Wij zijn geen voorstander van “het hokjesdenken”, maar als we poëzie, Nederlandstalig en muziek in één zin horen dan zijn we onbewust geneigd om even terug te deinzen. Een reflex die eerlijk gezegd niet altijd op zijn plaats is. Sorry daarvoor. Onder andere Het Zesde Metaal, Brihang en Eefje de Visser bewezen dat deze combinatie wel degelijk tot grootse dingen in staat is, Ten Adem bewijst dan weer het tegendeel. De band rond podiumdichter Bardthesque brengt podiumkunst/woordkunst sinds 2007 en brengt met Katzenjammer een plaat uit die ons verdwaasd achterlaat.
Katzenjammer opent met “Duw Er De Dag Doorheen”. Een titel die even bevreemdend klinkt als het nummer zelf. De zwoele drum klinkt broeierig heet, maar al snel laat het ons loom en versuft achter in een vergeten hoekje. Een beetje teveel van hetzelfde als je het ons vraagt. Bardthesque (de frontman) klinkt dan weer intrigerend en zijn zang doet ons bij momenten denken aan helden als Arno en Daan. Ten Adem weet ons met “Duw Er De Dag Doorheen” even te prikkelen, maar daar blijft het voorlopig bij.
Ten Adem schenkt ons via “Dit Gedicht” een gratis portie chaos en doet ons craven naar een Dafalgan 500mg. “Dit Gedicht” lijkt wel een meta gedicht, een gedicht over een gedicht zeg maar. Een vrouwenstem, die ons aan Apple’s Siri doet denken en vreemd geplaatste synths spelen de bedenkelijke hoofdrol. Ten Adem lijkt je bewust te willen misleiden en geeft de schijn dat alles mogelijk is. We vragen ons stilaan af of we hier wel klaar voor zijn. Na twee nummers kunnen wel al stellen dat het moeilijk zal worden om Ten Adem te begrijpen, laat staan welk genre ze spelen of waar ze naartoe willen en dat hadden we toch anders willen zien. “Niewêrs Van Stikkn In De Nacht” roept dan ook alleen maar meer vragen op. Een nummer die overigens veel weg heeft van Johnny Turbo’s “Margrietje”. Deze keert zingt Bardthesque in het populaire West-Vlaams en schetst hij nachtelijke taferelen, die een bruine kroeg waardig zijn. Een geestig verhaal om volgen.
Het gebeurt zelden dat onze mond vol tanden staat, maar “An Den Bar” laat ons met een groot WTF-gevoel achter. In de ietwat zelfde stijl als “Niewêrs Van Stikkn In De Nacht” lijkt de donkere kroeg van weleer om te zijn gevormd tot een druk en chaotisch café waar veel praten verplicht is. Het gebruik van drukke pianotoetsen is er het schepje teveel aan. De muzikale rollercoaster wordt alleen maar meer bizar als we “Vannacht Is Een Machine” onder de loep nemen. Door gebruik te maken van uptempo beats lijken onze wenkbrauwen het onmogelijke te doen, want langer dan dertig seconden waren ze nog nooit gefronst. De kramp nabij. Het theatrale van The Residents lijkt te worden opgezocht, maar dat niveau wordt nooit gehaald. Hetzelfde geldt overigens ook voor “Sexy Als Regen”.
Er werd al gebruik gemaakt van een Siri-achtige stem, nu leek het voor Ten Adem hoogtijd om ook eens een mannelijke GPS-stem aan het woord te laten. Dit doen ze in “Mo Na De”. Een nummer die je een perverse weerspiegeling wil geven van een oppervlakkige op seks beluste maatschappij. Op “Mo Na De” is er weinig muzikaal vernuft te merken, maar zoals het poëzie betaamt, staat de kracht van het woord centraal. Het nummer geeft je opzettelijk een onbehagelijk gevoel. We durven dit niet nog eens af te spelen. Dan maar eens jazz proberen, moeten ze bij Ten Adem hebben gedacht. En ja hoor, het theatrale “Ithake Jazz” is, en je raadt het al een jazz nummer. Meer hoeven we daarover ook niet te zeggen.
Na het horen van het volledige album was het voor ons niet duidelijk wat we ervan moesten vinden. Ook de enkele dagen bedenktijd konden ons geen antwoord bieden. Dat Katzenjammer geen juweeltje is geworden, dat kunnen we alvast wel stellen. De te grote variatie aan stijlen zorgt voor een onsamenhangend geheel, die als zand aan elkaar hangt. Het weet ons nooit te raken en als het dat bijna doet, dan roept het gevoelens van angst en vervreemding op. Niet iets waar we op een zonnige donderdagnamiddag op zaten te wachten. Ondanks het overaanbod in muziekstijlen, blijft het niet boeien en verdwalen de meeste nummers in een steegje van eentonigheid. We moeten het hen wel nageven, dat ze de grenzen van het toelaatbare trachten op te zoeken. Misschien zijn we er niet klaar voor, misschien zijn ze hun tijd wel te ver vooruit. Who knows?
