Cabbage werd in 2015 opgericht in Mossley, niet ver van Manchester. Ondertussen zijn we drie jaar verder en brengen ze, na enkele EP’s en singles, hun eerste langspeelplaat uit. Het is misschien wat vroeg om te zeggen, maar dit kan wel een van de betere debuutalbums van het jaar worden. Het vijftal uit Manchester slaagt er namelijk in om serieuze problematiek te combineren met een dosis gezonde humor en geniaal klinkende gitaren.
Het album gaat aardig van start met “Preach To The Converted”. Het nummer is kort maar krachtig, de toon is al meteen gezet. Zoals voorheen worden de vocals verzorgd door Lee Broadbent en Joe Martin, wiens stemmen elkaar meer dan gepast aanvullen. Dit in combinatie met instrumenten die feilloos in elkaar opgaan, zorgt absoluut voor een meerwaarde voor het album.
Punk zonder kritiek op de maatschappij, dat bestaat niet. “Arms of Plexoria” is het nummer die daar op deze plaat het meest aan voldoet. Want wat is er in tijden als deze nog actueler dan internationale wapenhandel? Ook “Gibraltar Ape” is een schoon stukje kritiek op de oorlogsdreiging tegenover Spanje in verband met Gibraltar. Als luisteraar word je als het ware bij de keel gegrepen en verplicht om naar de kritische tekst te luisteren. De overige songs volgen datzelfde stramien, met uitzondering van enkele uitspringers zoals “Exhibit A” die veel gematigder klinken. Maar die mogen er gerust ook zijn.
Het album klinkt in zijn geheel best punk maar “Exhibit A” is een voorbeeld van een song dat zich hiervan onderscheidt. In vergelijking met de rest van het album klinkt het erg funky en zelfs wat bluesy, maar als adempauze tussen de andere komt het wel van pas. “Celebration Of A Disease” heeft dan weer het meeste potentieel om een grote hit te worden omdat dit het best meegezongen kan worden en iets toegankelijker is voor een doorsnee publiek, al betwijfelen of zoiets wel de bedoeling van Cabbage was.
Zelfs nog maar bij het zien van enkele titels moeten we grinniken. “Postmodernist Caligula” of “Reptiles State Funeral” spreken wel voor zich. Dit bewijst nog maar eens dat ze er perfect in slagen om genoeg humor toe te voegen in hun album, zodat het niet een lange en saaie redevoering wordt tegen de huidige maatschappij. Het moet niet altijd even serieus zijn. De songs zijn ook stuk voor stuk gemaakt om luid te beluisteren. Als je “Molotov Alcopop” niet op het maximum volume afspeelt, dan doe je het duidelijk verkeerd.
Honderden keren kun je naar dit album luisteren en proberen een nummer te zoeken dat te zwak is voor deze plaat, maar dat zal je niet lukken. We hebben dan wel lang moeten wachten op het debuut van Cabbage, maar het resultaat mag er zijn. Samen met die andere Britse band Shame misschien wel een van de meest belovende debuutplaten van dit jaar!
Live aan het werk te zien op 15 september op het festival Leffingeleuren.
