Primal Scream @ Roma: Kleine inspanning, grote hits

Samentroepende groepjes zijn schering en inslag op de Turnhoutsebaan in Borgerhout, maar zelden laten die groepjes zich omschrijven door ‘rijpere vaderfiguren met puberteitsheimwee’. Weinig andere mogelijkheden resten er dan nog om te denken dat er een laat 80’s – vroeg 90’s kalibergroep concerteert in de Roma. Gisteren waagden we ons in deze Borgerhoutse culttempel aan een portie #throwbackfriday.

Het deugddoende zonnetje belette een groot deel van de kaartjeshouders om de duisternis van de zaal vroeger op te zoeken voor publieksopwarmers MannGold. Zonde voor de zonnekloppers, want als een snel afgevuurd projectiel speelden deze heren een vervaarlijke, aanstekelijke set. Strikte ritmesectie-composities wisselden zich af met nu eens een portie versnelde punk, dan weer wat psychedelische noise. Met een dubbele dosis drummers op podium kreeg het showgehalte ook een stevige lift. Slim gezien, want visuele attractiviteit is bij instrumentale bands vaak een valkuil. MannGold kwam, verraste en stoomde ons klaar om er helemaal loaded voor te gaan.

De hoogdagen van britpop mogen dan wel al een tijdje achter ons liggen, de stempel die Damon Albarn en de liefhebbende broertjes Gallagher hebben gedrukt, laat nog steeds z’n sporen na. Iedere muziekfan heeft wel notie van deze namen, maar de naam ‘Bobby Gillespie’ zegt velen weinig tot niets. Desalniettemin stond hij met de band Primal Scream aan de kribbe van die eerste post-Beatles muzikale hoogconjunctuur. In 1985 speelde hij nog als drummer op het iconische Psychocandy van alternativo’s The Jesus and Mary Chain. Datzelfde jaar tekende hij met zijn eigen band Primal Scream bij het roemruchtige Creation Records van jeugdvriend Alan McGee. In 1991 brachten ze de legendarische plaat Screamadelica uit en de rest is geschiedenis. Clickbait-gewijs verwijzen we jullie graag door naar onderstaande documentaire om de impact van die band te (her)ontdekken.

Mooi op tijd betrad de groep de bühne van de Roma, maar door de jammerlijke plaatsing van Mojo-barriers aan het – in de diepte opgestelde – podium, voelde het niet alsof de band echt ‘onder ons’ kwam. Deze afstand, al bedroeg het slechts enkele extra meters, was zowel voor de band als publiek een obstakel gedurende het volledige concert. We trekken trouwens ook in twijfel of Martin Duffy, die geheel verscholen zat achter zijn rack met keyboards, wat van de zaal gezien heeft. Van onderlinge broeder/zusterschap tussen de bandleden viel daarnaast, jammer genoeg, niet veel te merken.

https://www.instagram.com/p/BVanSKtAJlT/?taken-by=tijsdelacroix

Set-openers “Swastika Eyes” en “Slip Inside” klonken behoorlijk flets. Dit kunnen we deels toeschrijven aan een foutje in de technische afstemming, maar Bobby zelf liet ook geen al te fitte indruk na. Al kan dat natuurlijk een verkeerde interpretatie zijn. De natuurlijke bleke huid en kleine oogjes van de zanger stralen geen vitaliteit uit, maar als we wat ouder videomateriaal bekijken, dan merken we op dat vlak eigenlijk geen verschil bij vroeger op.

Gillespie z’n enthousiasme on stage is dan wel aan de beperkte kant, maar na enkele seconden aarzelen kon het publiek toch niet weerstaan om collectief mee te klappen op “Dolls”. Waarna met “It’s Alright, It’s ok” de armen en heupen in de Roma vlot alle windrichtingen uitgingen. Als een dieselwagen kwam de motor nu pas op volle snelheid en na smoothsensuele “Trippin’ On Your Love”, uit de recentste plaat Chaosmosis, werd er stelselmatig opgebouwd naar de climax.

Eerste uit dat slotsalvo, “Loaded”, kreeg de meest stijve figuren in de zaal aan het swingen. Met zo’n meesterlijk nummer kan je er als band nagenoeg vanuit gaan dat het positief onthaald zal worden. De throwback-emoties namen bij de paar honderden aanwezigen de bovenhand, niet onbegrijpelijk, wanneer je je jeugd zo levendig herbeleeft. Toen er een minieme moshpit voor het podium uitbrak tijdens “Country Girl”, herontdekten ook de bandleden het vuur van rock ‘n’ roll en werd de speelstijl (eindelijk) een pak pittiger. Het autopiloot-gevoel was in het uur ervoor wel enkele keren erg nabij. Helemaal op manueel overschakelen werd er gedaan tijdens een lang uitgesponnen versie van monsterhit “Rocks”. Schroomloos werd er gedanst, gezongen en bovenal collectief genoten. Het minutenlange applaus was dan ook een logisch gevolg.

Bisnummers “Movin’ On Up” en “Come Together” kregen eveneens een extended versie, maar ze hadden het gerust wat snediger, compacter en intenser mogen brengen. Misschien zal de terloops -richting Gillespie- gegooide beker gerstenat wel de oorzaak geweest zijn om niet met volle ‘goesting’ er nog alles eens kort en krachtig uit te persen. Primal Scream heeft in de loop der jaren ingeboekt aan intensiteit en overtuigingskracht, maar de hits doen het nog steeds en zullen het wat ons betreft blijven doen. De voordelen van te behoren tot het onsterfelijk muzikaal erfgoed.