Jake Bugg hoeft geen introductie meer. De 23-jarige Brit heeft al vier volwaardige albums uit. Zijn laatste worp, Hearts That Strain, heeft een samenraapsel van koldercountry en rechtgeaarde folk voortgebracht, dat recht van Nashville komt. Hieruit volgde het idee van Mr. Bugg om zijn nieuwste tour met alleen een gitaartje onder een spotlight te doen. De Solo Acoustic Tour was geboren.
Gisteren zagen we dan wat dat opleverde. Jake Bugg werd opgewacht door een gemengd publiek, gaande van enthousiaste fangirls en kleffe koppeltjes tot oude rockers die in Jake Bugg een kleine glimp zien uit de toptijden van de gitaar. De magnifieke Arenbergschouwburg te Antwerpen was dan ook het perfecte decor voor dit alles.
“Hearts That Strain” was het eerste nummer dat Jake Bugg voor zijn rekening nam. Daarna volgde het oude “Saffron”, maar nadien waren we nog niet overtuigd. De nummers klonken licht chaotisch en de norse performer die Jake Bugg soms is, deed ons vooral zoeken naar de intieme sfeer waar we op hoopten.
Het kon de enthousiaste fangirls echter allemaal worst wezen. Hun Jake stond immers met gitaar en Justin Bieber-kapsel uit 2010 voor hun eigenste neus. Onder die enthousiaste geest speelde Bugg het nieuwe “How Soon To Down” en net zoals de fangirls dachten ook wij “dat doet hij echt goed.”
De man uit Nottingham maakte op zijn setlist plaats voor zowel de oudere en nieuwere, bekende nummers uit zijn oeuvre, zoals “Me And You”, “Strange Creatures” en “The Love We’re Hoping For”. Ze kwamen allemaal aan bod. Toch kraakten vele van die songs onder het soms te heftige gitaarspel, waardoor de zuiverheid af en toe helemaal verloren raakte. Je hoorde zelfs ergens in de zaal een stemmetje fluisteren: “Amai, dat er nog geen snaar gesprongen is.”
Dat heftige tempo voelde af en toe toch aan als een meerwaarde. Vooral bij de vinnige nummers waarvoor we destijds allemaal in zwijm vielen. Het bekende “Two Fingers” en bitsige “Trouble Town” toonden aan dat Jake Bugg en Rock-‘n-Roll nog altijd een uitmuntende combinatie is. Met deze nummers zorgde hij namelijk voor kleine hoogtepuntjes tijdens het concert.
Daarentegen waren we nog altijd op zoek naar dat intieme en zachte dat Jake Bugg ons beloofde bij de aanvang van zijn Solo Acoustic Tour. Hier en daar kregen we dat dan eindelijk toch te zien. Wanneer de gitaar getemd werd, kwamen zachte en knusse klanken vrij. Tijdens het bevallige “Slide”, tedere “Simple As This” of notoire “Broken” kon Jake zijn belofte inlossen aan het publiek. Eindelijk.
https://www.instagram.com/p/Ba1fr8iABMW/?hl=nl&taken-at=215934190
Bugg gooide zijn knorrige imago ook van zich af met enkele leuke mopjes. Zo kondigde hij “Nevermind” aan als nummer dat op zijn derde plaat had moeten komen, die derde plaat “which nobody liked.” Enkele slokjes van zijn Gin-Tonic later en we zagen een goedlachse jongeman die zijn toeschouwers een fijne zaterdagavond wou geven. Geloof het of niet, maar Jake Bugg was aan het openbloeien.
Nummers van zijn laatste plaat betekenden tijdens zijn passage aan België hoogtepunten, maar vooral laagtepunten. “Southern Rain” en “Indigo Blue” klonken teder en mooi. “Event Of My Demise” en “Waiting” waren dan weer niet gestructureerde klaagzangen die we liever vergeten. Een beetje het equivalent van heel de show: Af en toe zéér goed, maar soms niet om over naar huis te schrijven. Een gemiste kans.
Ja blijft een verschrikkelijk slecht verslag….. mijn vorige commentaar is hier weg zie ik ?? censuur ??