Thirty Seconds To Mars @ Lotto Arena: Praatje met het publiek

We moeten het wel toegeven, Jared Leto is één van de weinige personen die er in slaagt om zowel een succesvolle, muzikale carrière als een acteercarrière te hebben. Die eerste zit tegenwoordig wel in het slop omdat Leto heel druk bezig was met acteren in onder meer Blade Runner. Het gevolg is dat het vijf jaar wachten was op een nieuw album van de band. Op 6 april komt de nieuwe plaat van Thirty Seconds To Mars uit, wat we in de Lotto Arena toch een tiental keer mochten aanhoren. Om die plaat wat meer in de verf te zetten, en gewoon nog eens wat shows te spelen, besloot Jared Leto om zijn band nog eens bij elkaar te rapen. Het werd een show waarin we twaalf nummers hoorden in bijna twee uur. Er werd dus heel wat tijd gerekt.

In de Lotto Arena zagen we enkel de broer van Jared Leto en twee muzikanten aan het werk. Tomo Milicevic had de tour vroegtijdig verlaten en dat zorgde er voor dat het centraal podium in de Lotto Arena slechts twee muzikanten herbergde. De twee andere muzikanten werden tactisch achter het podium gedropt zodat ze niet te veel opvielen. Het tijd rekken begon al om 21u. Toen begon een dreigende deun een kwartier lang te spelen om zo de spanning op te drijven. Wij kregen er vooral frustraties door. Gelukkig kwam de band net het podium op toen we op het punt van breken stonden.

https://www.instagram.com/p/BgmqdwDA9EX/?taken-at=215668294

Met een dramatische opener op de drums ging de spectaculaire lichtbalk de lucht in. We schetsen even hoe het podium er uit zag. Midden in de zaal werd een platform gezet waar een balk van licht boven stond. Die balk ging dus bij het begin van de set omhoog en nam gedurende de show verschillende vormen aan. Dat was ook bijna het enige noemenswaardige aan de set. Meteen daarna begon “Up In The Air” te weerklinken. Een sterke opener dat meteen alle meisjes tot krijsen aanzet en Jared Leto laat zien waarom hij ook als frontman zijn credits verdient.

Zingen kan hij spijtig genoeg niet altijd evengoed, maar gelukkig had Leto daar een oplossing op gevonden. Bij bijna ieder nummer, maar echt ieder nummer, moest het publiek enkele “ooh ooh ooh’s” nazingen. Dat was nog niet het enige. De vriendelijke Jared liet ze ook nog verschillende refreinen nazingen, sympathiek! Dat hij met het publiek begaan was, bleek wel toen hij na enkele nummers iedereen verplichte recht te staan en te zingen. Ook de ene man die echt geen zin had om recht te staan en te springen, werd door Leto persoonlijk verplicht om te springen, ocharme.

Verder was er natuurlijk nog een muzikaal aspect te vinden in de show. Hoewel, muzikaal was het niet altijd. Door het gebrek aan gitarist, moest dit allemaal met tape worden gespeeld. Jammer, want hierdoor kon er nergens iets uniek worden bijgebracht. Opvallend, het statief van Jared Leto bevatte plectrums, maar die hield het hele concert geen gitaar vast. Bizar. Het was allemaal groots, speels en bedoeld om het publiek te amuseren. Meer moest er ook niet gebeuren en dat merkte je ook aan het publiek dat volledig wild werd.

Toch waren er ook enkele dipjes. Vanaf dat “Dangerous Night” passeerde, was het kalf verdonken. Eerst speelde de band dit akoestisch. Daarna moesten enkele mensen op het podium komen (we weten nog altijd niet waarom) om mensen te bedanken. Tot slot speelde de band het nummer nog eens, maar dit keer niet akoestisch. Als we dan nog eens zeggen dat dit nummer echt erbarmelijk is, dan weet je dat dit geen goed plan was. We waren zes nummers ver en hadden al een uur ‘muziek’ gezien, al was het toch vooral praten, praten en nog een praten. Dat kunnen we jou ook zien doen in je films Jared. Wij komen voor muziek.

Met “The Kill” was er nog een powersong in de set gekropen. Het nummer is eigenlijk het enige hoogtepunt in de set. Je zou denken: “Oke, nu gaat de band verder op dit elan”, maar neen. Een overbodige akoestische cover van Rihanna en het dramatische “City Of Angels” zorgde er voor dat iedereen weer ging zitten. Dit ging zo door tot “Rider”, dat misschien wel het dieptepunt (muzikaal dan toch) van de set was. De fans van “Dangerous Night” hadden geluk, want voor de bisronde knalde de band het nummer gewoon nog maar eens door de speakers. Dat ze zo’n zwak nummer door onze strot durven rammen, verdient gewoon een werkstraf.

“Walk On Water” en “Closer To The Edge” sloten de set af. Beide hadden wel een bepaalde epicness in zich en waren wel groots. De laatste song duurde wederom een kwartier. Hoe doet de band dit toch? Wel Jared Leto had de behoefte om de helft van het publiek op podium te vragen en dat een tiental minuten aan een stuk. Drie minuten duurde het nummer eigenlijk, maar de band rekte het zodat het vijf keer zo lang duurde. Als een echte ster verliet Jared uiteindelijk het podium en kunnen we concluderen dat Thirty Seconds To Mars niet de kwaliteit kan brengen die je verwacht van een band met zo’n fanbase. Dat je een halve set vult met “ooh’s”, praatjes en andere bijzaken, was niet enkel voor ons storend. Gelukkig was er een mooie lichtshow en kregen we enkele fijne songs te horen. Het kon wel meer zijn, maar dat is duidelijk niet voor deze tour weggelegd.

Setlist:

Up In The Air
Kings And Queens
Search And Destroy
This Is War
Do Or Die
Dangerous Night
The Kill (Bury Me)
Stay (Rihanna cover)
City Of Angels
Rider

Walk On Water
Closer To The Edge