Na twee jaar is het eindelijk zover, de nieuwe plaat van Iron & Wine ligt in de rekken. Heel wat mensen zaten hier duidelijk op te wachten, maar toch stelt dit album ons een klein beetje teleur. Alle elf nummers kunnen ons jammergenoeg niet van begin tot einde boeien, maar toch is het een best aangename plaat om op de achtergrond op te leggen.
Het album gaat nochtans goed van start met “Claim Your Ghost”. Zodra de eerste tonen onze oren binnensijpelen, ervaren we opslag het warme gevoel dat Iron & Wine wel vaker kan creëren. Opvolger “Thomas County Law” speelt daar perfect op in en breit hierdoor een perfect vervolg aan deze rustgevende opener. Het mooie aan deze songs zijn de eenvoud in zowel de zanglijn als in de gitaarlijnen, waarmee Iron & Wine bewijst dat de dag van vandaag niet alles complex hoeft te zijn.
Na deze twee sterke openers, duurt het jammer genoeg een poosje vooraleer we nog eens omver worden geblazen door de prachtige eenvoud van Iron & Wine. Het eerste lied dat ons terug wat op de rails brengt is het wondermooie “Call It Dreaming”, de eerste single die Iron & Wine loste in de aanloop naar de release van Beast Epic. De voorgaande nummers zoals “Bitter Truth” en “Song In Stone” zijn zeker niet slecht, maar toch verslapte onze aandacht telkens we aan deze nummers toegekomen waren omdat deze zich niet echt van elkaar weten te onderscheiden.
Zoals eerder gezegd, is het “Call It Dreaming” waarmee Iron & Wine ons opnieuw van z’n kunnen weet te overtuigen. Dit lied kan dan ook gemakkelijk uitgeroepen worden tot het beste lied van het ganse album. Het is eenvoudig, bevat een goeie zanglijn en zit vooral instrumenteel heel goed aan elkaar gelijmd. Moest het album bestaan uit elf nummers zoals dit lied, dan was dit zonder enige twijfel één van de beste albums van 2017. Jammer.
Daarna is het “Last Night” dat ons even onze zorgen doet vergeten. Wanneer je het ganse album hebt beluisterd, dan is dit een nummer dat er eigenlijk meteen uitspringt. Dit dankzij het gebruik van de strijkers en de iets andere stijl puur qua opbouw. Het doet met andere woorden even deugd om uit het vaste stramien dat Iron & Wine ons voorschotelt te ontsnappen. “The Truest Stars We Know” klinkt dan op zijn beurt gewoonweg prachtig en wordt opgevolgd door het nog zachtere “Our Light Miles”, waarmee Iron & Wine zijn album op een goeie manier afsluit.
Beast Epic is zeker geen hoogvlieger, maar zeker ook niet slecht. Het dient perfect om op te leggen wanneer er volk komt eten en je niet weet wat je van muziek hoeft te voorzien. Voor de mensen die graag lezen, leg dit album op terwijl je leest en je zult merken dat het werkt. Vergeet vooral het goed gevulde glas rode wijn niet.
