Noiserock hoor je sowieso al zelden op de radio, maar zelfs een hardrockzender zou even moeten slikken om dit door z’n station te rammen. Youff presenteert zich als een primitieve uiting van frustratie, die zich als een koude douche over je heen gooit. Hun eerste echte album Et Cetera kwam uit op 23 maart 2018 en rammelt langs alle kanten. Dit speel je best niet in een bibliotheek of op een zwoele avond, want Youff staat voor dreigend lawaai dat je niet onberoerd laat.
De Gentenaars Alex Schillewaert en Manu Mahie spelen respectievelijk bass en drums. Youff bestond al voordien, maar dit is het tweetal dat definitief voor herrie zorgt. Hun eerste twee EP’s produceerden ze volledig zelf, maar nu nam het duo een derde muzikant onder de koepel om de elektronica te bedienen. Michiel de Naegel is ook wel gekend van andere ronkmachine 30,000 Monkies. Muzikaal suizen we ergens heen en weer tussen de effectenrock van Raketkanon en zware hardcore waar zelfs Napalm Death wat van tapt. Daar zit een heel spectrum tussen, want Youff overvalt je met een wervelwind van punk, hardcore en noise. Met gemak kunnen we hier over één van de zwaarste bands van het land spreken.
Als luisteraar kost het je heel wat moeite om deze chaos niet af te schrijven als puur lawaai en er wat structuur in de zien. De manische percussie is echter wel on point en zorgt voor een hangsnoer voor de vele andere luide toestanden. De muzikanten hebben duidelijk hun stiel onder de knie, het album loopt over van de geweldige drums en riffs die door merg en been gaan. Het is straf hoe zo weinig mensen zo’n geluidsmuur opzetten met beperkte middelen. Uit de teksten valt niet veel te halen, maar binnen het mantra van de band is dat niet echt nodig.
Het eerste nummer legt meteen de verwachtingen vast. Piepende reverb secties gevolgd door een zware groove. Maar na twee minuten ruilen we “Fish nor Flesh” al in voor een ander. Dit kon gerust wat langer, maar zoals ook bij volgende nummers kiezen de jongens voor het abrupte, tot zelfs absurde. Het slot van tweede nummer “Divorce” is droogweg de rustige vraag of iemand koffie wil. “Spurting Diamonds” brengt dissonantie naar een nieuw level. Eerst chaotische drum fills die vervangen worden door opbouwend gitaarnoise, om naar het einde toe weer alles door elkaar te gooien. “Permafuck” is nog een nummer waar duidelijk iets inzit, anders dan bijvoorbeeld “Kwaadmechelen”, het 11 minuten durend slotnummer dat eigenlijk slechts één opgeblazen riff bevat. De vraag rijst of dit eigenlijk een echt album is, dan wel een rijkgevulde EP met enkele zwaarlijvige nummers? 39 minuten blijkt zo voor een band met al drie geïmproviseerde EP’s op de teller toch niet echt lang.
Youff slaagt wel in hun opzet: de luisteraar overrompelen met oorverdovend lawaai dat dreigt in pure kakafonie over te slaan, maar het nooit helemaal doet. Zo is “None” een nummer met een akelig geronk en sinistere vocals, afgewerkt met trage, rituele drums, waarmee de plaat eigenlijk zou mogen afsluiten. Of uit de brutale improvisaties van Youff ooit echte songs kunnen komen, is nog maar de vraag. Optredens van Youff zijn meestal kort en explosief, met veel vrijheid in het moment. Aan structureel songwriting – laat staan meezingers – hebben ze dus geen behoefte. Et Cetera blijkt een onophoudelijke donderstorm die live indruk zou kunnen maken, maar op plaat slechts een wenkbrauw doet optrekken op een bevreemd gezicht met piepende oren.
Op 25 mei kan je je laten omverblazen door Youff in op SPOT in jeugdhuis Comma in Brugge
