LiveRecensies

Dour Festival 2018: Festivaldag 2

LiveRecensies

Dour Festival 2018: Festivaldag 2

© Kamilia Sain

Dour ging eergisteren van start, maar het was pas gisteren dat we van alle podia konden genieten. Dag 2 had meteen heel wat kleppers in petto zoals headliner The Chemical Brothers, Joey Badass en Dead Cross. Er kon ook genoten worden van heel wat nieuwe opkomend talent uit binnen- en buitenland en natuurlijk van heel wat gezellige eetstandjes. Hier alvast ons verslag van dag 2:

De diepste duik

Je eerste grote show op Dour hebben, is niet min als je een opkomende band bent. De uit Doornik komende band Endless Dive maakte het dit jaar mee nadat ze Dour Springboard wonnen. Ze mochten hierdoor de Labo op de tweede festivaldag openen en grepen hun kans met beide handen. Ze brachten instrumentale rock die je op een golf meenam waaraan je niet meer snel kon ontsnappen. Wie zich liet meeslepen door de vier jonge kerels kon genieten van strakke rock waarbij het niet eens stoorde dat er geen zang was. Of het een memorabel optreden was? Dat niet. Of het een geslaagd debuut was? Absoluut.

Meest vroege trip

https://www.instagram.com/p/BlJDx7EDONz/?taken-by=wyattdoom

Het publiek van Dour was nog maar net wakker of er stonden al de eerste optredens gepland. De Luikse band Wyatt E. mocht dan ook voor een karig gevulde La Caverne het beste van zichzelf laten horen en deden dat best goed. Het drietal klinkt even mysterieus als dat het uitziet want op hun podium waren ze vermomd in een zwart kostuum. Ze speelden in een kleine veertig minuten amper drie nummers omdat hun nummers gewoonweg allemaal langer dan tien minuten zijn. De experimentele, soms zelfs psychedelische, rocknummers nodigden uit op een bedreigende trip die je gedurende het hele optreden niet losliet. Toch denken we dat zo een act zoals Wyatt E. beter in het donker (lees: late avond) tot zijn recht komt en dan nog een diepere indruk zou achterlaten. Het optreden was in ieder geval een geslaagde start voor La Caverne.

De Waalse Bazart

Ulysse is misschien wel de Waalse Bazart. Naast het feit dat beide groepen trio’s zijn, vallen er ook muzikaal gelijkenissen te spotten, maar identiek zijn ze allesbehalve. Ulysse brengt een zeer zomerse, maar ook duistere sound en die meer en meer mensen lijkt te bekoren. Geen wonder dat ze na een passage als hoofdact op Les Nuits van de Botanique en veel airplay op Waalse zenders, nu ook op Dour een mooi plekje veroverden. Hun show kwam wat traag op gang en zanger Arnaud Duynstee zong niet altijd even toonvast, maar naar het einde toe kwam daar verbetering in. Een sitdown bracht op het einde van de set nog wat sfeer er in en liet ons zo toch tevreden de Petite Maison verlaten.

Meest maffiose optreden

Wij van Dansende Beren hebben Isha nu al een aantal keren aan het werk gezien, maar nergens bleek de sfeer bij één van zijn optredens zo goed te zijn als gisterennamiddag in de Boombox. De vorige keren merkten we dat de set steeds wat ineenzakte, maar op Dour bleek het publiek de nummers wel goed te kunnen meezingen waardoor hun aandacht ook steeds scherp was. Vooral tijdens de laatste twintig minuten werden heel wat bangers gespeeld zoals “Domamamaï”, “243 Mafia” en natuurlijk “Tosma” die de boombox massaal in beweging kreeg en voor gigantische pogo’s zorgde. Maar er werd ook wat tijd genomen voor zijn nieuwe nummer “Rien”, wat we echter niet echt konden appreciëren omdat het ietwat de commerciële richting opging, en de ode aan zijn overleden vader “Mp2m”. Het enthousiasme van het publiek zorgde in ieder geval voor een strakke show van Isha die bijna over de hele lijn kon overtuigen.

Meeste Lou Reed

Le Villejuif Underground uit Parijs kan zomaar een nakomeling van The Velvet Underground, what’s in the name, kunnen zijn. De band brengt een intense show waarbij vooral frontman Nathan Roche de aandacht naar zich toe trekt. Hoe hij dat doet? Al bij het tweede nummer verdwijnt de verwilderde man in het publiek om zo de tent helemaal wild te maken. Het is ook op dat moment dat het tempo van de muziek, dat voordien nogal braaf was, de hoogte in schiet om zo iedereen aan het dansen te krijgen. Met de nodige whiskey in de keel, een leuke lo fi sound en af en toe een ruige repetitieve en intense klank liet Le Villejuif Underground zien dat de underground ook boeiend kan zijn.

De meest Schotse Waal

Normaal gezien zorgt een rosse kop tegenwoordig steeds een stormloop op de festivals (zie Ed Sheeran of Josh Homme), maar bij de Luikenaar Theo Clark in Le Labo ging het er iets gemoedelijker aan toe. Clark, die trouwens Schotse roots heeft, bracht vorig jaar in november nog een erg geslaagde plaat Terror Terror Everywhere nor Any Stop to Think uit waarvan hij op Dour natuurlijk heel wat van liet horen. De nummers op de plaat klinken al erg goed en live is het zelfs nog een tikkeltje imponerender. Vooral “Terror Terror” is een echt pareltje waarvan we ons afvragen waarom dit in Vlaanderen nauwelijks gekend is. De alternatieve rock, met hier en daar wat punk-invloeden, van Theo Clark is in ieder geval heel toegankelijk en de stemkleur van Theo lijkt wat op die van Brian Molko van Placebo wat het allemaal heel vertrouwd laat klinken. Een leuke ontdekking op een nog jonge festivaldag.

De coolste zonneschijn

© Kamilia Sain

Er was weinig volk tijdens de eerste show op The Last Arena op de dertigste editie van Dour. Toegegeven: Hollie Cook is dan ook maar een naam waarvan weinigen al hoorden. Bekende nummers heeft ze niet en dus verbaasde de magere opkomst niet. Wie wel aanwezig was, kreeg een echte zonneschijn te zien die nagenoeg foutloos zong terwijl ze de coolste dancemoves bovenhaalde. Een uur was wellicht wel net iets te lang van het goede, want al snel vervloog de vibe. Te weinig afwisseling in de laidback reggae vibes en een nog wat slaperige sfeer maakten van de set niets spectaculair. Jammer.

Oldtimer met enorme capaciteit

© Kamilia Sain

De oude garde, zo zou je La Smala wel kunnen noemen, want het hiphopcollectief was één van de eerste die uit het Brusselse grondgebied voortkwam. Al in 2007 werd de basis gelegd, en vandaag zijn ze beter dan ooit. Met hun sterke teksten en agressieve, maar aangename houding, maken ze er een indrukwekkend optreden van. En dankzij ondersteuning van basic maar stevige beats, voel je toch de frisse wind die de groep volwassener heeft gemaakt. Die mix tussen nieuw en oud zorgt voor een heerlijke wissel van flows, en dat was dan ook de grootste reden waarom we op Dour enorm van hen genoten, want La Smala heeft andermaal bewezen dat ze sterk in hun schoenen staan.

Meest moorddadige riffs

Er waren op de tweede dag van Dour heel wat donkere metalbands te zien in La Caverne. Monolord uit Zweden was er zo eentje van. De band bracht donkere doommetal waarin trage opbouwende riffs centraal stonden. Het volledige publiek was dan ook al snel in trance en bewoog zijn hoofden van voor naar achter om zo op het ritme van de muziek zijn ding te kunnen doen. Zelf zien de mannen van Monolord er erg cliché metal uit: zwarte kleren, een sikje en lange haren om het headbangen te vergemakkelijken.

Publiek in hogere sferen

Frankee en Joe Ford zijn nog een heel jong duo muziekproducenten, maar toch hebben ze al enorm succes gekend in de wereld van elektronische muziek. Ze brengen een waaier aan verschillende genres van dubstep tot hiphop met een harde beat onder. Deze performance was misschien het toonvoorbeeld van het cliché van Dour. Met zijn harde drum and bass set brengt hij iedereen aan het dansen…of eerder hakken. Het grootste deel van het publiek bestond dan ook wel uit mannen die zich in hogere sferen bevonden. De massa ging helemaal uit zijn dak en bevond zich op een andere planeet.

Meest overbodige mix van genres

Een mix van rap en indie rock, het blijkt een formule die in Franstalig België erg populair is. Wij vragen ons nog steeds af waarom. Run Sofa uit Charleroi mocht ons komen bewijzen waarom dit wel eens in Wallonië zou kunnen doorbreken, maar helaas werden we maar matig overtuigd. Op zich verzorgden de synths en de gitaren een heel leuke sfeer in de set, maar wanneer de zanger er boven begint te rappen, kregen wij toch vraagtekens. Het lijkt allemaal iets te geforceerd waardoor het muzikaal sterke aspect verloren gaat bij de zang. Het publiek staat er dan ook wat onbewogen bij. Het is allemaal net iets te experimenteel en te veel willen, maar niet heel goed uitvoeren.

De meest buitenaarde riffs

Ufomammut komt uit Italië en ze zijn al bezig sinds 1999. Veteranen dus, maar doorbreken deden ze nooit echt. Dat zal ook niet meteen gebeuren, want hun muziek is net niet toegankelijk genoeg om een groot publiek te kunnen aanspreken. Het genre van de band neigt meer naar een sludge metal en dat zorgt er ook voor dat het in het begin wat wennen was. Mensen verlaten al snel de tent, en dat kan misschien zijn omdat alles heel luid en toch wel experimenteel is. Gelukkig zijn er de trippy visuals op de achtergrond die het vernietigende sfeertje versterken. We voelden ons een beetje in een angstaanjagende sci-fi horror sfeertje, ‘the upside down’ was nooit heel ver weg en gaf ons dan ook op het eind een luguber gevoel.

Lees het vervolg van ons verslag op de volgende pagina.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.