De dag van vandaag lezen we vaak over artiesten die op creatieve wijze buiten de lijntjes durven kleuren. In diezelfde mindset nam Floating Points (die onlangs ook te bezichtigen waren op Best Kept Secret) het klassieke beeld van het opnameproces, en gaf hier een flinke artistieke draai aan. Ze kozen er namelijk voor om, in de aanloop van hun tour in de States van vorig jaar, een plaat op te nemen in de Mojavewoestijn, de droogste van heel Noord-Amerika. Eens luisteren of die bijzondere locatie een prominente rol speelde en of Floating Points er hierdoor in slaagde om een consistent album neer te zetten.
Net zoals bij het meeste werk van Floating Points (of misschien nog net iets meer dan anders), gaat het bij deze plaat eerder om de atmosfeer van het geheel dan om de feitelijke sterkte van iedere song afzonderlijk. Bij intro-nummer “Mojave Desert” worden we al meteen verwelkomd door een briesje dat weergalmt in de natuurlijke akoestiek van de woestijn. Deze zorgt ervoor dat bij de komende nummers alles enorm groots klinkt. Elke gespeelde noot of drumslag resoneert net iets langer dan gewoonlijk, en creëert een wondermooi geluidenpalet. Tegelijkertijd gaan de muzikanten heel minimalistisch te werk; omdat de enorme natuurlijke galm de minste vorm van complexiteit simpelweg niet toelaat. Op heel organische wijze klimt de muziek dus voorzichtig omhoog, op zoek naar zijn eigen muzikale hoogtepunt.
De enorme hoeveelheid ademruimte die de Mojavewoestijn teweegbrengt in de muziek, laat eveneens een sinistere, bijna vervreemdende indruk na. Bij het luisteren van “Kites” klinkt het alsof Floating Points eerder de soundtrack van een UFO-landing heeft vastgelegd, dan een feitelijk album. De kille gitaren, in combinatie met de psychedelische toetsen en lineaire drums, voelen soms buitenaards aan. In “Kelso Dunes” piekt het intensiteitsniveau (zowel in tempo als in sfeer), waarna “Lucerne Valley” de rust doet terugkeren met opnieuw diezelfde bevreemdende soundscapes.
Reflections – Mojave Desert bewijst nog maar eens dat de ruimte waarin opgenomen wordt van cruciaal belang is voor het eindresultaat: het hele album ademt die akelige, zanderige woestijn uit. Het eindeloze karakter van de woestijn komt ook terug in het feit dat alle nummers in elkaar overvloeien, alsof er noch een beginpunt, noch een eindpunt aan te knopen valt. Op die manier ontpopt dit experiment zichzelf tot een frisse, creatieve luisterervaring, die wij wel kunnen smaken!
Voor de absolute liefhebbers: Floating Points heeft ook een film gemaakt rond het hele opnameproces, die je gratis bij de CD krijgt.
Ze spelen ook op Pukkelpop deze zomer (Zaterdag, Castello).
+
