Little Green Cars uit Ierland trapte hun Europese tour af in het pittoreske Leffinge. De groep bracht een mix van hoopgevende en breekbare indiefolk, wat perfect aansluit bij de charmes van het dorpje. Het vijftal, dat soms een zestal wordt, maakt van de meerstemmigheid gebruik om de hoop hoog te houden. Door tegelijk met vier gitaren te spelen, versterkt dit het optimistische gevoel dat doorheen de hele set aanwezig blijft. De groep blijft bescheiden maar brengt De Zwerver van begin tot eind in verroering.
Al van in het begin valt op hoe goed dit vijftal met hun instrumenten overweg kan. De relatief jonge groep, die in 2008 werd opgericht, bestaat uit Adam O’Regan, Stevie Appleby, Faye O’Rourke, Donagh Seaver O’Leary en Dylan Lynch. De vijf krijgen live af en toe hulp van een extra pianist. De debuutplaat “Absolute Zero” kwam uit in 2013, drie jaar later is er “Ephemera”. Ondanks hun plaats op festivals zoals Coachella en Pukkelpop blijft het grote succes uit. Toch is De Zwerver goed volgelopen met fans van het eerste uur. Ze horen hoe zanger Stevie Appleby hen bij het begin, met “The Party” (I don’t wanna wreck your party), verzekert dat hij het feest niet zal verstoren.
Het vijftal sprak vooraf duidelijk geen dresscode af. Zangeres Faye O’Rourke en gitarist Adam O’Regan staan in hun beste kledij op het podium terwijl de andere drie lossere en vrije kleren aanhebben. Dit straalt niet af op de muziek die voortdurend erg vrijgevochten klinkt. De zachte stemmen van de vier mannen krijgt een sausje in de vorm van de theatrale stem van O’Rourke. Al bij het begin speelt de band “Harper Lee”. Ze brengen een stevige slag toe die het rustige begin meteen wegblaast. De band bruist plots van de energie en die gaat niet meer weg.
Als intermezzo vertelt Appleby een kort gedicht waarin hij duidelijk maakt dat zijn band niet als ultieme doel voor gigantische zalen wil spelen. Hij houdt er van om het klein maar persoonlijk en grappig te houden. Toch maakt de band een groots geluid dat perfect in zo’n zalen kan passen maar het gaat evengoed in kleine zalen door de passie waarmee ze spelen. “Brother” toont nog eens duidelijk de theatrale stem van O’Rourke. De vier mannen brengen hun gitaren in aanslag en verzorgen de zweverige soundtrack. Het zijn nummers die perfect te beluisteren zijn onder een stralende zon in de open natuur. Omdat het ondertussen al weer even geleden is dat er nog eens een energiek nummer was, spelen ze “The John Wayne”. Het is meteen ook het stevigste nummer in de set met zelfs een gitaarsolo op het eind.
Tijd om dat te compenseren en met “Ok Ok Ok” krijgt Faye O’Rourke haar eigen ballade met enkel een piano op de achtergrond. De indrukwekkende stem vult een hele zaal en zorgt voor een klein kippenvelmoment. Dit nummer leunt meteen ook het meest naar een popnummer toe. Naar het einde toe komt de fantastische meerstemmigheid nog eens extra naar voor. “My Love Took Me Down to the River to Silence Me” en “Easier Day” zijn twee nummers waarin de schoonheid van hun samenzang zijn hoogtepunt bereikt. Door eerst met twee naar vier naar vijf stemmen te gaan, tonen ze aan hoe divers een samenzang kan zijn.
In de klassieke bis-ronde heeft de band op het eind nog een speciale act voorbereid. Helemaal akoestisch brengen ze “The Factory” in het midden van het publiek. Charmant, hoopvol en vooral erg ontroerend. De samenzang komt akoestisch nog beter tot zijn recht en het lijkt alsof er een klein koor in de zaal staat. Little Green Cars vindt perfect de balans tussen de stevigere nummers, de ontroerende nummers en de nummers voor een roadtrip door een verlaten maar hoopgevend landschap.
