De Deense koningin van de folkmetal, Myrkur, is terug van weggeweest. Twee jaar na haar debuutalbum M keert ze terug met het prachtige Mareridt. De artiestennaam van deze Amalie Bruun betekent niet voor niets ‘duisternis’ in het Ijslands, maar hoewel het album vertaald wordt als ‘nachtmerrie’, begint het als een hemelse droom.

Het eerste nummer, de titelsong, is meer een intro dan echt een volwaardig lied. Het begint onmiddellijk met een mooie demonstratie van ‘Kulning’, een traditionele Scandinavische zangtechniek om vee te roepen. De uitermate hoge tonen die ze zonder moeite haalt, zijn de oorzaak van het uitsterven van deze techniek, omdat hij zo moeilijk aan te leren is en enorm veel talent vereist. Bruun maakt ook gebruik van deze techniek in de single “Ulvinde”. Na zachtjes in te dommelen bij deze trage, ietwat saaie intro van het album, worden we brutaal wakker geschud door “Måneblôt”. Duister gebrul, afgewisseld met haar melodieuze zang en de typische klanken van haar ‘nyckelharpa’, een soort van strijkinstrument met toetsen, typeren dit nummer. 

Daarna worden we in een enorme duisternis gedompeld door “The Serpent”, het eerste Engelstalige nummer van Myrkur dat een album haalt. (Ze bracht eerder al het nummer “Shadows of Silence” uit voor het magazine Decibel.) Minder dan tien seconden ver in het nummer worden we overrompeld door enkele death metalgitaren, met een zwaar riff op de achtergrond, dat een lange tijd aanhoudt. Haar vervormde stem klinkt mysterieuzer dan ooit. Wanneer haar stem de hoogte inschiet en ‘I put a spell on you’ weerklinkt, is het duidelijk dat die ook een enorm betoverend effect heeft, die onze aandacht volledig opzuigt. Al bij al is het een goede opvuller voor het album, maar omdat het nogal repetitief is, blijkt het niet echt een uitschieter.

Dan nemen de strijkers en haar stem even het voortouw voor “Crown”, waarin ze haar vocale capaciteiten op een geweldige wijze tentoonstelt. Dit is één van de zachtere nummers waarop geen gitaren of screams te horen zijn. Beginnen doet het volgende nummer, “Elleskudt”, met stevige gitaren die meer de hoofdrol krijgen als haar stem de hoogte inschiet tijdens de song. Hierna worden we getrakteerd op enkele duivelse vocals die eerder spoken word lijken. Hoe ze haar stem tussen die momenten gebruikt, is eigenlijk niets speciaal. Ze weet onze aandacht erbij te houden met haar mooie stem, maar echt onder de indruk zijn we niet van deze tussenstukken. Wat volgt is eigenlijk ook gewoon maar opvulling voor het album. “De Tre Piker” is haar eigen interpretatie van een Scandinavische folksong. Het is een mooi nummer, waarin ze eigenlijk nogmaals overbodig aantoont dat ze een prachtige stem heeft, en veel muzikaal talent, maar het past ook niet echt in dit album. Gelukkig krijgen we daarna één van de hoogtepunten van het album. “Funeral” is een geweldige samenwerking met die andere mysterieuze muzikante, Chelsea Wolfe. Meer dan wat zwaar, eentonig gitaarwerk en harde, trage drums hebben deze twee niet nodig om hun stemmen te begeleiden.

Dan volgt het absolute hoogtepunt van het album, de single “Ulvinde”. Dit is één van de meest mysterieuze nummers waarop ze de diversiteit van haar stem nogmaals tentoonstelt. Haar diepe cleans, waar een zware echo op zit, worden afgewisseld met kulning en een zware breakdown waarbij ze met haar gewelddadige, duivelse screams iedereen de daver op het lijft jaagt. Als laatste nummer waar effectief in gezongen wordt, krijgen we nog “Gladiatrix”. Het komt traag op gang, maar ontpopt zich toch tot iets prachtig, met zeer levendige muziek en vocals die je aandacht echt wel vasthouden. Hierin lopen twee stemmen door elkaar. Als voorlaatste nummer is het de beurt aan het instrumentele “Kaetteren”, een sterke folksong, die spijtig genoeg ook niet echt thuishoort in het album. Eindigen doen we met het ontzettend vreemde maar geweldige “Børnehjem”. Een klein meisje ratelt een nogal verontrustende tekst over hoe ze mensen wilt vermoorden. Ze wordt enkel bijgestaan door een somber koor en wat zachte muziek.

Mareridt is een mooi album, maar spijtig genoeg zijn er nogal veel nummers die niet echt in de duistere sfeer passen. Die nummers zijn dan wel stuk voor stuk degelijke songs, maar waren misschien best apart in een EP gegoten. Al bij al een puike prestatie van Myrkur, dat is zeker.