InterviewsUitgelicht

Interview Sunflower Bean: “Tweeëntwintig zijn? Ik voel me net Iron Man.”

InterviewsUitgelicht

Interview Sunflower Bean: “Tweeëntwintig zijn? Ik voel me net Iron Man.”

© Piet Bogaert

Het is nog rustig in Trix. De zaal is leeg, de instrumenten staan opgesteld. Backstage ruikt het nog naar spaghetti. In hun loge praten Julia Cumming, Nick Kivlen en Jacob Faber ontspannen over het verloop van hun tour. Het trio is vaak onderweg. Onlangs nog als voorprogramma voor Wolf Alice, nu om hun tweede album, Twentytwo in Blue, aan het grote publiek voor te stellen. In het Verenigd Koninkrijk en de VS leidt de komst van Sunflower Bean tot uitverkochte zalen. Vanavond spelen ze voor een publiek van drieënzestig mensen. Het lijkt hen niet te deren. Straks zullen ze met hun wervelende show alle thuisblijvers ongelijk geven, nu nemen ze gewillig plaats in de sofa tegenover me. Of ze klaar zijn voor de show. “We’re very ready.”

Jullie zijn op een negen maanden-durende tour. Vandaag Antwerpen, morgen Amsterdam. Bevalt het tour-leven jullie?

Jacob Faber: Het is enerzijds heel erg afmattend, maar anderzijds ook een droom. Het is het liefste wat we doen en dat drijft ons wel. We proberen het ook niet te bont te maken: niet té veel uitgaan, niet té veel drinken. Het zou een pak lastiger zijn als je de hele tijd een kater had. Maar ik denk wel dat we vrij goed in staat zijn om voor onszelf te zorgen.

Nick Kivlen: Ik vind touren geweldig! Je omgeving verandert elke dag en je ontmoet veel nieuwe mensen. Alles is ook heel erg goed geregeld. Dat brengt je in een soort flow. Een groot verschil met onze levens thuis in New York die net eerder chaotisch zijn. Bovendien woon ik ook bij mijn ouders en touren is dus een uitstekend excuus om even weg te gaan. (lacht)

Is er veel veranderd sinds de Human Ceremony (hun debuutalbum, n.v.d.r.) tour?

Julia Cumming: Wij zijn veranderd! In de tweeënhalf jaar sinds Human Ceremony hebben we veel ervaring opgedaan. We voelen ons klaar voor de toekomst, klaar om de muziek te maken die we willen maken.

NK: Toen we voor het eerst begonnen met touren speelden we in plaatsen met lage plafonds (wijst terwijl naar zijn voorhoofd) vol uitstekende nagels. We overnachtten vaak bij vrienden. Dan sliepen we op de vloer. Elke nieuwe tour spelen we voor grotere zalen en voelen we ons meer zelfverzekerd. Dat is geweldig. En we vinden dat de show ook steeds beter wordt.

Laten we het even hebben over jullie nieuwe album, Twentytwo In Blue. Wat is het verhaal achter deze titel?

JC: We hebben allemaal lang gezocht naar een geschikte titel. Wanneer je een album maakt, creëer je een hele wereld en niet gewoon de nummers. We zochten een titel die opsomde waarover dit album gaat. Bij Twentytwo In Blue voelden we meteen dat het goed zat. Jacob verwoordt het altijd heel mooi.

JF: Blauw wordt vaak gezien als een trieste kleur. Mensen associëren het met melancholie en verdriet. Bij mij roept het andere gevoelens op. Beeld je in: je staat op een verlaten strand voor een grote, oneindige oceaan. De lucht is staalblauw en je krijgt het gevoel dat je daar gewoon uren kan blijven staan. Wind, regen, je vergeet alles om je heen. Dat is blauw voor mij: de kleur van hoop en veerkracht. En dat is ook waar ons album om draait.

Je album oogst alleszins lovende kritieken. Onlangs ook nog van alt-J via Twitter. Wat gaat er door je heen op zulke momenten?

JF: Hoe is dit mogelijk? Te gek! We zijn grote alt-J-fans dus dit is voor ons een grote eer.

NK: Absoluut! Zoals die keer met Julian Casablancas. Heel vroeg in onze carrière speelden we eens een show waar hij aanwezig was. Achteraf zei hij me: “Congratulations for being young, cool and free”. Een van de hoogtepunten van mijn carrière

JC: Ik denk dat we nog steeds jong, cool en vrij zijn.

© Piet Bogaert

Bij het luisteren viel het me op hoe veelzijdig dit album was: dromerig op I was A Fool, psychedelisch op Human For en strijdlustig op Crisis Fest. Was dat iets dat jullie bewust hebben nagestreefd bij het schrijven?

JC: Ik vergelijk het graag met water geven aan verschillende planten. Ze staan allemaal in dezelfde tuin, maar zijn toch elk verschillend. We vinden het belangrijk – en ik denk dat dat ons onderscheidt van andere bands – dat niet alles hetzelfde klinkt. We willen niet dat elk nummer klinkt als een herwerking van dezelfde song of inspiratie. We proberen te werken met verschillende invalshoeken zonder daarbij de eigenheid van het nummer uit het oog te verliezen. Er komt heel wat denkwerk aan te pas over hoe we de nummers ten opzichte van elkaar plaatsen op het album zodat ze allemaal tot hun recht zouden komen. Ik hoop dat het geheel klinkt als één grote familie.

Een van mijn favoriete nummers uit die familie is “Only A Moment”. Is er een verhaal achter het nummer?

JC: Ik schreef dit nummer voor een vriendin. Nummers zijn voor mij een speciale vorm van communicatie. Vaak kan je met muziek dingen zeggen die je niet in woorden kan vatten. Ik probeerde haar raad te geven. Toen besefte ik dat ik eigenlijk ook tegen mezelf aan het praten was. Enkele shows terug hadden we allerlei technische problemen. Alles liep mis en toen kwam “Only A Moment”. Het refrein gaat als volgt: “You’re exactly where you’re supposed to be”. Terwijl ik deze woorden zong, realiseerde ik me plots: ik ben precies waar ik moet zijn. Ik besef dat zo’n boodschap wel snel melig wordt, maar ik wilde me er niet door laten tegenhouden. Het zijn geruststellende woorden en die moeten we af en toe eens horen. Ik hoop dat sommigen hier kracht uit kunnen putten.

Ik wil het ook nog even hebben over “Crisis Fest”. Het is een nummer dat oproept tot actie. Was het belangrijk voor jullie om die boodschap over te brengen naar jullie luisteraars?

NK: Ook al is het het enige nummer waarop we het in directe bewoordingen hebben over alle globale gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens het opnemen (het album werd opgenomen tussen 1 december 2016 en 1 december 2017, n.v.d.r.), denk ik dat heel veel nummers op dit album beïnvloed zijn door al deze politieke en sociale issues. Het zou zeker niet goed voelen om in 2018 een album uit te brengen zonder te praten over wat er in de wereld gebeurt. “Crisis Fest” is gewoon het enige nummer waar alle spanning en frustratie zo expliciet naar buiten komt omdat het de enige plaats op het album was waar dat gepast leek. Meer nog dan een aanklacht tegen de huidige politieke situatie, is het eigenlijk een nummer over onze generatie en de andere waarden die wij hebben.

JC: Het gaat om het idee van kracht. Ik denk dat er op verschillende plaatsen op het album kracht stroomt. We hebben bijvoorbeeld heel lang gepraat over de zin “If you hold us back you know that we can shout/We brought you into this place we know we can take you out”, maar ik wilde graag deze boodschap uitdragen. Als we meer zouden stemmen zouden we meer controle hebben over de personen in Office.

NK: Inderdaad. Veel mensen in de VS – vooral de jongeren – denken dat ze niets kunnen veranderen. Er is gewoon zo’n sterke lobby die het status quo nastreeft en de mensen met macht beloont met geld waardoor er helemaal niets verandert. Het lijkt gewoon niet voldoende om op straat te komen en dingen te eisen. Dat staat gewoonweg mijlenver van de idealen waarop ons land is gebouwd.

© Piet Bogaert

In de muziekvideo van “Crisis Fest” vraag je aan verschillende jonge mensen: “Hoe is het om vandaag de dag jong te zijn?”. Hoe zouden jullie zelf die vraag beantwoorden?

JC: Ik ben helemaal weg van dat stuk. Toen ik er voor het eerst de beelden van zag, was ik tot tranen geroerd.

JF: Ja, we hadden net zo goed een vijftienminuten-durende film van al deze antwoorden kunnen maken. Ik denk dat de verschillende antwoorden vrij goed aansluiten bij wat wij zouden zeggen. Maar het gaat niet om ons drie. Het gaat om meer om het collectief van jonge mensen dat vooruitgang wil. De mensen die we tijdens onze vorige tournees ontmoetten, waren een grote inspiratie. Het voelt goed om hen op deze manier een beetje te vertegenwoordigen.

En hoe is het om tweeëntwintig te zijn. Is het zoals je had verwacht?

JC: Overtreft alle verwachtingen! (grappend) Een volwassene zijn is echt cool. Niemand zegt wat je moet doen. (weer serieus) Ik vond het niet altijd makkelijk om een tiener te zijn: het is een chaotische en verwarrende periode, ook al waren wij ongelofelijk ambitieus en gedreven. Je begrijpt al veel, maar tegelijkertijd worstel je ook nog heel erg met jezelf. Ik voel me zoveel sterker nu. Alsof je het pak van Iron Man aantrekt. I feel suited up.

JF: Ik voel me tweeëntwintig. Het is raar, maar ik voel me niet jonger of ouder. Het klopt gewoon.

NK: Ik weet niet goed wat mijn verwachtingen waren. Soms worstel ik wel met een soort van innerlijke identiteitscrisis: ben ik nu een volwassene of toch nog een tiener? Ik weet niet goed hoe ik over kom.

En hoe zien jullie de toekomst nog? What’s next?

JF: Voorlopig blijven we wel nog even bezig met touren, maar we blijven ook aan nieuw materiaal werken. We zitten vol ideeën. Ik hoop dat we het opnameproces wat meer kunnen integreren in ons tourleven. Dus kortom: blijven creëren. Een mooi vooruitzicht.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Voidz - "All The Same"

Zoals dat vaker gaat bij excentrieke frontmannen, hebben ze een soloproject nodig om hun ei helemaal kwijt te raken. Julian Casablancas staat…
AlbumsFeatured albumsRecensies

The Vaccines - Pick-Up Full of Pink Carnations (★★★): Overwinteren in Californië

What do you expect from The Vaccines? Vlotte popdeuntjes, meebrulbare refreinen en een gezonde dosis eightiesvibes. Drie keer raak met het heerlijk…
InstagramLiveRecensies

CORE Festival (Festivaldag 2): Hoog- en laagspanning

De tweede dag van CORE Festival begon nog warmer dan de dag ervoor. Opnieuw werden we getrakteerd op een divers programma met…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.