Zweden staat bekend voor o.a. Abba, de IKEA-gehaktballetjes en hun hitmakers. Tot die laatste categorie kunnen we het electro duo Galantis tellen. De Zweden waren al genomineerd voor een Grammy en hebben talrijke hits gemaakt die wereldweid in de charts stonden. Om dat succes te vieren, speelde Galantis met een megaproductie in een teleurstellend lege AB (de grote zaal werd omgevormd tot Ballroom). Wat eveneens opviel is dat het grootste deel van het publiek uit Franstalig België kwam, wat wellicht te wijten valt aan de airplay bij de Franstalige radiostations als NRJ.
Het eerste voorprogramma Pat Lok misten we nog door technische problemen bij de metro, maar we pikten wel een stukje van CID mee. De DJ met thuisbasis New York mixte songs van Nena en Destiny’s Child, maar kon in het algemeen niet overtuigen. We hebben reeds DJ’s op dorpsfuiven beter horen draaien. Na een 45 minuten lange set, smeet hij nog wat petjes het publiek in en verliet het podium. Na zijn set hoorden we opeens een leuke remix van “Let It Happen” van Tame Impala door de veel te luide speakers komen en vergaten we al snel de middelmatige set.
Vijf minuten voor de eerste Belgische headlineshow van Galantis begon, werden de lichten reeds gedoofd en keek het publiek rijkhalzend uit naar het begin van het optreden van het bekende duo. De show begon met een leuke intro en Christian en Linus kwamen vanachter hun draaitafels tevoorschijn. Achter hun desk stonden vijf gigantische drums waarop ze meteen trommelden. “Golden Dust” kwam niet veel later en liet het publiek voor het eerst dansen. Het publiek was in het begin wat schuchter, maar ontdooide al snel toen de eerste drops kwamen. Een remix van de wereldbekende hit “Heads Will Roll” van Yeah Yeah Yeahs volgde en werd laaiend enthousiast onthaald. Dat het hele eerste stuk niet veranderd werd, liet het publiek ter zijde, maar toonde al snel dat de Zweden niet veel belang aan originaliteit hechten.
The Aviatian Tour brengt hen doorheen heel Europa en is een opvallend grote productie. Op een gigantisch led-scherm werden originele visuals getoond en de opstelling oogde redelijk spectaculair. Ook aan lichteffecten werd er niet gespaard en zo werden we constant met lichtstralen verblind. Minder spectaculair was dan weer de rest van de show met name de muziek, waar we dus een beetje op onze honger bleven zitten. De hits “Money” en “Peanut Butter Jelly” waren plezant, maar ook hier werd niet veel gewijzigd en kregen we voornamelijk de oorspronkelijke versies te horen. Afsluiters “Girls on Boys” en “Runaway (U & I)” liet het publiek nog eens uit zijn dak gaan, maar ook deze keer ontbrak live de originaliteit.
Galantis bracht een grote show naar Brussel, maar wist verder niet te overtuigen. De nummers hadden altijd eenzelfde opbouw: intro + opbouw + drop en werden constant herhaald. Elke, maar dan ook elke drop werd ondersteund door enkele CO2-jets, die je na de zoveelste drop echt beu was en verder stoorde het dat de speakers loeihard aanstonden. Galantis is m.a.w. niet beter dan een middelmatige electroact en als we eerlijk zijn, hebben we al betere DJ’s op kleine fuiven horen draaien en al betere shows gezien door collega’s. De vijf gigantische trommels waren een leuk extraatje, die net iets te weinig aan bod kwamen. Als Galantis wil groeien en voortaan in uitverkochte zalen wil staan, dan moeten ze snel iets veranderen aan hun show. Een zanger of zangeres zou al een leuke toevoeging zijn en zou voor afwisseling zorgen. Nu gingen we wat teleurgesteld naar huis en dachten enkel… LANG LEVE DAFALGAN FORTE!
