Vrijdag! Dansen, dansen en koude pintjes drinken! Of in ondergetekende beer zijn geval; lekker suffen in de file richting de Zappa te Antwerpen… Daar staat Thy Art Is Murder, samen met After The Burial en Oceano georganiseerd door Heartbreaktunes, vanavond op de planken om hun nieuwe album Dear Desolation aan het grote publiek voor te stellen. In tegenstelling tot de ietwat magere opkomst tijdens de doortocht van de band in april staan we nu in een goed gevulde Zappa waardoor we, in combinatie met een aantal strakke en energieke sets, al eens konden raden welke deodorant onze buurman/vrouw aan had. Of net niet.

Bij onze entrée worden we verwelkomd door de heren van Oceano die er alvast geen gras laten over groeien: beuken, burrelen en breakdowns. En in die volgorde. Zanger Adam Warren slaagt erin bepaalde geluiden te produceren die wij enkel konden evenaren na een nachtje Overpoort, een pintje of drie te veel en een Bicky Orange bij Julientje. Warren doet het echter zonder deze ingrediënten en slaagt er desondanks in een muur van geluid uit zijn keelgat te laten komen. In de combinatie met de retestrakke riffs, afkomstig van de aanwezige snarenplukkers Smith en Wagner, slaagt de band er ook in de eerste moshpit van de avond op gang te trekken. Het publiek kan de loeiharde deathcore van de Amerikanen duidelijk smaken, wat de temperatuur in de Zappa ook meteen de hoogte in jaagt. Gelukkig bieden enkele enthousiaste menselijke windmolens enige verkoeling.

Na een korte pauze is het de beurt aan After The Burial om de Heavy Train op de rails te houden en daar slagen de heerschappen meer dan voldoende in. Na de dood van gitarist en stichtend lid Justin Lowe werd er besloten om de bezetting niet meer uit te breiden waardoor de band op vier leden terugvalt en er noodgedwongen een tape meespeelt. In tegenstelling tot de meeste artiesten is deze heel subtiel geprogrammeerd en valt hij amper op. Dat komt door de overgebleven gitarist, Trent Hafdahl, die aantoont over voldoende skills bezitten om de gecompliceerde en abstracte riffs volledig zelf te dragen. De band brengt een strakke set met overwegend veel nieuwe nummers, waarbij het aanwezige talent van de resterende leden niet onder stoelen of banken wordt gestoken. Ook het publiek weet de technische hoogstandjes, in combinatie met de nodige brutaliteit, wel te waarderen en wederom wordt er enthousiast bewogen en naar hartenlust gemosht.

Dan is het eindelijk de beurt aan main act van de avond: Thy Art Is Murder. De terugkeer van frontman CJ McMahon, die de band in 2016 verliet wegens financiële redenen, heeft de band alvast geen windeieren gelegd daar de Zappa zo goed als volstroomt. Enkele enthousiastelingen beginnen alvast de naam van de zanger luidop te scanderen tot plots de klanken van Queen’s “Don’t Stop Me Now” door de boxen weergalmt. We moeten eerlijk toegeven dat we een brede grijns niet konden onderdrukken wanneer we de leden van Thy Art Is Murder het podium – semi dansend – zien betreden. Veel tijd om te grijnzen krijgen we alvast niet daar de band direct de toon voor de avond zet met titeltrack “Dear Desolation”. “Don’t Stop Me Now” was hier alvast zeker van toepassing. De band laat weinig ademruimte om tot rust te komen tussen de nummers en bestookt het publiek met perfecte mix van oude klassiekers en nieuw materiaal. “The Purest Strain of Hate” verandert de zaal in een kolkende, springende mensenmassa en ook de volgende nummers laten de zaal volstromen met energie. Af en toe zijn de vocals van CJ niet altijd even duidelijk of laat de micro het eventjes afweten maar who gives a damn, de band speelt strakker dan ooit en de nummers, zowel oud als nieuw, slaan in als een bom.

https://www.instagram.com/p/BaxBeCtFytc/?taken-by=b3nmertens

“No Absolution” en “Absolute Genocide” laten de deathcore rollercoaster die Thy Art Is Murder is aan vol tempo verder denderen. Tussen de nummers door is er al eens plaats voor een grapje of een praatje met het publiek. En laat CJ nou net ook weer zo’n sympathieke pé zijn die er niet voor terugdeinst om zijn bewondering voor Antwerpen te uiten en eens te polsen naar onze Nederlandse vocabulaire (eindresultaat: “Neuken in de keuken” kunnen uitspreken, gniffel). Het toont nog maar eens dat CJ zijn status als aanstaande en geliefde cultfiguur binnen de deathcore scene niet gestolen heeft. Publieksfavoriet “Holy War” wordt door het publiek massaal meegezongen en ook “Light Bearer” kan op heel wat bijval en animo in het publiek rekenen. De band verlaat glimlachend het podium met de boodschap dat Antwerpen altijd een leuke stopplaats voor de band is. Na een rondje geroep om bisnummers verschijnt de band nog een laatste keer om af te sluiten met “Reign of Darkness”. Meteen na de eerste noten bestormen de voorste rijen publiek het podium en onttrekken de band aan het zicht. In het feestgedruis op het podium zien we dat enkele enthousiastelingen de back up microfoon gevonden hebben en het beste van zichzelf aan het geven zijn terwijl ze enthousiast met McMahon, die ergens in het publiek verschuilt gaat, meebrullen. Een leuke anekdote om te vermelden is misschien dat de PA kerel de microfoon, misschien met voorbedachte rade, gedempt had waardoor het meer een kijk – dan luisterspektakel werd.

We mogen concluderen dat Thy Art Is Murder terug (van nooit echt weg geweest) is. En hoe; een nieuw, loeihard album, een zanger die volledig ‘herboren’ op het podium staat en een strakke setlist zorgen ervoor dat TAIM over voldoende potentieel beschikken om de wereld verder te veroveren. Wij keren alvast meer dan voldaan terug huiswaarts en kunnen alleen maar hopen dat de line up van deze avond zijn weg naar Graspop vindt. Leest u mee Peter Van Geel?

Setlist:

Dear Desolation
Slaves Beyond Death
The Purest Strain of Hate
Shadow of Eternal Sin
Violent Reckoning
Emptiness
No Absolution
Absolute Genocide
Coffin Dragger
The Son of Misery
Puppet Master
Holy War
Light Bearer

Bisnummer:

Reign Of Darkness