Belle And Sebastian: 20 Jaar Melancholische Vrolijkheid In Het Rivierenhof

20 jaar, zo lang gaat Belle & Sebastian al mee. Een dik jaar na hun passage op de Lokerse Feesten waren ze weer te gast in ons land. Het sfeervolle Rivierenhof in Antwerpen was de perfecte locatie voor hun melancholische vrolijkheid. De band had bovendien nog iets goed te maken na het annuleren van hun concert in het Koninklijk Circus eind vorig jaar. Op de Lokerse Feesten vorig jaar lag de nadruk op hun recentste album ‘Girls in Peacetime Want To Dance’. In het Rivierenhof plukten ze vooral uit ouder werk.

Het concert begon ingetogen met het instrumentale ‘Fuck This Shit’, waarna zanger Stuart Murdoch het podium betrad en het niet al te talrijk opgekomen publiek toesprak in vlekkeloos Nederlands. De zevenkoppige band werd ondersteund door een strijkerskwartet uit Antwerpen en eveneens iemand van ‘het stad’ – Sam Vloemans – die de trompet voor zijn rekening nam. In het bloedmooie ‘Dog On Wheels’ was meteen een hoofdrol weggelegd voor Vloemans.

Voor aanvatten van ‘The Stars Of Track And Field’ feliciteerde Murdoch ons met de gouden medaille in de zevenkamp van Nafi Thiam. “Where the hell did she come from?” Geen gouden medaille voor Team Great Britain daar. Tijdens het nummer werden beelden getoond van de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles en de race van de Brit Sebastian Coe op de 1500 meter toen.

Crowdpleasers genoeg tijdens het concert. Al snel werd publiekslieveling ‘Step Into My Office, Baby’ gespeeld en de band gaf ook toe aan twee verzoekjes die geschreeuwd werden door het publiek. Zo kregen we het zomerse ‘Funny Little Frog’ en na lang overleg ook ‘I’m A Cuckoo’, als eerste bisnummer. Tijdens ‘The Boy With The Arab Strap’ en ‘Legal Man’, naar goede gewoonte met een twintigtal dansende mensen uit het publiek op het podium, nam zanger Stuart Murdoch even de tijd voor een wandeling in het publiek en op de tribune. “Why did we have to wait for 20 years to get invited here?” De band kon de locatie dus wel smaken.

Gemengde gevoelens aan het einde van de set. De band kapte er een half uur te vroeg mee. Blijkbaar moest er een ferry gehaald worden. Voor een band met zo’n discografie is anderhalf uur nogal krap. We bleven dus uiteindelijk een beetje op onze honger. Gelukkig zorgden een swingend ‘La Pastie De La Bourgeoisie” en het twintig jaar oude “Lazy Line Painter Jane” voor een geweldig orgelpunt. Wij hadden de dag erna gerust willen terugkeren voor tweede concert met al de prachtnummers die helaas niet gespeeld werden.

Setlist