InterviewsUitgelicht

Interview IDLES: “Immigranten zijn een toegevoegde waarde aan de maatschappij”

Joy As An Act Of Resistance, de nieuwe plaat van IDLES, ligt vanaf 24 augustus in de rekken. Op die plaat gaat de band geen enkel heikel punt uit de weg, maatschappelijke issues zoals homofobie en immigratie komen allemaal aan bod. Die inhoud wordt gecombineerd met stevige, aanstekelijke muziek: een typische IDLES-formule dus. En de perfecte basis voor een interessant gesprek! Vlak voor hun show op Rock Werchter spraken we met frontman Joe Talbot en gitarist Mark Bowen. De beste gitaarband van het moment maakt niet alleen goede muziek, ze zijn ook razend sympathiek en nemen geen blad voor de mond.

We zullen beginnen met een luchtige vraag.

(onderbreken)

Joe: Wat is je favoriete koelkast? Wat is je favoriete koude snack? Nee, sorry, ga door.

Wel, aangezien je dat luchtige vragen vindt, mag je ze eens beantwoorden.

Joe: Mijn favoriete koelkast is de roze Smeg, mijn favoriete koude snack is een ice cream sandwich. Zo, nu kunnen we beginnen aan het interview.

Waar komt de naam Idles vandaan?

Joe: Dat herinneren we ons niet meer.

Mark: Ik kan het me wel nog goed herinneren, omdat ik een goed geheugen heb.

Joe: Je hebt dat echt niet onthouden hé.

Mark: We waren aan het brainstormen en kozen de naam Titles, wat zeer gelijkaardig is aan Idles. Maar er bleek al een band met die naam te bestaan, dus kozen we willekeurig wat woorden uit boeken. Toen speelde “The Importance Of Being Idle” van Oasis en zeiden we tegen elkaar ‘Idles?’. En zo kwamen we eigenlijk aan onze naam.

Joe: Echt? Dus Oasis heeft onze band een naam gegeven? Ik zal Noel eens bellen om hem te bedanken.

De nieuwe plaat volgt de eerste kort op. Hoe is die er zo snel gekomen?

Mark: Zo snel ging het eigenlijk niet. Onze eerste plaat hadden we drie en een half jaar geleden al af.

Joe: En de tweede schreven we meteen na die eerste. Het album was dus wel snel geschreven, maar we hebben veel songs moeten schrappen. Alleen het oudste nummer van die nieuwe periode, “Rottweiler”, hebben we gehouden. Verder hebben we eigenlijk alles geschrapt en zijn we opnieuw begonnen. Onze passie voor het schrijven kregen we terug door niet meer naar andere artiesten te kijken, want daardoor waren de nummers zelfs voor ons soms onverstaanbaar of niet eerlijk genoeg.

Zorgen de maatschappelijke ontwikkelingen ervoor dat het makkelijker is om snel inspiratie op te doen voor nieuwe muziek?

Joe: Ik wil daar eigenlijk niet te veel aan denken. De manier waarop ik schrijf of waarop we als band werken is om zo veel mogelijk in het heden te blijven. We proberen zo automatisch en genietbaar te zijn als mogelijk. Ik zal wel altijd mijn eigen leven, zorgen en passies gebruiken om nummers te schrijven. Ik wil dat onze muziek eerlijk is. Ik zal dus altijd materiaal hebben om over te schrijven, want ik leef.

Mark: Dat was echt een goede quote, ik hou van het ‘ik leef’-gedeelte. Zou een goede titel worden. Nee, ik denk dat we met dit album heel specifiek op het muzikale aspect van de songs hebben gefocust, wat klopte op dat moment. Externe factoren speelden niet zo’n grote rol bij het ontstaan van de plaat. Het was allemaal ons.

Toch wordt er heel wat kritiek geuit in het album.

Joe: Ik heb nergens kritiek op, ik onderzoek. Veel van de minachtende zaken in onze songs zijn vooral op onszelf gericht. Ik ga op zoek naar mijn eigen negativiteit, problemen en fouten en wil daardoor een betere persoon worden. Ik kan alleen mijn eigen gedrag en toekomst controleren. Ik denk dat Bowen (Mark) exact hetzelfde doet.

Mark: Ik leef!

Joe: We zijn vooral op zoektocht, en als luisteraar hoor je de negativiteit en interpreteer je die als kritiek. Uiteindelijk schetsen we gewoon een beeld van wat er gebeurt, de rest moet ingevuld worden door de luisteraar.

Jullie proberen dus niet te choqueren?

Joe: Nee, het is mijn mening en geen feit. Ik denk dat homofobie een ‘fucking’ walgelijke trend is die kan uitgeroeid worden door medelijdend te zijn met jezelf. Als je houdt van jezelf, leer je ook van anderen te houden. Homofoben haten zichzelf omdat ze volgens de regels van de maatschappij leven. Ze nemen aanstoot aan verliefde mensen. Er is niets verkeerd aan homoseksueel zijn, het is zelfs normaal. Mensen die kwaad, angstig of haatdragend zijn tegenover homo’s blaffen waarschijnlijk gewoon tegen een muur. Racisme en dergelijke zijn niet meer dan angst. De haat komt van binnenin. Hou van jezelf, kinderen.

Denken jullie hiermee een inspiratie te kunnen zijn voor mensen die in hun schulp blijven omdat ze bang zijn?

Joe: We wilden zo open en kwetsbaar mogelijk zijn op de plaat. Zo ziet het publiek dat het oké is om kwetsbaar te zijn op onze shows. Kwetsbaarheid, vooral bij mannen, is accepteren dat je niet perfect bent, dat je wel eens fout kan zijn, en dat anderen dus misschien wel eens gelijk kunnen hebben. Hopelijk inspireren we ons publiek om open-minded te zijn en om meer begrip te tonen voor verschillende meningen. Zo creëer je een dialoog en kan je bijleren.

Jullie hebben het over kwetsbaarheid. Maar jullie muziek klinkt toch allesbehalve kwetsbaar?

Mark: Daar ga ik helemaal niet mee akkoord. Onze muziek is misschien wel luid en agressief, maar er zit een kwetsbaarheid in de manier waarop we ons uitdrukken. We zijn geen virtuoze muzikanten, we proberen vanalles en soms komt dat er slecht uit. Dat is breekbaar. We zeggen nooit: ‘Oei, dat spelen we niet want het klinkt slecht’ – zolang de expressie maar goed zit.

Joe: Die eerlijkheid gaat samen met openstaan voor kritiek. We leven in een gestandaardiseerde wereld waarbij iedereen op het internet een ‘fucking’ expert is. We bevrijden onszelf van zelfkritiek en stellen ons kwetsbaar op om anderen te doen luisteren. Daarbij zijn de lyrics vitaal. De boys en hun kwetsbaarheid zorgen ervoor dat ik kan doen wat ik wil en dat ik vrij ben. Samen zijn we George Ezra (liep net voorbij tijdens het interview, n.v.d.r.).

Joy As An Act Of Resistanceis de titel van het nieuwe album. Is dat ook jullie bedoeling met de plaat, rebelleren tegen de autoriteiten maar met een lach?

Joe: Onze plaat zet zich af tegen het algemene gevoel van haat en kwaadheid tegen de andere partij – of je nu links of rechts bent. In ons land heerst een polariserend gevoel, in Europa en Amerika krijgt rechts steeds meer macht en wordt links agressiever qua ideologie. Links is veel fascistischer en minder tolerant dan tien jaar geleden. Wij willen een voorbeeld zijn voor anderen door naar buiten te komen met een sterke visie, maar toch ook open te staan voor andere meningen. Onze songs zijn er om een discussie te genereren en niet om mensen uit te sluiten.

Mark: Populisme en polarisatie van mensen is de trend. Ik denk dat we ons als mensen moeten herenigen en dat we moeten begrijpen dat niet alles zwart-wit is. Er is ook een prachtige grijze zone die pluraliteit in de verf zet. Het is beter om dat te omhelzen dan om je in één groep te plaatsen.

Joe: Het vieren van verschillen is de sleutel.

Denken jullie dat iedereen deze boodschap zal begrijpen?

Mark: Nee, en dat verwachten we ook niet. Er zijn heel wat fans die onze muziek niet begrijpen en hem ‘verkeerd’ interpreteren. Ze halen eruit wat ze willen, en ook dat vinden we geweldig. Zodra je een nummer de wereld instuurt, is het niet meer van jou alleen, maar van iedereen die het kan horen. Dat mensen ervan genieten – op eender welke manier – blijft fantastisch. Als we daar niet zo mee zouden omgaan, dan waren we ook niet dezelfde band.

Joe: Ik denk dat zoiets samengaat met een betere artiest worden. We hoeven niet te controleren hoe mensen onze boodschap lezen. We proberen zo eerlijk mogelijk te zijn.

Jullie lyrics zijn heel direct. Ik denk aan die van “Television”: ‘I smash mirrors and fuck tv’. Proberen jullie met die directheid een statement te maken?

Joe: Ik haat tv. Ik haat het effect dat het heeft op mensen.

Mark: We denken allemaal ‘fuck tv’, maar niemand durft dat zomaar te zeggen. Zulke gedachten uiten we veel op dit album, op een positieve manier. We zeggen dat immigranten geweldig zijn, omdat ze ons nieuwe standpunten, nieuwe culturele aspecten en een andere manier om naar de wereld te kijken kunnen bijbrengen. Het kan alleen maar beter worden, toegevoegde waarde is nooit negatief.

Joe: Het punt van dat nummer is dat ik naar buiten ga en me vrij voel. Ik vertel hoe ik me afzet tegen televisie. Televisie is geen weerspiegeling van het echte leven, maar velen denken dat wel. Ik toon dat ik mezelf ontdek als persoon, en dat ik niet volgens een bepaalde ‘aesthetic’ leef. Ik ga naar buiten en verken de wereld, daarvoor heb ik geen tv nodig.

Denk dat je andere muzikanten te veel op safe spelen?

Mark: Volgens mij ligt het probleem niet bij de bands zelf, maar bij de muziekindustrie. Die wordt beheerst door algoritmes en angst om geld te verliezen. Voor sommige mensen is de muziekindustrie gewoon een business. Om zeker te zijn van inkomsten, moeten ze het veilig spelen.

Joe: Ik denk dat populariteit tegenwoordig het idee van perfectie in de hand werkt. Wij worden omschreven als een punkband – terwijl we dat niet zijn – omdat we niet perfect zijn. We klinken brak en zien er niet uit als een perfecte pop act. Het zou leuk zijn als de media de realiteit zou weerspiegelen. Er zijn veel meer mensen die niet perfect zijn, die niet kunnen zingen, die dik, kaal of oud zijn. Alles wat wij kunnen doen is onszelf zijn.

Nu, jullie zijn ook deel van de muziekindustrie. Hoe gaan jullie daarmee om?

Joe: We zijn slechts een heel klein deel van de muziekindustrie. Maar we willen die industrie wel blijven gebruiken om een voorbeeld te zijn voor andere bands. Er zijn andere bands, zoals Parquet Courts, die veel groter zijn dan wij, maar die blijven geloven in hun eigen sound. Ze zijn eerlijk en oprecht ontwikkeld. Ze praten over belangrijke onderwerpen. Er is ruimte voor iedereen, maar de muziekindustrie is verouderd en bang om risico’s te nemen, net als het publiek.

Mark: Dat zie je ook terug in de wereld van tv. De media durft niet meer te choqueren en het publiek wordt te veel getutoyeerd. Ze vertrouwen de mensen niet genoeg om hen een eigen mening te laten hebben, en denken dat het publiek niet slim genoeg is om iets te onthouden van wat ze horen. Er is een tekort aan vertrouwen in de mogelijkheden van mensen om een eigen verhaal te maken. Dat is belachelijk. Aan de andere kant zijn er tegenwoordig ook platforms zoals Netflix waarop mensen kunnen bingewatchen, en dat zorgt dan wel weer voor een positieve ontwikkeling.

Joe: Ja, The Wire was bijna Shakespeare-esque. Er zijn geweldige dingen te bekijken op een scherm, maar de gemeenzame zaterdagavondtelevisie om met de familie te kijken, en dat is waarschijnlijk overal in de wereld zo, is ‘fucking shit’. Dergelijke tv representeert het echte leven en bijhorende uitdagingen totaal niet. Het toont een perfect en onbereikbaar beeld, en zorgt ervoor dat mensen in hun kantoren en huizen blijven streven naar een onbereikbare droom. Dat is gevaarlijk en ik wil dat het nu stopt.

Mark: Een van de interessante zaken daaraan is…

Joe: ‘Shut the fuck up’

Mark: Het is toch plezant om dat te bekijken.

Joe: Dat is het niet! ‘Fokkin’ not’.

Mark: Misschien niet plezant, maar er is iets aangenaam aan zo’n programma’s. Het is heel makkelijk om ervoor te vallen.

Joe: Welke vragen heb je nog? We moeten hier afronden voor Mark nog meer zever verkoopt.

Om nog even verder te gaan op die muziekindustrie. Jullie hebben met de grootste rockband ter wereld getourd: Foo Fighters. Hoe was dat?

Joe: Alle bands beginnen klein. Als je zo’n geprivilegieerde positie bereikt, is het menselijk en loyaal om kleinere bands te steunen. Als meer bands dat zouden doen, kregen meer groepen de kans om gehoord te worden en van hun muziek hun beroep te maken. Toch zou het niet aan Foo Fighters moeten zijn om ons groot te maken. Dat is normaal de taak van de televisiestations, radiozenders, concertzalen en zelfs overheden. De hele community zou nieuwe kunst moeten steunen.

Het album haalt heel wat thema’s aan. Zo gaat “Danny Nedelko” over immigratie. Is het nodig om daar muziek over te maken?

Joe: Wij vinden van wel. Ons land is gebouwd op immigranten die naar hier verhuisden omdat wij naar hun land gingen en al hun families vermoordden in de naam van de Bijbel. Toch zou niemand de druk moeten voelen om ergens over te schrijven en zou iedereen moeten schrijven over wat ze maar willen. Maar wij voelen dat het ons doel is om over zulke topics te praten.

Mark: Daarnaast reizen wij als muzikanten ook veel. We ontmoeten mensen van over heel de wereld en uiteindelijk is iedereen heel gelijkaardig. Er zijn aspecten van jullie als Belgen die geweldig zijn, maar in essentie lijken wij enorm op jullie: we willen gelukkig zijn, we willen dat onze geliefden gelukkig zijn, we willen geliefd zijn en liefde geven. Dat is de essentie en daarover willen wij praten. Er is een zeer negatief gevoel tegenover immigratie, zeker in het Verenigd Koninkrijk op dit moment. Er zijn veel mensen die denken zoals wij, maar die reageren op een negatieve manier. Dat is niet hoe wij het oplossen: wij doen dat met ‘joy’. In plaats van hen racisten of xenofoben te noemen, leren wij hen hoe ze van die mensen kunnen houden.

“Collosus” lijkt te bestaan uit twee delen. Was het nodig om dat nummer op te splitsen en zo de spanning op te bouwen?

Joe: Dat nummer was in twee uur geschreven.

Mark: We wilden iets tribaal, donker en dreigend schrijven.

Joe: Een cineastische opener van het album.

(Joe verdwijnt even naar de wc)

Mark: Eerst schreven we de baslijn en de drums, en die vormden een soort van open raam. Dat is een politieke term voor een situatie waarin het nu zich in het midden bevindt. Daarnaast is er liberaal versus conservatief, rechts versus links enzovoort. Dus hoe pasten we dat toe op ons nummer? Wel, met het eerste deel van de song gingen we de richting uit van een meer post-rock vibe zoals Swans. Daarmee wilden we vooral met het publiek spelen. In het tweede deel gooiden we het weer op de vertrouwde boeg. Dat ging perfect samen met Joe’s schrijven, dat goed de twee delen van de song reflecteert, en ook de persoonlijkheid achter de mannelijkheid die we als band uitstralen. Veel mensen denken dat wij een machoband zijn omdat onze muziek krachtig is; toch zit er zeker ook iets vrouwelijk in. Ik ken de juiste term niet, maar er is een bepaalde ‘foofieness’ in wat we doen. Dat omhelzen we, die pluraliteit is volledig gerepresenteerd in de song zelf, en zet ook de toon voor de rest van het album.

Is die toegankelijkheid ook niet te wijten aan het feit dat jullie songs heel catchy zijn?

Mark: Dat zou goed kunnen. We zijn ook zeer grote popfans. We schrijven graag aanstekelijke nummers, maar we houden evengoed van afgrijselijke industrial en noise. We vinden het leuk om vreemde pedalen te kopen of om nummers zonder gitaren te maken. De combinatie van die twee is heel plezant en ondervinden hoe je ze op een verstandige manier kan combineren past perfect in het plaatje van het open raam.

(Joe keert terug)

Wat was de inspiratie voor dit album?

Joe: Mijn leven.

Mark: Jij leeft natuurlijk. (lacht)

Joe: Er gebeurden heel wat turbulente zaken in mijn leven. Ik wilde mannelijkheid bekijken als artiest. Muzikaal dacht ik er eigenlijk niet over na.

Mark: Muzikaal denk ik, en dit zal zeer triest klinken, dat ons eerste album een grote invloed was, we hebben er veel uit geleerd. Met de gitaren gaan we nu bijvoorbeeld veel respectvoller om. Op het eerste album luisterden we niet na elkaar, we gaven geen fuck om wat de ander deed. We waren allemaal ego’s; op het tweede album verdwenen die. Het nieuwe album is daardoor ook wat gepolijster; ook doordat we meer studiotijd hadden en de producer meer invloed had.

Jullie videoclips zijn heel artistiek. Is dat voor jullie even belangrijk als de muziek?

Joe: Voor mij is dat vitaal, maar niet voor iedereen. Het is een andere manier om onszelf te uiten.

Mark: Als je doet wat wij doen, dan ben je in een bevoorrechte positie om dingen uit te proberen. Joe studeerde film en wil altijd visuele kunst maken. Hij maakt ook alle artworks voor de albums enzovoort.

Live zijn jullie één brok energie en kracht. Hoe proberen jullie een evenwicht te vinden tussen livesound en albumsound?

Mark: We namen het album live op in één take, dus op zich zou de sound hetzelfde moeten zijn. Jullie zien ons pas enkele maanden later live, wanneer we meer geoefend zijn en ook meer kunnen bewegen.

Joe: We hadden dezelfde regels als bij het eerste album: drie takes per nummer. Door die restrictie moesten we niet te veel nadenken. We speelden gewoon het nummer en probeerden dat zoveel mogelijk te voelen.

Mark: Daarnaast zijn we erg ontvankelijk en open tijdens onze liveshows. We houden rekening met de feedback van het publiek. Zelfs als we voor drie mensen spelen worden we al opgewonden, onze liveshows zitten altijd vol energie.

Er zit ook wel wat humor in jullie nummers. Denk maar aan “Love Song”, dat op het eerste gehoor een parodie op cliché liefdesliedjes lijkt te zijn. Is dat de bedoeling?

Joe: Nee, “Love Song” is totaal niet sarcastisch. Het is een echt liefdesliedje. Met die song willen we de pluraliteit in menselijke interactie tonen. Ik hou op een verschillende manier van mijn vriendin dan van mijn vrienden. Er zijn meerdere manieren om liefde te uiten. Ik wilde dat het nummer eerlijk was. Het klink sarcastisch, omdat een liefdesliedje doorgaans niet zo agressief klinkt, normaal brul je ‘I fucking love you’ niet. Maar dat is nu eenmaal mijn manier om liefde te tonen. Agressiviteit is een goede manier om normaliteit te uiten in een gewelddadige wereld. Humor helpt om serieuze onderwerpen te bespreken. Ik lachte op de begrafenis van mijn moeder, daar is niets mis mee. Humor is een inclusieve tool. Het staat mensen toe om verschrikkelijke onderwerpen te bespreken op een manier waarbij anderen zich veilig voelen. Het bouwt gemeenschappen en ontbrandt conversaties.

Mark: Vooral in muziek. Humor in muziek wordt moeilijk serieus genomen. Bij andere muziekgenres, zoals comedyfilms en toneel, is dat geen probleem. Als je daarentegen in muziek grappig bent, dan denken mensen meestal ‘wat een weirdo’s’.

Joe: We willen niet overkomen als Bowling For Soup, Tenacious D of Blink-182. Eerlijkheid is onze kern. We willen humor niet verbannen uit onze persoonlijkheden of uit onze kunst. We proberen het op een nieuwe manier te gebruiken. Het leven is soms zowel tragisch als komisch. Dat moet je gewoon omarmen.

Om het interview af te ronden… Wat is jullie boodschap voor de wereld?

Joe: Hou van jezelf. Dat is al wat telt.

Joy As An Act Of Resistance verschijnt op 31 augustus. Op donderdag 1 november, speelt de band een headline show in Botanique, de dag daarna kan je ze in De Zwerver in Leffinge zien.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single METZ - "Light Your Way Home"

Hoewel het al drieënhalf jaar geleden is dat Metz nog een album uitbracht, stond de Canadese noiseband zelden stil. Zo loste het…
InstagramLiveRecensies

IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter maakt affiche compleet met 22 nieuwe namen!

Al bekomen van de dertien nieuwe namen die Pukkelpop vanochtend op je los liet? Goed, want er volgt nóg meer festivalnieuws! Dat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.