n-roll en een refrein die eens langer dan vijf seconden blijft hangen. “Money Money” is een hoogtepuntje op de plaat zonder een echte topschijf te zijn. Wat het wel is, is een verademing, die de plaat broodnodig had. Die verademing komt er helaas veel te laat, want “Money Money” is het sluitstukvan op plaat.
Met Natural Rebel brengt Richard Ashcroft dus zijn vijfde plaat uit. Een titel die ons vooraf deed hopen op een uitspatting of acht. Maar die uitspatting blijft uit waardoor het geheel wat flauw en lichtvoetig aanvoelt. Ook de herhaling in de weinig complexe nummers ging ons op den duur gaan storen, waardoor we al te vaak afdwaalden van het onderwerp en dat is nog steeds muziek. We konden slechts bij momenten genieten van Natural Rebel en dat voelt als een teleurstelling, zeker als je weet wat Ashcroft in het verleden bijeen wist te schrijven. De plaat is geen pareltje geworden, maar kan zonder moeite in één ruk afgespeeld worden tijdens een vlakke roadtrip richting het nergens.
