De Ierse zanger Hozier is terug! In 2014 bracht de 28-jarige singer-songwriter zijn debuutalbum uit dat internationaal een groot succes werd. Het grote publiek kent hem vooral van zijn megahit “Take Me To Church”, een nummer waarmee hij in maar liefst twaalf landen op één stond (waaronder België) en die meer dan acht miljoen keer over de toonbank ging. Door het grote onverwachte succes was Hozier meer dan twee jaar bijna onafgebroken op tour en speelde hij bijna 250 concerten. Afgezien van het nummer “Better Love” uit 2016, een nummer dat hij schreef voor de Disney film The Legend of Tarzan, bleef het opvallend rustig rond Hozier. Tot nu dus, want donderdag bracht hij voor het eerst weer nieuwe muziek uit. De Nina Cried Power ep schetst volgens Hozier een goed beeld van wat we voor zijn nieuwe plaat, die volgend jaar zal verschijnen, mogen verwachten.
Titeltrack en openingsnummer “Nina Cried Power” is meteen een schot in de roos. Het nummer heeft een rauwe energie en een dynamiek in zich die wat aan zijn nummers van zijn debuutplaat Hozier doet denken. “Nina Cried Power” is een dankuwel aan alle artiesten uit de twintigste eeuw die hem nog steeds inspireren zoals John Lennon, James Brown, Nina Simone en natuurlijk ook Mavis Staples. De meervoudige Grammy-winnaares en soul/gospel legende Staples geeft zelfs een gastbijdrage op “Nina Cried Power” die het nummer naar een nog hoger niveau tilt. Het nummer, waarin ook de iconische Josh T Booker meespeelt, is in onze ogen zelfs één van Hozier’s sterkste nummers die hij tot op heden van zich liet horen.
Iets gemoedelijker en softer gaat het op het melancholische “NFWMB” aan toe. Beginnend met een akoestische gitaar bouwt het nummer langzaam op en laat het opnieuw een gevoelvolle en breekbare kant van de Ier zien. Het contrast met de opener is dan ook groot en het nummer heeft dan ook een aantal luisterbeurten nodig om ons echt helemaal mee te krijgen. Bij het blues getinte “Moment’s Silence” (Common Tongue)” daarentegen is het al vanaf de eerste luisterbeurt raak. Het tempo zit goed en de structuur van het nummer is zo gemaakt dat het steeds boeiend blijft om naar te luisteren. Zeker de laatste hook is een voltreffer en blijft omwille van zijn gedreven melodie ook makkelijk plakken.
In vier jaar tijd heeft Hozier heel wat demo’s gemaakt en dat hij een artiest is die op veel markten thuis is, bewijst hij nog maar eens op Nina Cried Power. Ook de manier waarop hij zijn verhalen weet te vertellen blijft boeiend evenals hoe hij bepaalde sferen weet op te bouwen. “Nina Cried Power” is groots, terwijl “NFWMB” ingetogener en zelfs donkerder uit de hoek weet te komen. Dat Hozier ook een zeer herkenbare stem heeft, etaleert hij ook graag op zijn nummers. Op de ep wordt dat vooral duidelijk op het hartverscheurende slotnummer “Shrine”. Het opnieuw ingetogen nummer overtuigt dankzij zijn ‘éénvoud’ en zijn heel poëtische lyrics (‘Remember me, love, when I am reborn. As a shrike to your sharp and glorious thorn’). Een slotakkoord om even stil van te worden.
Nina Cried Power is met andere woorden een erg geslaagde ep geworden die het wachten meer dan waard was. De vier nummers op Nina Cried Power klinken heel divers en verscheiden waardoor de ep eerder een samenraapsel van vier nummers lijkt te zijn dan een coherent geheel. Niet dat dat een nadeel is, want elk van de vier nummers weet ons te bekoren op zijn eigen manier. We zijn in ieder geval nu al heel curieus naar de tweede plaat van de charismatische Ier, die we in het voorjaar van 2019 mogen verwachten.
