In 2015 stond de ster van het Britse (post)punkduo Slaves plots haarscherp afgetekend aan het hemelfirmament. Met hun debuutplaat Are You Satisfied? mochten ze zich trotse eigenaars van een Mercury Music Prize nominatie noemen. Ze vatten daarop de koe meteen bij de horens en kwamen in 2016 al met een opvolger voor dat eerste succes. Misschien net dat tikkeltje te snel, want Take Control werd met gemengde gevoelens onthaald. Kritieken als ‘drijvend op het succes overhaast nieuw werk fabriceren’ en ‘te weinig aan maturiteit gewonnen qua sound’ kwamen vaak boven drijven.
Waar we die kritiek deels konden begrijpen, waren er anderzijds zeker nieuwe invalshoeken tussen hun simpele concept verweven. Naast een aantal good old loeiende punksongs, hoorden we immers ook logge elektronica op “STD’s/ PHD’s”, de Gorillaz vibe op “Steer Clear” en een slepende bas op “Cold Hard Floor”. Tekenen van de intentie tot blikverruiming waren dus wel degelijk aanwezig. Maar vooral plaatvulling bleef een doorn in het oog. Het was dan ook nieuwsgierig uitkijken naar wat de derde langspeler zou brengen. Een aankondigingsfilmpje doorspekt met droge Britse humor beloofde alvast veel goeds.
En of Laurie Vincent en Isaac Holman geluisterd hebben. Ging de band op de vorige plaat nog door een grillige puberteitsfase, dan werden ze met Acts Of Fear And Love op zijn minst jongvolwassen, mét een duidelijke visie en gerichte toekomstplannen. Het album, opgenomen in onze eigenste ICP studios te Brussel, werd net als hun debuutplaat door Jolyon Thomas geproducet. Qua geluid en dynamiek staat ze daar echter mijlenver af. Het enorm variërende Acts Of Fear And Love klinkt zelfzeker en is een mooie uitbreiding voor de live ervaring van een Slaves concert. Het ene moment staat het duo wild, joelend en extatisch om zich heen te slaan, en enkele minuten later ligt het publiek zich een breuk te lachen met intermezzo’s, een choreografie of absurde bindteksten. De brede fundering en diversiteit van deze plaat zullen die ervaringen alleen maar bekrachtigen.
Back to basics was voor de LP de kerngedachte: weg met de synth’s en andere tierlantijntjes, focus op de simpele drumopstelling en gitaar. En van daaruit andere horizonten verkennen, met oog voor variatie. Klassiek is openingsnummer “The Lives They Wish They Had”, een binnenkomer om u te zeggen. Bas begeleiding en rollende drums zetten er meteen de pas in. De old school verschroeiende ontploffing in de briesende outro krijg je er gratis bij. Isaac en Laurie hekelen in de lyrics het show-off karakter en andere verzuchtingen omtrent sociale media. Want ook dat valt op: tekstueel gaat de plaat niet zozeer om boos zijn en roepen. Wel plaatsen ze dikke vraagtekens bij wat ze rond zich zien, en lijken ze ons tussen pot en pint uit te nodigen voor een debat, wat vaak gebeurt dat op een humoristische manier, analoog aan hun videoclips.
Zo gaat het al even dynamische “Magnolia” ook over de zogenaamde zorgen die social media voortbrengen. Bereikbaar zijn, denken aan onze online reputatie en de tijd die we daar in steken. ‘But now my senses are under attack / Another minute that I’m not getting back / I’d give it all just to be attractive and care-free‘ (heerlijke dubbele bodem van dat laatste begrip). Het rauwe en vuile “Bugs” is dan weer een sneer naar two-faced regelende instanties, en hun gebrek aan engagement voor de maatschappij. Met ‘Back pedal, back pedal, back pedal, back / Too late, fuck you, we’re not having that’ krijg je ook een mooie woordelijke samenvatting van wat Slaves als band typeert.
Zoals gezegd zit er heel wat variatie in Acts Of Fear And Love, dat heel wat meer in petto heeft dan enkel rauwe rechttoe rechtaan punk. Zo is er het breekbare en gestripte “Daddy”, een bondige beschrijving van een midlife crisis en alles wat er bij hoort. De shittyflute die het uitermate dansbare “Cut And Run” vervolgens een absurd tintje meegeeft, toont dat de Britten zich ook nergens wat van aantrekken en zich vooral willen amuseren. Single “Chokehold” begint alsof Babyshambles een gastnummer inspeelde, tot later duidelijk wordt dat er een ketel(tje) onbewerkte punkolie over is gegoten. Heerlijk is ook “Photo Opportunity”, dat op en neer wipt tussen akoestisch gefluister en spetterende uitbundigheid. Opgebouwd rond een vraag die veel jongeren zichzelf en anderen ongetwijfeld gesteld hebben deze vakantie.
In het sluitstuk trekt Slaves met “Artificial Intelligence” toch nog een keer het blik met vuile gitaren open. Als vanouds van bij aanvang lekker briesen en brullen. Titelnummer “Acts Of Fear And Love” illustreert finaal nog eens mooi de balans die de Britten vonden in de tracks. Met zowel verhalende en ingehouden passages als een schreeuwerig refrein, zijn net als op de rest van de plaat steeds genoeg ingrediënten aanwezig om een gevarieerde maaltijd in elkaar te flansen. De excellente mix van gedefinieerde drums, realistische gitaren en frivole details als een koebel of trompet, zet al het voorgenoemde perfect in de verf. Een volle en afgelijnde sound levert ons een mooi en volwassen eindproduct.
Wie Slaves al eerder aan het werk zag, weet dat hun show een heuse beleving is. We zagen hen deze zomer alvast in bloedvorm op Sziget Festival, hopelijk hebben ze er evenveel zin in als ze op 31 oktober de Handelsbeurs in Gent komen bestormen.
