De naam van bovengenoemde artiest verwijst niet naar diens voorliefde voor vlezig beleg noch enige Amerikaanse herkomst. De Britse singer-songwriter Lookman Adekunle Salami koos er integendeel voor zijn initialen om te zetten in een fijne woordspeling. Daarenboven is meteen de toon gezet voor de poëtische bovenhand in zijn muziek. Als een leeuwenwelp speelt Salami in zijn tweede studioalbum The City of Bootmakers met woorden en ideeën. Zijn innerlijke Bob Dylan komt nog verfijnder bovendrijven dan op zijn briljante en toegejuichte debuutplaat Dancing With Bad Grammar. Daar waren de bluesy vibes veel aanweziger in zijn poëtische folk en kregen de nummers van het album een redelijk persoonlijke inslag.
Op The City of Bootmakers kiest hij ervoor om net als Dylan een bredere actualiteit onder de loep te nemen. Lookman schuwt namelijk de terroristische aanslagen niet. Evenzeer gaat de Britse singer-songwriter zeer kritisch en op een gesofisticeerde wijze om met de notie van zijn vaderland. Ondanks die zwaarmoedigere onderwerpen, voelt de soundscape van de plaat aan als een zacht, up-beat country-album. Zelf vindt Salami dat hij met zijn muziek een nieuw genre heeft uitgevonden, een soort ‘postmoderne blues’. De literaire en theatrale intentie van L.A. Salami wordt blootgelegd door die moeilijke term – postmodern –, maar kan dan weer verklaard worden met een interview uit een Red Bull Session van 2016. Daarin beweert Lookman dat elke grote kunstsoort “het verleden erkent, maar niettemin alleen bestaat in het heden. Als me zoiets lukt, is mijn job geslaagd. (…) Ik wil het moderne leven afschilderen met het verleden als vehikel.”
2012 was het jaar waarin de wereld Lookman voor het eerst met een gitaar in de hand zag, en dat als support act van de Londense singer-songwriter Lianne La Havas. Iets later kende zijn debuut-EP een gemiddeld succes met de mega-uitspringer “Day to Day for 6 Days a Week” die op Spotify reeds vier miljoen keer beluisterd is. Zijn debuutplaat werd door critici en fans zeer warm onthaald en maakte van L.A. Salami een frequent gedraaide artiest op zowel Amerikaanse als Britse radiostations. De prille artiest heeft pas gitaar leren spelen op 21-jarige leeftijd. Die beperking heeft hem doen experimenteren met zijn teksten zoals alleen Bob Dylan en Neil Young het hem voordeden. Sommige fans wagen zijn teksten zelfs te plaatsen naast die van iets modernere poëtisch grootmeesters zoals Benjamin Clementine.
De plaat gaat van start met een lichthartige intro. “Sunrise” bevat een moeilijk te verstane tekst die dezelfde is als de zesde track van Salami’s debuut-ep The Prelude, “The Scene”. Met “Generation L(ost)” laat Lookman zich meteen van zijn meest zelfkritische kant zien. Generatie L zou een correctere benaming zijn voor generatie Y, in de volksmond ook millennials genoemd. De ‘Lucky’ generatie zou zijn plaats in de geschiedenis niet hebben verdiend omdat ze geen zware tijden zoals oorlog of depressie hebben gekend, of zoals Lookman zelf zegt: ‘I’m ageless, but I’m out of time (…) I’m thoughtless, but I’ve got a lot on my mind‘. Die thematiek kwelt het volledige verloop van The City of Bookmakers.
Vervolgens horen we een zacht countrynummer met een zeer kosmopolitische inval in “Who’s Cursing Us Now”. Lookman valt onder meer ‘the suits’ aan en het gebruik van nucleaire bommen in oorlogvoering; ‘the fire turns to mushroom clouds.’ Hij zet zijn pacifistisch betoog verder in “Terrorism! (The Isis Crisis)”, waarvan de titel voor zich spreekt en het Midden-Oosten onder de loep wordt genomen. “Brick Lane” is dan weer een scherpe kritiek op onze consumptiecultuur, op kapitalisme en globalisering. “I’ll Tell You Why” en “England Is Unwell” zijn beiden zeer verraderlijk in hun optimistische muzikale opzet. Het zijn satirische odes aan de nutteloosheid van het leven en in het bijzonder dat van vluchtelingen. De tweede bekritiseert daarin voornamelijk de attitude van Engeland in de wereldpolitiek.
In de tweede helft van het album worden iets existentiëlere taferelen geschetst. “A Man; a Man Without Warning (certified)” omschrijft het leven opgedeeld in verschillende fases volgens de verschillende strofen. “You’re Better Off Alone” is – zoals de titel suggereert – dan weer een ode aan het individualisme; een typische kenmerk van millennials. Maak een synthese van dat gedachtegoed en “Generation L” en je krijgt het iets donkerdere “I Need Answers”. Antwoorden op de levensvragen zijn nog schraler nu er geen God meer is om ze te beantwoorden, daarom zoekt L.A. Salami zijn heil in andere religies in “Science + Buddhism = A Reality You Can Know”. Hij ontdekt heel vroeg in het nummer al dat het Boeddhisme misschien toch geen antwoorden geeft: ‘it seems all answers are just question-bound’. Religie in het algemeen wordt door Lookman beschimpt als een ‘mass-projection’, wat wordt vervuld in het sobere “The Talisman on the Age of Glass”. De muzikale leegte symboliseert perfect onze ideologieloze wereld. ‘The symbiotics go kaleidoscopic, ideas turn myopic in the Age of Glass.’
De frivole muzikaliteit van L.A. Salami vormt een diepgeworteld fundament voor zijn machtige literaire verbeelding. Hij haalt misschien geen nieuwe sociologische polemieken aan, maar giet bestaande discussies in enigmatische muziekteksten. Ondanks zijn moeilijke pen is Lookman Adekunle Salami mits engagement absoluut het lezen en beluisteren waard. Zijn nummers zouden daarom ook verloren gaan op de Vlaamse radio, waar de fetisj rond de Engelse taal niet verder gaat dan diens fonetische behagen. Laat ons dus hopen dat Lookman Adekunle Salami in de lage landen altijd onze gekoesterde underground reïncarnatie van Bob Dylan blijft. Alhoewel, het zou nog geen slecht idee zijn L.A. Salami als verplicht lees- en luistervoer in te schaffen in de tweede graad van het secundair onderwijs. Het is maar een idee!
