AlbumsRecensies

Little Dots – Do You Know How We Got Here (★★★★): Evolutie op zijn best

AlbumsRecensies

Little Dots – Do You Know How We Got Here (★★★★): Evolutie op zijn best

Evolutie. Dat woord onthouden we over het nieuwe album “Do You Know How We Got Here” van Little Dots. De Belgische band eigent zich op hun nieuwe plaat een minimalistische elektro-sound toe zonder onderweg te vergeten waar ze vandaan komt. De groep wortelt in folky alternative-pop, die op deze klepper van een plaat op schijnbaar organische manier geëvolueerd is naar een door synths onderbouwd geheel.

Little Dots, een van de projecten van muzikale duizendpoot Sophia Ammann in samenwerking met Pablo Casella, is met dit album onder productie van Frederik Segers niet aan hun proefstuk toe. “A Clear Running Stream”, toen nog in het gezelschap van Tom Callens, zette in 2014 de toon met voornamelijk akoestisch materiaal gedrenkt in folk-invloed. “Cold Wind” en “All Is One” illustreerden destijds al het bescheiden karakter van hun muziek zonder aan pit in te boeten. Hun debuut werd goed onthaald en bracht de groep in 2015 onder andere tot op Gent Jazz. Na een periode van 4 jaar waarin Ammann onder andere tijd besteedde aan een project rond Leonard Cohen, is Little Dots nu terug met een nieuw studioalbum.

“Follow me”, eerder uitgebracht als single, zet meteen de toon voor iets wat het hele album door merkbaar aanwezig blijft: een geven en nemen van een elektronische wall of sound die golvend dynamiek geeft aan het nummer. ‘I don’t know where we go, but follow me’, verhaalt het nummer. Wat eveneens aanwezig blijft is een verscholen optimisme in de tekst, een zekere impulsieve daadkrachtigheid, zoals in dit nummer. Hoewel het vaak verhuld gaat achter een donkere groove, lijkt die thematiek toch het album te tekenen.

We volgen de band tot “The Game”. Een iets scherper nummer dat net zoals “Rocket” de intensiteit de hoogte in jaagt en een aangenaam contrast vormt met de eerder ingetogen nummers op het album zoals “Everyday Sun”, waar de stem van Ammann de show dan weer helemaal steelt. Het ingetogen karakter van de muziek is echter niet de regel, zo bewijst “Mother Colour”, met zijn catchy ritme en alles overstijgende synths. Ook dit nummer werd eerder als single uitgebracht en het is wel begrijpelijk waarom: samen met “Follow Me” is het een van de nummers dat het meest blijft plakken in je hoofd. Het heeft een hoger pop-gehalte dan andere nummers op het album, en dat maakt het tot een ideaal uithangbord voor de groep en hun nieuwe plaat.

“Home” springt er zelf niet tussen uit en vertoont minder karakter en durf dan de eerder vernoemde hoogvliegers. In het kader van het album lijkt het nummer echter wel goed geplaatst te zijn als aangename opwarmer voor het tweede gedeelte van de plaat. Hier wordt een versnelling terug geschakeld en wordt de toon weemoedig en geladen van aard. Het eerste nummer dat dit illustreert is “The Man Who Lost His Face”. Hierop demonstreert de band haar vertelkunsten in een melancholisch nummer dat je helemaal meesleept van begin tot eind. Het instrumentale gedeelte werd hier tot een akoestisch minimum gereduceerd, en ook de folk-invloed komt weer boven drijven. Op enkele afgewogen aanstrijkingen van een viool na staat zo goed als niets de stem van Ammann in de weg om te schitteren. De analogie met het eerste album van de groep is hier zichtbaar, als een soort herinnering aan waar ze vandaan komen en welke weg ze tot nu toe hebben afgelegd op muzikaal vlak. Een hoogtepunt.

Een ander hoogtepunt volgt met “To Let You Go”, een hartverscheurend nummer dat ontaardt in een intens klaagzang naar het einde toe, desondanks de bescheiden intro. De optimistische toon is nu echt wel even ver te zoeken. Je beeldt je een dreigende lucht in, donder in de verte, een strakke wind, met in het midden van het hele tafereel een band die niets liever heeft.

“Walk Talk” voorkomt een zacht uitsterven van het album door terug te grijpen naar elektro zoals we die gehoord hebben op het eerste nummer van de plaat. Het ruimteschip ‘Little Dots’ lanceert zich nog een laatste keer door een wolk van ritmische synth-pop alvorens na een kleine 4 minuten met een schok weer neer te komen. Het album eindigt met voetstappen die zachtjes van je weg bewegen, alsof je metaforisch wordt duidelijk gemaakt dat het pad nog niet tot een einde gekomen is, en de groep nog niet is uitgewandeld.

“Do You Know How We Got Here” is een gepolijste plaat die niet schuw is van een prikkelende saw-wave of een melancholische noot. Een stap vooruit en een mooi vervolg van het Little Dots-verhaal.

Live te zien in de AB op 12/10.

Facebook | InstagramWebsite

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single The New Eves - "Astrolabe"

The New Eves is voorlopig nog een vrij onbekende naam in de muziekwereld, maar de band is hard aan het werk om…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Tobias Arbo - "Recover"

In 2023 leerden we Tobias Arbo beter kennen dankzij zijn debuut-ep Powerlines. Met zachte indiefolk uitte hij zich op een gevoelige en…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single REINES - "Sophomaniac"

Als je op zoek bent naar een nummer om je dag goed mee te beginnen, dan is “Sophomaniac” van REINES precies wat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.