Het was nieuwsgierig uitkijken naar de show die Bonobo, het ambient electroproject van de Brit Simon Green, zou meebrengen naar de Ancienne Belgique. Zijn nieuwste plaat Migration bewierookten wij nog recent met vier en een halve ster en dan liggen de verwachtingen logischerwijs altijd ietsje hoger gespannen. Om die sprong te wagen werd hij bijgestaan door een vijfkoppige band en een gastzangeres. Maar dat pakte niet altijd even goed uit.
Beginnen met de pulserende beats van “Migration” uit de plaat Migration maakte Bonobo meteen al duidelijk dat de avond in het teken zou staan van de nieuwe plaat (die heet natuurlijk Migration, hoe raadt u het?). Gevolgd door “7th Sevens” en “Break Apart”, nog eens twee nieuwe nummers, konden we al enkele conclusies trekken. De avond zou voortdurend schipperen tussen meeslepend, opzwepend en soms wat vervelend. Gelukkig kwam dat laatste adjectief heel weinig van pas.
Waar “Migration” nog wat aftastend begon en traag opbouwde, schoot “7th Sevens” de boel meteen op gang. De carnavaleske drums deden ons al een eerste keer denken aan Rio De Janeiro en ook het publiek liet zich al een eerste keer gaan. Maar meteen daarna kwam al een eerste (en ook laatste) pijnpunt bloot te liggen. Zangeres Szjerdene Mulcare nam op “Break Apart” de zang over van Milosh (bekend van Rhye) en dat deed ze voor alle andere nummers die op plaat een featuring hadden. Goeie zangeres met een stevige stem en ook aardig wat podiumprésence maar om de een of andere reden mistte ze iets. Ze maakte weinig contact met het publiek en bleef wat afstandelijk. Daardoor werd haast ieder nummer met zang een rustpunt, terwijl het publiek wel graag nog wat bleef door dansen.
Alsof Simon Green aanvoelde dat het publiek massaal naar de AB was afgezakt om te dansen, stak hij al snel een tandje bij om hen op hun wenken te bedienen. Voor het machtige duo “Kiara” en “Kong” stuurde hij zijn voltallige band weg en bracht hij het nummer zelf met een bas, synths en allerhande loop- en samplemachines. Die nummers (en het album Black Sands) bleken Bonobo’s doorbraak want al van bij de eerste noten werd het op applaus onthaald.
Zoals het bij een act als Bonobo hoort, werd ook het visuele deel van de show niet genegeerd. Enkele grote schermen toonden haarscherpe beelden van bergtoppen, stranden en meren. Toch was er telkens een klein detail, waardoor je niet zeker wist of het nu wel echte beelden waren, of heel realistische animaties. En zo was het ook met Bonobo’s muziek. Die klonk zo haarscherp en vol detail (op sommige bassen na) dat het moeilijk was te onderscheiden wat live en wat niet live was. Al was er wellicht geen mens in de zaal die daar zo diep over na dacht. Ondertussen had “Bambo Koyo Ganda” ons al naar een Afrikaanse house club getransporteerd en kreeg “Cirrus” zelfs de stijfste hark aan het dansen. “Outlier” koppelde dan weer gevoelige piano aan stevige synths.
Soms leek er op het podium wel een stoelendans aan de gang te zijn. Zangeres Szjerdene Mulcare wandelde op en en af het podium, net als de drummer en de saxofonist die vaak wisselde tussen sax en dwarsfluit. Simon Green bleef evenwel heel het concert vastgekluisterd achter zijn batterij synths en basgitaar waar hij als een soort dirigent overzicht behield.
Alles samen speelde Bonobo tien nummers van zijn nieuwste plaat. Behoorlijk veel, wat dus betekende dat als je Migration niet beluisterd had, je weinig herkenningspunten had. Al bleken die mensen behoorlijk in de minderheid te zijn. “No Reason” miste dan wel de punch en warme stem van Nick Murphy, toch werd het duchtig meegezongen door het publiek. “Figures” figureerde dan weer als ultiem rust punt. De sublieme beelden deden ons wegdromen maar meteen daarna zette de nieuwe en veel dansbaardere mix van “Kerela” ons met de voetjes op de grond.
In de obligate bisronde waagde Bonobo zich nog eens aan een uitstapje naar The North Borders uit 2013. “Pieces” was een rustig opstapje, maar het was vooral “Know You” die er nog eens stevig de zweep op legde. Er schoot ons zowaar een vergelijking te binnen die we liever niet maakten. Bonobo klonk als een volwassen versie van Flume (Simon Green is ook 15 jaar ouder) of als een “down to earth” versie van Tycho. Waar die laatste met zijn hoofd in de wolken zit, ploetert Bonobo in de jungle. Eventjes gingen we de vergelijking maken met King Lowie uit Jungle Book, maar dat is een Orang-oetan, dus laten we die vergelijking maar vallen. Bonobo is vooral zichzelf en kan met of zonder live-band een volle AB aan het dansen krijgen. Daar is helemaal geen vergelijking voor nodig.
Bonobo staat deze zomer nog op Down The Rabbit Hole en Rock Werchter.
Setlist: Migration/7th Sevens/Break Apart/Towers/Kiara/Kong/Surface/First Fires/Bambro Koyo Ganda/Cirrus/Outlier/Flash Light/We Could Forever/No Reason/Ontario/Figures/Kerala//Pieces/Know You
