E is terug. De gekweldste ziel uit de muziekbusiness had het de afgelopen jaren vooral druk met het stichten van het gezinnetje. Maar aangezien bloed kruipt waar het niet gaan kan, is er vandaag The Deconstruction.

Daarop ontpopt Eels – né Mark Oliver Everett – zich als een soort Jekyll & Hyde. Rechttoe rechtaan rocksongs – “Bone Dry” of “Today Is The Day” heb je misschien al op de radio gehoord – staan naast ingetogen meesterwerkjes als “Be Hurt” of “There I Said It”. Het lijkt alsof de vorige platen The Cautionary Tales en Wonderful, Glorious op een grote hoop zijn gegooid, en er losjes uit geplukt werd.

Het twáálfde studioalbum in twintig jaar tijd – eat that, Guns ’N Roses – is in ieder geval vintage Eels. Een stijl die je er na twee seconden uithaalt, of het nu een uptempo gitaarsong is, of een slome knip- en plakballad. Maar misschien is het allemaal net iets té vintage Eels. Er staan geen verrassingen op. Het lijkt bijna alsof deze plaat van moeten was. Een reden om weer op tour te gaan. Laat daar de drie vrijwel overbodige interludes een voorbeeld van zijn.

En toch, dat klinkt allemaal te negatief. Want zelfs als E niet eens half zijn best doet, klinkt het oprechter en juister dan wat de rest probeert. In openingsnummer “The Deconstruction” – wat een fantastisch nummer, zeg – ontleedt hij zichzelf volledig, om helemaal opnieuw te beginnen. Hij klinkt dolgelukkig, verliefd: ‘I’m just gonna say it / I love you / There, I said it’. Onder de rauwe rasp van de man, en met een schaarse piano als enige begeleiding, klinkt het niet eens banaal.

Eels is de vijftig voorbij, en hoewel de man al genoeg meegemaakt heeft – lees er gerust eens de biografie “Things The Grandchildren Should Know” op na – staat hij positief in het leven. ‘We are safe, we are free / Always will and always be’ weerklinkt in “In Our Cathedral”. “Be Hurt”, geef hij nog als tip: ‘The world can take it / And so can you’, in het mooiste liedje op deze langspeler. En vertederender dan op “Archie Goodnight”, opgedragen aan zijn jong zoontje, heeft hij nog nooit gezongen. De grens tussen levenscredo en banaliteit is nog nooit zo dun geweest als op The Deconstruction.

Noem ons moeilijk, maar we hadden na vier jaar een straffer album verwacht. Een bommetje dat een krater in je ziel slaat, in plaats van deze makke middenweg. Begin juli komt Eels naar ons land. Benieuwd wie er ons op de Heilige Wei opwacht: de ingetogen Jekyll, of de stoere rocker Hyde. We hopen de eerste.