De strafste rechttrekking
© Kamilia Sain
In februari stonden ze nog in de AB te Brussel, maar ook tijdens het festivalseizoen hoeven we Son Lux niet te missen. Het Amerikaanse drietal verworf bekendheid met nummers zoals “Easy” en “Lost It To Trying”, welk mooi tussen nieuw werk gespeeld werd. De show kwam aanvankelijk wat traag op gang en leek te verzuipen. De gekende, geordende choas bleek in het begin net iets te choatisch te zijn en ook de zanglijnen van Ryan kwamen niet over. Gelukkig herpakte de band zich met de hulp van het enthousiast publiek volledig en zorgde de tweede helft geregeld voor kippenvel. Vanaf “Dream State” bleek alles weer op en top te zijn, waardoor het concert net op tijd toch nog memorabel werd. Afsluiter “Lost It To Trying” zorgde voor een verdiende apotheose en stemde iedereen gelukkig.
Muzikale duizendpoot
© Kamilia Sain
Angèle is bezig met haar tocht naar de top. Op korte tijd wist ze al een enorme populariteit te behalen en ook op Dour was dat het geval. De Belgische zangeres mixt moeiteloos de Franse en Engelse taal tot hits. Ze toonde ook zélf behoorlijk goed piano te kunnen spelen in enkele rustige, minder bekende nummers. Haar hele performance zat heel goed in elkaar, ze had oog voor elk detail, van een flashy outfit naar gezichtsexpressies tot quirky dance moves. Zo creëert ze een eigen unieke Angèle-stijl. De sfeer tijdens het concert was goed, maar de festivalgangers leken op deze tweede dag toch al wat uitgeput. Tijdens haar grote hits zoals “la loi de Murphy” en “Je veux tes yeux” gingen ze dan wel helemaal uit hun dak.
De strafste muzikale cocktail
© Kamilia Sain
Mugwump staat altijd garant voor een explosieve show waarna je altijd even moet bekomen. De muziek die het viertal onder leiding van Geoffrey Mugwump maakt, is een blend van zowat alle genres die verwant zijn met rock, punk en noise. De muziek stond dus tot niemands verbazing loeihard en de gitaren gierden lekker luid, het enigste jammere was dat de vocals van Geoffrey iets te zacht stonden waardoor die moeilijk te verstaan waren. Desalniettemin doet dit geen afbreuk aan de klasse van dit toch wel gewaagde optreden dat echt meer volk over de vloer had verdiend.
De meest Christelijke metal
Het was allemaal sludge metal dat de klok sloeg gisteren in La Caverne en met Eyehategod kregen we zelfs één van de pioniers in het genre. Ze zijn al bezig van 1988 en nog steeds rocken ze er op los alsof het niets is. Het recept? Vuile stevige metal met geschreeuw welk je oren zomaar verbrijzelt. Het is vettig, het is intens en het is vooral furieus. Vooral op de momenten dat de band het tempo wat hoger durft te leggen, blijkt de band meer te boeien. Als het te traag gaat, is het moeilijk om de aandacht er bij te houden. Gelukkig heeft de band dit zelf ook door en naarmate de set vordert, ontstaan er ettelijke circle pits die ze zelf aansturen. Een hevig onderonsje dus waarbij een Christelijke boodschap nooit ver weg was.
Minst vuurspuwende draak
Ook Little Dragon is zo’n indie rock band die nooit echt boven de massa uitsteekt, maar er toch in slaagt om telkens straffe albums uit te brengen. Op Dour kreeg de band niet echt de grote massa op de been en we geven hen geen ongelijk. De speelse dansbare pop die zo uit een Aziatische film vol kleuren kan komen, was bij momenten veel te braaf gebracht. Hierdoor kon het publiek niet de dansbenen bovenhalen die ze mee hadden gebracht. Het was pas bij de meer uptempo nummers dat de mensen zich meer op de dansvloer wagen. Dankzij de aanstekelijke repetitieve bas in combinatie met de kleurrijke synths, wisten ze zo toch nog het publiek voor zich te winnen. Al had frontvrouw Yukimi Nagano onze harten al meteen gestolen met haar kleurrijke outfit.
Less is more
Cashmere Cat (Magnus August Høiberg) kunnen we kennen van zijn hits “Love Incredible”, “Quit” en “Trust Nobody”. De muziekproducer bracht gisteren een leuke mix van pop (o.a. nummers van Ariana Grande en Cardi B), dance en r&b al mag het van hem soms ook wat harder gaan. Voor elk wat wils dus! De musicus zelf is een erg bescheiden en eenvoudig persoon. Hij komt op met zijn lange trui, kenmerkende blonde losse haren en een grote glimlach. Ook de show zelf bleef eenvoudig, er werd enkel gewerkt met licht en rook, geen andere visuals werden geprojecteerd buiten simpele kleuren. Het publiek was toch helemaal mee met de muziek, waarschijnlijk door het aanstekelijke enthousiasme van de DJ. Hij ging zelf helemaal op in zijn set, een plezier om naar te kijken.
Meeste sixties vibes
Kadavar komt uit Duitsland, het mekka van de metal en bracht voor de eerste keer deze dag geen stevige metal, maar wel iets melodieuzere hard rock. Hoewel het op plaat nog tamelijk braaf kan klinken, was het live furieus en vernietigend. Het drietal is ferm behaard en hierdoor hadden ze ons meteen al mee in hun sixties wereldje. Een mix van Black Sabbath en Led Zeppelin is hier op zijn plaats, maar dan natuurlijk met wat hedendaagse invloeden. Psychedelisch en met een baslijn die de grond doet daveren. Ook de energie waarmee de drummer zich achter zijn toestel smijt, werkt aanstekelijk bij het publiek dat al snel heel wat moshpits in gang steekt. De donkere dreigende stukken brengen de spanning naar een hoog niveau, en wanneer de riffs ons helemaal omver blazen, voelen we ons helemaal overdondert. Straffe set van Kadavar dat live veel meer waard is dan het op plaat is, en dat is een hele verdienste.
Brooklynn’s finest
© Kamilia Sain
De All Amerikan Badass was gekomen om de Last Arena te veroveren. Joey Badass, gehuld in designerkledij zoals we hem kennen, bracht het plein tot leven vanaf minuut één. Topnummers als “Waves” en “Land of the Free” hebben niet veel nodig om goed ontvangen te worden. Dat weet de man uit Brooklyn zelf natuurlijk ook, en daar maakt hij op een slimme manier gebruik van. In het midden van de set was het tijd voor een pauze. Joey, tot dan toe feilloos qua rapkunsten, besloot weg te gaan na een hevige maar welgemeende “fuck white supremacy!”. Hierna ontploft de weide. Nummers als “Cream”, “Christ Conscious” en ”Survival Tactics” zijn al uitzonderlijk hard, maar het XXXTENTACION-tribute met “888infinity” en “Look at Me” sloeg alle verwachtingen. Een heuse moshpit verspreide zich over de Last Arena, en al springend gingen we de nacht in.
Zomers succes
© Kamilia Sain
Fakear (de Franse producer Theo Le Vigoreux) heeft in 2016 naam gemaakt met zijn album Animal waarop o.a. de nummers “Song for Jo” en “Sheer-khan” het goed deden. De muzikant uit Caen is misschien minder bekend bij ons in Vlaanderen, maar hier in Dour is hij enorm populair. Theo en zijn andere muzikanten hadden een volle tent voor zich en zelfs daarbuiten stonden nog veel enthousiaste fans te luisteren. Ze slaagden er in iets unieks te brengen door verschillende instrumenten te combineren met dance beats. Dit zorgde voor een zomerse sfeer, feel goed vibes en tevreden toeschouwers.
Lentekriebels in de zomer
De Amerikanen van Badbadnotgood verzorgden een show die gekenmerkt wordt door lange intensieve outro’s, en heel experimentele intro’s. Toch sloegen ze erin om live de muziek tot leven te wekken. Al snel was duidelijk dat de magie ook was overgeslagen op het publiek. Spijtig dat een klassieke piano intermezzo veel mensen de zaal uitjaagde, want het bleek de inleiding van een hoogtepunt. Daarna volgden nog enkele magistrale klassestukken van Badbadnotgood. De manier waarmee zij met hun samenspel toch altijd de juiste klanken uit hun instrumenten spelen, is fenomenaal en wordt nog steeds gewaardeerd door het volk in la prairie.
Het onwaarschijnlijkste afscheid
Na jarenlang nauw samengewerkt te hebben, talrijke optredens te geven en muziek te releasen is het niet makkelijk om te beslissen om er als band mee ophouden. Het Brusselse electroduo Soldout nam na vijftien mooie jaren deze beslissing en nam op Dour al eens afscheid. In een gezellig drukke Labo brachten ze een indrukwekkend sterke show die het afscheid alleen maar pijnlijker maakte. Duistere disco-vibes brachten jan en alleman aan het dansen en ook de lichtshow was tamelijk groot voor de grootte van de tent. “I Don’t Want To Have Sex With You” bracht de tent naar een kookpunt om u tegen te zeggen. Een onwaarschijnlijk straf afscheid welk op 11 december voor een laatste keer in de AB herhaald wordt.
Meest legendarische Slayer en Faith No More mash-up
Twee legendes op één podium in een nagenoeg lege tent, het gebeurt niet iedere dag. Mike Patton van Faith No More en Dave Lombardo van Slayer en Suicidal Tendencies stonden samen met Mike Crain van Retox en bassist Justin Pearson van Locust op één podium onder de naam Dead Cross. Twee levende metal legendes dus, maar het grote publiek bleef uit. We kunnen dat begrijpen, want de muziek dat het viertal brengt is allerminst voor mietjes. Patton screamt er op los en toont wat zijn stem allemaal aankan en Lombardo drumt het geheel verschroeiend aan elkaar. Soms lijkt het op een duiveluitdrijving omdat we het gevoel hebben dat we allemaal angst ingeboezemd krijgen. Drank wordt weeldig in het rond gespuwd en de nummers gaan aan een verschroeiend tempo vooruit. Gelukkig is er ook ruimte voor wat meer gepolijste sounds en rustpauzes om daarna weer alles te geven. Op het einde is er zelfs een mash-up van Slayer en Faith No More, het publiek ging wild en wij bleven ook verdwaasd achter.
Franse gamechanger
https://www.instagram.com/p/BlKsFkpBMGl/?tagged=booba
In Vlaanderen amper gekend, in Frankrijk en Wallonië een megastar: Booba. De Franse rapper, die nu in Miami woont, kende in meer dan twintig jaar tijd grote successen en is misschien wel de grootste rapper die Frankrijk ooit kende. Ondanks dat Booba al 41 jaar is, weet hij nog steeds een grote horde jongeren voor The Last Arena te verzamelen. Voor zijn eerste keer op Dour wist de rapper met een straffe productie (grote backline en veel lasers) op te dagen die voor Dour-normen echt indrukwekkend zijn. Zijn set bevatte opvallend weinig nieuwe nummers bijvoorbeeld ”DKR” van zijn recente plaat Trône, maar dat zorgde er wel voor dat er meer plaats was voor zijn oudere iets gekendere nummers zoals “Boulbi” en “Valldée”. Zijn rapstijl is wat te vergelijken met de Amerikaanse gangsterrap en ook op vlak van performance deed hij het zoals zijn Amerikaanse collega’s: flesje whiskey in de hand en wat heen en weer gestap zonder echt veel motivatie. Op vlak van productie zeker headliner waardig en ook de setlist was zoals zich dat voor een grote naam op een festival hoort, alleen op vlak van zang en motivatie was het gisterenavond iets minder.
Meest afnemend plezier
Het tweetal van Odesza uit Seattle zijn bezige bijtjes: ze brachten sinds hun bestaan al drie platen uit waarvan A Moment Apart uit 2017 het meest recent is. Het nieuwe werk domineerde dan ook grotendeels de set van de twee die ook hier en daar vergezeld werden door twee blaasinstrumenten. Maar fans van het eerste uur kwamen zeker ook niet te kort en werden getrakteerd op onder andere de meezingers “Say My Name” en “It’s Only”. Het begin vonden we zeker niet verkeerd, maar na een halfuur kregen we toch stilaan het gevoel dat we het allemaal wel al eens gehoord hadden. De muziek viel wat in herhaling en dat merkte je ook aan de steeds meer afnemende sfeer in een volgelopen Boombox. De live show van Odesza bewees nog maar eens dat gebruik maken van eigen werk in een dj-set niet altijd een goede keuze is.
De meest adembenemende show
© Kamilia Sain
Dour wou voor deze feesteditie uitpakken en wist met The Chemical Brothers een straffe headliner te boeken. Het duo viert volgend jaar zijn dertigste verjaardag en zal ter gelegenheid van deze mijlpaal ook nieuw werk lossen. Op Dour mochten ze alvast warmdraaien voor dat feestjaar en dat deden ze met hun waanzinnige visuele show, die we twee jaar eerder al op Pukkelpop konden zien. Met hun hit “Go” gooiden ze meteen één van hun bekendste hits voor de leeuwen en dat bleek een goede keuze te zijn. Er werd een bepaalde spanning gecreëerd die doorheen de set behouden bleef.
The Chemical Brothers hebben vooral door hun adembenemend straffe visuals een goede live-reputatie en dat werd op Dour nog eens bevestigd. Weinig bands brengen zo een cinematografische visuals aan de dag die de muziek zo weten te versterken dat je er bij momenten kippenvel van krijgt. Nummers als “Free Yourself”, “Believe” en “Hey Boy Hey Girl” bleken bovendien echte anthems te zijn die het publiek aan het dansen bracht. Een goed geënsceneerde show met enkele muzikale uitschieters.
Meest commerciële danspasjes
Macky Gee was ook weer van de partij op Dour. Hij speelde een nieuwe set die zeer goed op punt stond voor de gemiddelde jump up fan. Hij zorgde met een simpele commerciële toets als een baselinedrop of een hiphoprefrein voor enkele leuke tussendoortjes. Ook Noisia bevestigde dat ze een zeer grote naam zijn en blijven. Met een hevige set was er veel aandacht bij het publiek, en dat bleef aanwezig tot het allerlaatste nummer. Ook hier viel er een duidelijke commerciële toets op, wat voor op Dour vrij atypisch is.
Alle foto’s vind je hier.
