“Te schattig voor de punkers, te ruw voor de popfanatici”, zo beschrijft het vijftal van Varsity – met een humoristische noot – hun muziek. Er schuilt eigenlijk voldoende waarheid in die uitspraak. De band uit Chicago maakt namelijk al een tijdje frisse indiepop die rijker en verrassender is dan je zou denken. We konden dit al horen op hun debuutalbum, maar het ziet er naar uit dat de groep nu een stapje verder gaat. Op Parallel Person laat Varsity zijn weelderigheid meer dan ooit spreken.

Het pad dat Varsity op hun nieuw album bewandelt, is rijkelijk bezaaid met referenties naar twee pop. Een levendige ritmesectie, met enthousiasme geladen gitaarlijnen, de vreugdevolle zang… Het zijn elementen die op een gelijkaardige manier bijeen werden gebracht door de bands die eind jaren ’80 de scene kleurden: met onstuitbare energie en tederheid.

Die onweerstaanbare combinatie treedt op Parallel Person meteen in werking. Op de opener “Gordi, You’re a Saint” valt de groep met de deur in huis dankzij een sappige hook. Gitaren rammelen, drums spetteren en we worden vervolgens ingepakt door de zachte stem van Stephanie Smith. Met haar luchtige stem laat ze schijnbaar moeiteloos het nummer golven van heerlijk ontspannen strofes tot passievolle refreinen.

Ook op tekstueel vlak is de groep lekker luchtig. Volgens de traditie zingt Smith ook over heel eerlijke thema’s op een bijzonder directe manier. Al mijmerend en dagdromend zingt ze over haar wensen en zorgen. Zo uit ze haar dubbele gevoelens op het nuchtere “A Friend Named Paul”: ‘I’ve got a friend named Paul / You know he’s no friend at all / He is the one to call / And I don’t know if I’ll make it / After all’ om vervolgens enorm onhandige, maar – vreemd genoeg – schattige vragen te stellen: ‘Would you die for me anytime? / Ok just wondering’.

Op het wondermooie “Krissy” uit de groep zich op een minstens zo meeslepende manier. Onder begeleiding van de meer ingetogen en intuïtieve instrumentatie komt Stephanie Smith op een intieme en persoonlijke manier over. De emotie die schuilt in haar verhalende manier van schrijven; uit zich niet alleen in de woorden die ze zingt, maar ook in de relaxte, overtuigende manier waarop ze die levert.

Het is dus duidelijk dat Varsity het gevoel om een catchy nummer te maken, beet heeft. Het album is gevuld met dynamische popnummers die doen lonken naar de zomer. Liedjes als het up-tempo “Must Be Nice” en “Settle Down” zijn gevuld met aanstekelijke riffs, speelse baslijnen en gepassioneerde zang. Maar eigenlijk is er geen enkel nummer dat op dit vlak onder doet. Elk lied wordt met de nodige portie aandacht tot leven gewekt.

Daarbovenop maakt de hedendaagse productie het plaatje compleet en zorgt het ervoor dat de nummers zomers fris blijven klinken. Op bepaalde vlakken doen ze hierbij aan Alvvays denken, maar Varsity heeft een geheim wapen: hun onvoorspelbaarheid. Hoewel de groep een geluid heeft dat dikwijls geassocieerd wordt met een rechttoe rechtaan aanpak, weet ze met verrassingen uit de hoek te komen. Verwacht niet dat Varsity zich alle vrijheid permitteert om te experimenteren, maar de bochten die ze nemen doen er wel toe. Een tempowissel hier, een bizar effectje of onverwacht melodietje daar… Het maakt van Parallel Person een feest van kleur.

Ook in het grotere plaatje is dit van toepassing. Af en toe wordt er subtiel geflirt met een ander genre of sfeer. “Discipline” is geen hoogtepunt op het album, maar klinkt dankzij de akoestische gitaren en geknutselde soundscapes als een oase van rust. Dat rustpunt wordt zelfs verlengd naar “Watching You”, een lied waar de slide-gitaar plots komt opdraven. Een dun vleugje americana, maar met de stempel van Varsity.

Afsluiter “Alone in My Principles” is echter de vreemdste eend in de bijt. Het start als een aantrekkelijk streepje indiepop (volledig in lijn met de rest van Parallel Person), maar neemt plots een vreemde wending aan. Langzaamaan glijdt er een uitgewassen synth over het lied, verdwijnt de zang als een echo in de verte en worden de drums samengeperst tot een zweverig einde waar er tegelijk een nieuwe wereld opengaat. Wat ons betreft mag de band hier een duik in nemen op het vervolg.

Parallel Person is alles wat een liefhebber van indie- en tweepop zich anno 2018 kan wensen: een aantrekkelijke productie, veel kleur en variatie, maar vooral een neus voor avontuur. We hadden de balans tussen pop en experiment die Varsity op dit album trekt, niet beter kunnen wensen!