LiveRecensies

LANY @ AB Club: zomerse indiepop op een bedje van rozen

LiveRecensies

LANY @ AB Club: zomerse indiepop op een bedje van rozen

Toen we afgelopen zomer de dudes van Lany aan het werk zagen op Big Next Weekend, voorspelden we dat ze zalen vol gillende meisjes zouden uitverkopen. Hun optreden in de AB Club gisteren was daar het bewijs van. Het indie-pop trio zingt al sinds 2014 over liefde, roze wolkjes en Hollywood. Frontman Paul Klein, Californiër in hart en nieren, ontmoet drummer Jake Goss en gitarist Les Priest in Nashville. Hij overtuigt hen te verhuizen naar Los Angeles om er wat liedjes te schrijven in zijn appartement. Na de eerste Soundcloud-hits volgen al snel mails van grote platenmaatschappijen. Een bandnaam verzinnen dan maar? LANY naar de as Los Angeles – New York, maar dan niet uitgesproken als een afkorting. Drie jaar en vier EPs later staan ze in een uitverkochte AB Club om hun debuutalbum te teasen dat begin deze zomer uitkomt.

Zingende zwabber uit LA
De band komt op in het duister terwijl een brede spot de zaal verlicht, we zien niets tot de eerste noten van ‘yea, babe, no way’ starten en het podium oplicht. Een vreemd figuur staat achter de microfoon. Hoewel zanger Paul Klein professioneel model in bijberoep is, weet hij niet hoe een kapsel te verzorgen. De warrige krullen lijken nat en vettig tegelijk. Ze hangen overduidelijk in de weg en doen hem bij momenten op een zingende zwabber lijken. Het is ongetwijfeld de wetlook uit LA die zijn imago als beachboy extra in de verf moet zetten. Gehuld in een veel te grote leren jas zingt hij over Nikes en white jeans. Met zijn steelse blikken doet hij al meteen de eerste rijen in zwijm vallen. Vooraan staan de gillende meisjes en hun smartphones, achteraan de ouders met een glaasje cava. De zwoele indie-pop van over de oceaan krijgt toch de hele zaal aan het dansen. Het puberaal geweld zingt elk nummer van voor naar achter mee. Alsof ze terug in de tijd zijn gereisd, nemen fans foto’s met polaroidcamera’s en gooien rozen naar de zanger. Toch heeft de band wat last om hun publiek effectief in de set te trekken. Zanger Paul moet geregeld een “come on” de zaal in werpen tussen twee strofes om de avond op gang te trekken. De dames zijn immers zo druk bezig met hun telefoonschermpjes.

           

Verfrissende keyboardsolo’s
Nieuwste single ‘Good Girls’ en voorbode van het debuutalbum klinkt veelbelovend. Jake Goss drumt met gemak de eighties-vibes op gang. Met een tandenstoker in zijn mond en een zweetband om zijn warrige haren doet hij de ingewikkelde partijen er heel simpel uitzien. Derde lid Les Priest is afzijdig. Hij staat er wel, maar niemand ziet hem. Wat wil je ook met een model als frontman. Jammer, want de gitaarsolo’s komen wel degelijk van Priest, net als de opzwepende synths. Klein wisselt af tussen opvulgitaar en keyboard. Uit die laatste haalt hij tijdens ‘Bad Bad Bad’ en ‘Good Girls’ verfrissende solo’s. Dat keyboard mocht hij zeker meer gebruiken. Wanneer op het einde van ‘Current Location’ alles behalve de stem van Klein en zijn piano wegvallen, raakt het lied plots veel dieper. Andere ballads ‘Walk A Way’ en ‘Someone Else’ konden ook rekenen op indrukwekkende uithalen van Klein, maar omkaderd door synths en drums grepen ze niet op dezelfde manier naar de keel.

Zeven anjers, zeven rozen
Klein geniet duidelijk van de aandacht die hij als frontman in overvloed krijgt. Zoals een getrainde Koen Wouters verdeelt hij de zaal in vier om dan recht boven de hoofdjes van zijn fans te kijken. Met nieuw werk ‘The Breakup’ maakt LANY hun Belgische fans al warm voor het debuutalbum van komende zomer. De lyrics “You think you wanna be alone. Just wait until you’re crying on the shower floor” in combinatie met de aanstekelijke riffs doen meteen denken aan collega-boyband The 1975. Klein kan daarentegen beter zingen dan Matty Healy en haalt de hoge regionen met gemak. Zijn accent overgiet de zomerse muziek met dat extra zonnestraaltje Californië. Het hoge refrein van ‘Like You Lots’ klinkt glashelder terwijl de zanger charmant naar enkele fans wijst. De rozen vliegen hem om de oren wanneer de zanger boven de eerste rijen hangt. Het nut van Kleins jas wordt duidelijk: een beschermlaag tussen de grijpgrage grieten en zijn kostbare modellenlijf. De zanger staat op het randje een karikatuur van zichzelf te worden. De Amerikaanse hartendief werpt af en toe een lachje naar de fans, maar buiten de occasionele “You sound beautiful” ontbreekt een echte interactie met zijn publiek.

https://www.instagram.com/p/BRednQkj_nU/?taken-by=molliequick

Eindelijk wat afwisseling
“It’s our first time in Brussels. We are so happy to be here.”, dieper dan dat worden de bindteksten niet. We moeten wachten tot het einde van de avond voor Klein het publiek weer toespreekt “This was our last song. Thank you.” Vreemd voor een Amerikaan om zo stil te zijn. Gelukkig vult Lany hun witruimtes in met fleurige electro-deuntjes. Na een kort maar krachtig ‘Dumb Stuff’ over kalverliefde, komt de avond na een aaneenrijging van eenzijdige popsongs eindelijk op dreef. ‘Where The Hell Are My Friends’ is een verademing. Voor het eerst gaat het niet over babes en loves. Op het podium veranderen de saaie blauwe lichten in een oranje gloed. Wie zijn ogen een beetje dichtknijpt tijdens ‘Made In Hollywood’ en dit koude landje vergeet, waant zich op de Pacific Coast Highway richting een zonsondergang in Santa Monica. Dezelfde sfeer blijft hangen bij ‘Pink Skies’, een nummer over “The way your green eyes mix with that Malibu indigo.” Dit keer geen oranje maar roze lichten. Kleur die we in de eerste helft van de set oh zo misten, zowel op het podium als in de muziek.

  

Afsluiten doen de Amerikanen met ‘ILYSB.’ De zanger horen we amper boven het publiek uitkomen dat hun kelen voor de laatste keer openzet. De dames zijn wakker geschud en beseffen dat het nu of nooit is om hun idolen vast te leggen op beeld. Hoewel dit hoogtepunt een mooie afsluiter van de avond kon zijn, besloot Lany op het eind nog een nieuw traag nummer in de zaal te werpen. Een bombastisch einde met een heerlijke piano-solo van Klein maken van ‘It Was Love’ toch nog een waardige hekkensluiter. De drie verlaten met kushandjes en onder luid applaus het podium. Volgende keer graag wat meer variatie en minder smartphones, al zal dat op termijn moeilijker en moeilijker worden voor deze boyband.

Setlist: Yea babe no way / Bad Bad Bad / Good Girls / Like you lots / Walk away / 4Ever / Quit / Someone Else / The Break up / Current location / Dumb Stuff / Where The Hell Are My Friends / Made In Hollywood / Pink Skies / ILYSB / It Was Love

 

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.