LiveRecensies

Big Next Weekend Dag 2: Als één band ontdekken niet genoeg is

LiveRecensies

Big Next Weekend Dag 2: Als één band ontdekken niet genoeg is

13339529_10153884846879024_4346428777338865632_n

Met Big Next Weekend brengt Democrazy de Big Next concerten samen in een tweedaags, klein festival. Beloftevolle bands op de rand van de doorbraak, 2 podia, 2 dagen. Eind mei vond de eerste editie plaats, begin september deden ze in DOK al een tweede editie. Wij namen een kijkje op zondag waar onder meer Robbing Millions, Klangstof en Lany op de affiche stonden.

Whispering Sons

Humo’s Rock Rally winnen staat meteen garant voor een grote carrière in het vooruitzicht. De programmatie van Whispering Sons is dus vanzelfsprekend op dit ontdekkingsweekend. Hoewel het vijftal donkere post punk brengt, is er toch iets aantrekkelijk in het geheel en dat maakt het net zo goed. Met een dreigende wind die zich voortdurend door het publiek mengt, versterkt de natuur de angstaanjagende sfeer die de band op het podium maakt. De, op het eerste zicht, onschuldige frontvrouw ontpopt zich snel in een heks die het publiek betovert. Toch hadden we deze show liever in een donkere kroeg gezien waarin deze muziek misschien net iets beter overkomt. Hierdoor ging de dreiging die nu al in de lucht hing, ons nog meer angst inboezemen. Desalniettemin is de band dankzij de overtuigende présence van frontvrouw Fenne Cuppens een sterke band vol potentieel.

Lany

Lany

Lany is een band die tonnen vol potentieel heeft, vooral bij de gillende meisjes dan. De band stond voor het eerst op het Europese vasteland voor een optreden, redelijk exclusief dus. Lany komt uit Los Angeles en stond al in het voorprogramma van onder meer Halsey, Troye Sivan en Ellie Goulding. Het drietal begint meteen na de soundcheck en de zon is plots terug. We wanen ons aan de warme stranden van Los Angeles. Een pop sound met een opgewekte en vrolijke sfeer waarin vooral de synths overheersen. Vooraan in het publiek bevinden zich vooral jongedames die een kleine krijs geven bij iedere blik die ze van frontman Paul Klein krijgen. Het gaat zelfs zo ver dat één meisje gedurende het volledige concert haar vriendin skypet zodat zij vanuit haar luie zetel het concert kan ervaren. Wanneer Klein die telefoon oppikt kunnen de jongedames met hun opwinding geen weg.

De kwieke indie pop klinkt nooit echt slecht en zet de toeschouwers spontaan aan het dansen. Met wat catchy synths, een uitgesproken drum en een basgitaar maakt de band muziek die perfect in het huis van The 1975 past. Met een hoge stem is de frontman van Lany wel beter bij stem al zijn de gitaarsolo’s niet zo om over naar huis te schrijven. Wat maakt het ook uit? Zolang het maar lekker klinkt en de mensen aan het dansen maakt! Ons oog viel vooral op de drummer die gedurende het volledige concert een fantastische prestatie neerzette en dat met een tandenstoker in zijn mond, professioneel en koel. Hoewel Lany hier nog niet zo bekend is, heeft de groep wel potentieel om grote zalen te vullen. Een echte girlgroup zoals er tegenwoordig zoveel zijn maar dan wel met echt aanstekelijke songs.

Klangstof

Klangstof

Klangstof is van Nederland maar maakt muziek alsof ze zomaar van Scandinavië kwamen. De band brengt volgende week de debuutplaat uit en liet ons al zeven songs horen. We horen een dreigend begin met harde gitaren alsof een post rock band hier het beste van zichzelf geeft. “Gaat het niet te hard?” vraagt zanger Koen Van De Wardt zich af. Hard gaat het zeker, maar dat maakt dit concert net zo goed. Een mix van melancholie in de synths en onheil in de gitaren. De band leeft zich volledig in wanneer ze de apotheose van de songs brengen. De weelderige haardos van de gitarist gaat alle kanten uit en de gekke bekken van Van De Wardt doen ons lachen. “We Are Your Receiver” klinkt emotioneel en tegelijk erg dromerig, het is de perfecte samenvatting van het fenomenale concert. We zijn direct overtuigd dat dit een unieke kans was om deze band nog in zo’n kleine locatie aan het werk te zien. De sounds is groots, de opbouw is hoopvol en de climax is dramatisch. Klangstof overtuigde met grote onderscheiding, Nederland heeft er een grote band bij.

The Garden

the garden

Een normaal concert, dat was het optreden van The Garden allerminst. De tweeling komt uit Orange County in Californië en maakt een eigen verzonnen Vada Vada genre. Het omvat de vrijheid om te doen wat je wil, wanneer je het wil. Dat viel onmiddellijk op tijdens het concert, de band kent geen grenzen. Frontman Wyatt Shears had zijn mooiste oorbellen uit de kast gehaald samen met zijn beste schminkdoos. Het resultaat was een charmante frontman die zijn vuiligheid uit de muziek moest halen. Met enkel een drum en een zware basgitaar kan The Garden dit als de beste.

Ze brengen weirdopop met punk invloeden. In het begin is het vooral Wyatt die erg beweeglijk is maar wanneer de band in het midden plots de drums en gitaren achterwege laat voor enkel beats, springt de drummer het publiek in en zet hij een moshpit in gang. De tweeling begint te hip hoppen en brengt plots een volledig ander soort muziek, vandaar die Vada Vada dus. Het optreden is op het randje van het clowneske maar het publiek bevat zoveel energie dat het op ieder nummer als een bezetene te werk gaat. Op het eind grijpt de band terug naar de gitaar en drum waarna dit vreemd concert tot een eind komt. The Garden speelt zonder grenzen, leuk voor sommigen, vervelend voor anderen.

Amanda Bergman

Amanda Bergman

Amanda Bergman ging tot voor kort door het leven als vrouw van The Tallest Man On Earth. De dame heeft er al verschillende soloprojecten opzitten maar kwam begin dit jaar voor het eerste met een plaat onder haar eigen naam. Het bevat sfeervolle folk americana die wat aan Cat Power doet denken. De band die Amanda Bergman vergezelt, begint met een instrumentale intro die een rustige sfeer neerzet alsof de Zweedse bossen op ons neerdalen. Een fluwelen stem verzorgt een dromerige sfeer die voelt alsof je aan een haardvuur zit. De stem is hees en doet bij momenten wat aan Victoria Legrand van Beach House denken.

Amanda Bergman brengt het gevoeligste maar ook beste in de folk americana naar buiten met een orgel en rustige gitaren die een leegte vullen. Bergman draagt een hoed wat de geloofwaardigheid van haar muziek versterkt. Ook de man op de piano met een baard en een hoed past perfect in het plaatje. Met “Taxis” maakt de dame een erg vrolijke indruk met haar hese stem toch een popnummer te maken. Leuke luistermuziek met een aangename bas en weerkerende gitaar. Sfeerschepping zoals The War On Drugs dat goed kunnen. Het concert eindigt Bergman zelf op de piano terwijl de man met de baard een intiem trompetgeluid brengt, wondermooi.

Robbing Millions

Eind augustus was er eindelijk de debuutplaat van Robbing Millions. De band bracht al verschillende EP’s uit en was ook niet weg te slaan uit het livecircuit. Met een full album is de band nu eindelijk ontmaagd, de vraag is of ze deze volwassenheid ook live kunnen over brengen, het antwoord: JA! De dok waar Robbing Millions moet optreden is te klein voor de visuals van de band dus zoeken ze een andere oplossing. Zelf staan ze donker op het podium terwijl op de achtergrond allerlei vreemde beelden te zien zijn. Het gaat van dansende katjes (schattig) naar vissen in een vijver tot regenbogen in de lucht.

Deze noodoplossing past wel perfect bij de muziek die Robbing Millions brengt. Vroeger waren ze vooral erg levendig en vreemd op het podium, nu zijn ze volwassen. Het resultaat is een mix van funk en psychedelica die overtuigend gebracht wordt. De band is minder energiek dan voorheen maar muzikaal zit alles wel op punt. Een trip doorheen “Dreams Like Photographs” overtuigt ons van het potentieel in deze band. Het publiek beweegt voortdurend mee op de dromerige maar dansbare deuntjes die Robbing Millions produceert. Hoewel de beelden nogal kinds waren, is de band volgroeid en klaar om met hun plaat de wereld te veroveren.

Strong Asian Mothers

Strong Asian Mothers

Het drumstel van Strong Asian Mothers had zijn dagje niet, een voortdurend geruis verplichtte hen om tijdens de helft van de set een monoloog van zo’n tien minuten te geven. Het was wel vermakelijk en zo kwamen we meteen te weten waarom dit drietal uit Londen aan zijn naam kwam. Twee van de drie bandleden zitten namelijk met Aziatische moeders, keuze snel gemaakt dus. Het concert begint erg goed met een cover van Fat Bottomed Girls van Queen, ze geven er nog meer energie aan en tonen meteen waar ze voor staan. Kleurrijke pop met veel elektronische geluiden. Zelf dragen ze tapijten zoals ze die in India verkopen, het plaatje klopt volledig.

Na een drietal nummers moeten ze dus het geruis vervangen. De keyboardspeler vangt dit op door dan maar het Jurassic Park Theme te remixen. Leuk, origineel en lekker dansbaar, wie had dat ooit gedacht? Na enkele moppen te vertellen om de tijd te doden is het probleem eindelijk van de baan. We horen nog een sterke versie van “The More That I” met betoverende samenzangen, exotische geluiden en een bewegelijke frontman maar dan wordt de band het zwijgen opgelegd door de organisatie. “Wat een anticlimax”, weerklinkt uit het publiek. Net nu de band er begon in te komen, is het gedaan. Jammer maar we weten we dat deze band zeker het checken waard is zonder technische problemen!

Smerz

Smerz sluit het weekend af met donkere electronica. Het duo uit Noorwegen bestaat uit twee dames, één iemand die zich bezig houdt met de klanken en een andere die met een zachte stem de donkere muziek verleidt. Het weinige publiek dat nog overblijft perst nog voor een laatste keer alle energie uit zich en placeert een zwoel dansje. Iets voor tien zit de tweede editie van Big Next Weekend er dan uiteindelijk op. De titel van ontdekkingsfestival mogen ze van ons nog enkele jaren aanhouden, we zagen verschillende grote bands voor de toekomst en dat enkel op de laatste dag van het weekend!

3659 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste namen Rock Herk 2024: Brutus, Whispering Sons, Herman Brusselmans en meer!

Nu de affiches van ’s lands grootste festivals almaar meer vorm beginnen krijgen, beginnen ook de eerste namen van de middelgrote varianten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.