Iedere week worden we om de oren geslagen met nieuwe albums. Omdat het moeilijk is om ieder album zijn eigen review te geven, hebben we een nieuw concept uitgedokterd. Het is simpel, we houden het ‘beire kort’ maar geven het album toch zijn review die het verdient. Deze week brengen we een review van Wavves, Mt. Wolf, The Amazons, Hazel English, She-Devils, Do Make Say Think, (Sandy) Alex G, Mando Diao, The Charlatans en King Fu.
Mt. Wolf – Aetherlight (★★★★½)
Mt. Wolf is een trio bestaande uit zanger producer Sebastian “Bassi” Fox, gitarist Stevie McMinn en drummer Alex Mitchell. De band maakt gevoelige maar sfeervolle electro folk nummers die zo doen denken aan Bon Iver, Ry X en Sigur Ros. Aetherlight is een epische plaat die breekbare nummers samenbrengt met een bombastische opbouw en een fragiele stem. Al van bij “Heavenbound” word je meegesleurd in het verhaal van Mt. Wolf en samen met de zachte stem van Sebastian Fox droom je van een betere wereld. Het merendeel van de nummers klokt ook af boven de vier minuten, dus het is een album die zijn tijd neemt om je helemaal in te palmen. Bombast en subtiliteit gaan hand in hand op dit geniaal debuut. Als Mt. Wolf dan nog eens afsluit met de twee epische (naar het post rock neigende) songs “Starliner II” en “The Electric”, is onze reis helemaal voltooid en willen we hem telkens opnieuw herbeleven.
Aetherlight verscheen op 26 mei via CRC Music.
The Amazons – The Amazons (★★★½)
Toffe rockplaten moeten ook gemaakt worden, en The Amazons leverde er op 26 mei zo eentje af. De band heeft een rosse frontman die niet Ed Sheeran is, en maakt ook nummers die sterker knallen dan hem. Weinig vernieuwend, dat wel, maar voor een hedendaagse rockplaat is het wel sterk gemaakt. The Amazons is een no nonsense plaat met elf songs die je na enkele luisterbeurten luidkeels wilt meezingen. Ettelijke ‘Yeahs’ en ‘ooohs’ zorgen er voor dat het geheel gemakkelijk is en zo gemaakt voor een groot publiek. Toch zit het allemaal zeer strak in elkaar en nummers zoals “Stay With Me”, “Junk Food Forever” of “Black Magic” zijn rocknummers die we tegenwoordig nodig hebben. Het debuut van The Amazons is dus zeker niet vernieuwend maar wel eentje dat een groot publiek zal aanspreken en lekker wegluister.
The Amazons verscheen op 26 mei via Fiction Records. Op 23 november speelt de band in de AB en deze zomer kan je ze op Pukkelpop zien.
Wavves – You’re Welcome (★★)
“Grinning through my teeth” is de gelaatsuitdrukking die het best past bij Wavves’ nieuwe album. De Californische garagerockers onder leiding van Nathan Williams brengen na V hun zesde album uit. You’re Welcome is vooral een verzameling eenvoudige en laidback rocknummers. Afklokkend op een kleine 35 minuten voelt het album soms nog te lang aan. Zelfs na een derde en vierde luisterbeurt blijft er verassend weinig hangen. Waar voorganger V nog enorm veel catchy meezingbare rock anthems bevatte, probeert deze plaat datzelfde truckje nog eens krampachtig over te doen. Het vingerknippen in “Come To The Valley” en de xylofoon in “Animal” klinken dan eerder kinderachtig dan kinderlijk. Enkel opener “Daisy” en single “Million Enemies” zijn meerdere luisterbeurten waardig.
You’re Welcome verscheen op 19 mei via Ghost Ramp.
She-Devils – She-Devils (★★★)
Nog een debuutplaat in deze lijst, deze keer van een duo uit Montreal. Audrey Ann Boucher & Kyle Jukka maken alternatieve indie die steunt op de unieke vocals van de dame. Het is betoverend en tegelijk ook wat angstaanjagend. De muziek leunt zich vooral naar de lo-fi waarbij bands als Dum Dum Girls of Dirty Beaches. Het zijn songs die dankzij hun mysterieuze sfeer perfect in films van David Lynch zouden passen. Ondanks de ongemakkelijke, mysterieuze sfeer, is dit debuut niet moeilijk te verteren en klinken liedjes zoals “Hey Boy”, “Darling” en “The World Laughs” erg opgewekt. Een leuke alternatieve plaat die we zeker kunnen smaken maar meer moet bevatten om echt te overtuigen.
She-Devils verscheen op 19 mei via Secretly Canadian.
Do Make Say Think – Stubborn Persistent Illusions (★★★★)
Als je sleutelfiguren van de hedendaagse post-rock moet aanwijzen, denken wij spontaan aan kleppers zoals Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor en Mogwai. Toch mag je Do Make Say Think ook gerust aan dat lijstje toevoegen. De groep uit Toronto deelt leden met Broken Social Scene maar heeft voor de rest niets van hun geluid mee. Het is vooral de experimentele klank en de sterke psychedelische invloed die hun muziek zo sterk maakt. Op Stubborn Persistent Illusions, hun eerste plaat in acht jaar, wijken ze niet af van hun voorgaand pad maar sluipt er toch vernieuwing in. Het gaat van een herkenbare sound op “Horripilation” naar rust op “As Far As the Eye Can See”. Een album dat volumineus klinkt maar niet per sé hoeft te ontploffen in drama en wanhoop. Het is die zachtheid dat de plaat zo uniek maakt. Een sterke terugkeer van de band, zoveel is zeker.
Stubborn Persistent Illusions verscheen op 19 mei via Constellation.
Hazel English – Just Give In / Never Going Home 2x EP (★★★½)
De Amerikaans/Australische indie pop en shoegaze band Hazel English bundelde hun eerste EP Just Give In samen met een nieuwe EP Never Going Home, tot de dubbel EP Just Give In / Never Going Home 2x EP. Het samenbrengen van deze losse flodders met enkele nieuwe nummers past wonderwel samen, het geheel vormt een zachte mengeling van dream pop songs, perfect om even te verfrissen met het huidige warme weer.
Just Give In / Never Going Home 2x EP verscheen op 12 mei via Marathon Artists Limited.
King Fu – Cobracadabra (★★★)
Een opmerkelijke debuutplaat leveren de jongens van King Fu af. De nieuwe band uit Luik brengt punk-rock met een vleugje noise en grunge. Het mini-album bevat zeven nummers, waarvan er maar één langer is dan drie minuten, en de trage nummers zonder genade overgaan in een snelle wirwar van gitaren en een schijnbaar aangeschoten zanger. Cobracadabra, de titel van het album, verwijst waarschijnlijk naar de vreemde taferelen tijdens hun gekke live shows.
Cobracadabra verscheen op 2 mei in eigen beheer.
(Sandy) Alex G – Rocket (★★★★)
Hoewel singer-songwriter (Sandy) Alex G al heel wat materiaal heeft rondzwerven op het internet, is Rocket pas zijn tweede albumrelease bij een relatief groot label. En deze plaat heeft alles om de poort naar een breed publiek te kunnen openbreken. Enerzijds krijgen we Alex G in al zijn muzikale facetten, anderzijds heeft een album van hem nog nooit zo toegankelijk geklonken. De hoofdmoot betreft oerdegelijke americana die vermengd wordt met jazz, psychedelica en alternatieve rock. Enkele nummers, waaronder “Sportstar” met de merkwaardige stemvervorming, voelen in eerste instantie wat vreemd aan, maar weten zich na verschillende luisterbeurten met succes in het intieme albumgeheel te wringen. Op Rocket draagt Alex zijn eigenzinnigheid hoog in het vaandel.
Rocket verscheen op 19 mei via Domino Records. (Sandy) Alex G speelt op 30 oktober in de Witloofbar van de Botanique.
The Charlatans – Different Days (★★★★)
Sinds het overlijden van drummer Jon Brookesin 2013 hebben The Charlatans al twee albums uitgebracht. Nu hebben ze met Different Days een 13de studioalbum uit. De Engelse band staat er weer helemaal terug, terwijl ze eigenlijk nooit echt weggeweest zijn. Met Peter Salisbury (ex-The Verve), Johnny Marr (ex-The Smiths), Stephen Morris (New Order) en Paul Weller zijn het geen kleine visjes die een bijdrage leveren aan dit album. In de nummers hoor je duidelijk een vernieuwing in de muziek van The Charlatans zonder dat ze hun identiteit verloochenen. “There Will Be Chances” laat zien dat ze vernieuwend zijn. “Spinning Out” toont dan weer dat het een steengoede band is en blijft. Een album dat je zo kan opleggen en bij kan wegdromen.
Different Days verscheen op 26 mei via BMG.
Mando Diao – Good Times (★★★½)
De Zweedse rockband Mando Diao brengt met Good Times, hun achtste album, een ode aan liefde en vriendschap in donkere tijden. Ze beschouwen het als goeie tijden in een ‘shitty world’. Getuige daarvan is de breekbare opener en vreemde eend in de bijt “Break Us”, waar de emoties van afdruipen en we zowaar hartzeer van krijgen. Pijnlijk was het ook voor de band, toen zanger Gustaf Norén in 2015 na 19 jaar de band verliet. Het was bandlid Björn Dixgård die de taak sindsdien op zich nam. Zijn wilde stem aardt wonderwel op titeltrack “Good Times”, het swingende “Shake” of de soulvolle ballad “Brother”. Fijne hitjes met refreinen met hoog meezinggehalte passeren de revue, maar als album schiet het alle kanten op in een poging ons te overtuigen dat ze ook zonder Norén een breed spectrum kunnen bespelen. Het klinkt turbulent en melancholisch tegelijk, en we verliezen halverwege lichtjes onze aandacht. Toch is de band perfect op elkaar ingespeeld (na 20 jaar samenspelen mag dat wel) en laat Good Times bollen als een elektrische fiets met de wind in de rug.
Good Times verscheen op 12 mei via Geshgore AB.
Dit artikel werd geschreven door Jasper Verfaillie (Wavves), Niels Bruwier (Mt. Wolf, She-Devils, Do Make Say Think, The Amazons), Antoon Van Ryckegem (Hazel English en King Fu), Andreas Vermaut ((Sandy) Alex G), Arno De Meulder (The Charlatans) en Julie Heyvaert (Mando Diao).
Mooi selectie, enkel het zomerse ‘Caravelle’ van Polo & Pan ontbreekt nog 🙂