Welke Afrikaanse artieste dit was? Want die ritmes en kickdrums deden wel erg denken aan een droge savanne en kleurrijke kledij. Neen, Merrill Garbus laat het lemen hut-gevoel overspoelen door electro en fijne geluidjes die van overal lijken te komen. Als een zwaluw die zich laat meedwalen door de ongedurige wind. We horen veel op Tune-Yards’ vierde I can feel you creep into my private life, waarbij Garbus haar partner-in-crime en co-producer Nate Brenner meer dan ooit onder de arm nam. Drie jaar na Nikki Nack, hadden we een aantal luisterbeurten nodig om de inventiviteit van Tune-Yards te doorgronden.

Merrill Garbus heeft de essentie gevonden en maakt het geheel tevens complex met alle mogelijke kronkels en elektronische laagjes die achter de nummers schuilgaan. Ze kronkelt ook rond ‘a desire to resonate what’s going on in the world’. ‘Let me speak’ klinkt in opener “Heart Attack” als een smeekbede om haar van het hart te doen wat er lang heeft kunnen rijpen. Feminisme, de bosbranden in Californië of ongelijkheid vormen een deel van de politiek geëngageerde bloemlezing onder welke categorie we I can feel you creep into my private life kunnen thuisbrengen.

En als we niet op de tekst letten, dan bevat de muziek danig veel invloeden dat daar moeilijk een nauwgeplaatste categorie aan gegeven kan worden. Van hip-hop, soul, rock, 80’s en Afrikaanse ritmes tot pop, overgoten met electro en bassen die ons naar een groovy club katapulteren, zoals op “Colonizer”, waarbij Garbus zichzelf als blanke vrouw in vraagt stelt. Het stelt andermaal de virtuositeit en muzikale chaos tentoon die doorheen het hele album sluimert.

Eerste single “Look At Your Hands” is met de nodige ‘lalala’s’ het meest poppy van de plaat, maar in “Now As Then” klinkt ze naast poppy ook als fijnzinnige soulzangeres. Onze favoriet “Home” doet ons dromerig meedeinen op een verslavende baslijn. Garbus neemt de tijd en een koor onder de arm, verrijkt het nummer gaandeweg met piano en slaat dan een heel andere weg in met electro tot we al vergaten hoe het nummer begon. De saxofoon op eigenlijk-is-een-nummer-best-oke-als-het-hoofdzakelijk-uit-1-woord-bestaat “Honesty” en op “Who Are You” zorgen voor muzikale meerwaarde en zorgen mee voor het jazzclub-gevoel dat vaak boven komt drijven.

Op het einde van het album verliezen we onze aandacht wat bij de georkestreerde chaos in “Private Life”. Alsof er toch wat te veel in ons hoofd gepompt is en Tune-Yards heeft willen uitpakken met ‘het beste eerst nu iedereen nog aandachtig is’. Al weet Garbus elk nummer op zichzelf te verrijken en te experimenteren met elke elektronische beat en verschillende ritmes wat het een album maakt om alle lichaamsdelen één voor één los te werken tot we verglijden tot een elastisch hoopje blanke witte vrouw.

Facebook / Twitter / Instagram / YouTube / Website