Uitgelicht

33 leuke EP’s uit 2017

Uitgelicht

33 leuke EP’s uit 2017

EP’s zijn voor een band vaak een voorbode voor wat nog komen zal. Meestal bewijzen ze met deze korte cd’s dat ze talent bezitten en willen ze dat al eens bewijzen aan de hand van enkele songs. Toch blijven EP’s heel vaak onderbelicht, aan ons dus om 33 EP’s uit 2017 eens in de kijker te zetten. Allemaal in een willekeurige volgorde, maar allemaal even sterk op zijn eigen manier. Sommigen zien wij volgend jaar zelfs helemaal doorbreken, als dat niet mooi is!

Rachèl Louise – Big Girls

Na 2 jaar in de band van Dotan gespeeld te hebben, was het voor de half Nederlandse half Amerikaanse singer/songwriter Rachèl Louise weer tijd om eigen werk uit te brengen. In 2017 kwam dat in de vorm van een ijzersterke EP Big Girls, waarvoor ze samenwerkte met de producers van Aurora. “Big Girls” is een ode aan de vrouw en de kracht van vrouwen, maar ook een symbool voor iedereen die z’n leven voor elkaar heeft. Het prachtige “Keep Your Heart” kreeg een hoopvolle toon, ondanks dat het tekstueel een heel zwaar nummer is. “Angels Fall” en het meer up-tempo “Far Away” vervolledigen de EP. Rachèl Louise weet gevoelens te vertalen in haar muziek die je zelf vaak niet onder woorden kan brengen.

Sigrid – Don’t Kill My Vibe

2017 was het jaar dat Scandinavië zichzelf op de kaart zette met hun popmuziek. Een van hun paradepaardjes is de Noorse Sigrid. Deze 21 jarige zangeres scheerde met haar EP “Don’t Kill My Vibeen “Plot Twist” hoge toppen. Met haar muziek brengt ze vrolijke popmuziek met een dansbaar karakter. Nummers als Don’t Kill My Vibe en “Plot Twist” werden tijdens haar passage op Pukkelpop en in de AB Club luidkeels meegezongen daar haar fans. Onlangs werd aangekondigd dat ze genomineerd is voor BBC Sound of 2018. Er staat een mooie toekomst te wachten voor deze Noorse dame.

Skegss – Holiday Food

Wie tijdens deze koude wintermaanden heimwee heeft naar de zon, zal met plezier naar deze EP van Skegss luisteren. De driekoppige Australische band brengt luchtige garagerock die over thema’s gaat waar we ons allemaal in kunnen herkennen: liefde, lust, vriendschap en het eeuwig durende verzet tegen opgroeien. Ze doen ook niets liever dan gewoon wat skaten, bier drinken en vooral veel plezier maken. De vijf nummers dienen dan ook als spiegel van die levensstijl en hun vette gitaarriffs hebben altijd een opgewekte sfeer. 2017 stond in het teken van hun wereldwijde tour, en op 28 mei brachten ze hun vrolijke deuntjes zelfs tot in Gent!

Boy Pablo – Roy Pablo

De Noorse Pablo Muñoz is nog maar negentien maar al erg populair, onder andere door zijn populaire clips op Youtube. Zijn melancholische indie rock doet ons denken aan ondermeer Gus Dapperton, Yellow Days, maar vooral aan Mac DeMarco. “Everytime” is een nummer dat zich aan je trommelvliezen hecht en daar een hele poos blijft vertoeven. Ook de andere nummers volgen dezelfde lijn en zouden zomaar in je favoriete indie-afspeellijst kunnen staan. Op 26 maart komt Boy Pablo zijn muziek voor het eerst voorstellen aan het Belgisch publiek in de Ancienne Belgique.

Denzel Curry – 13

Volgens Denzel Curry is deze EP “maar” een voorproever voor de fans die halsreikend uitkijken naar zijn volgende studio-album Taboo. Toch smaakt deze voorproever heel goed en bewijst de rapper uit Carol City, Florida dat hij nog altijd een minder project moet uitbrengen. Deze EP van vijf tracks is bombastisch en energiek zoals alles wat Denzel leven inblaast. De harde teksten imponeren en alle tracks hebben een immense portie bas. Hoewel “Heartless” een ietwat vreemde keuze is van Denzel, volgt meteen “Zeltron 6 Billion” dat er het hardst uitspringt. Laat Taboo alvast maar komen.

Stand Atlantic – Sidewinder

Stand Atlantic

Een frisse wind waaide door poppunk-land en bracht ons Stand Atlantic. Met Sidewinder brachten ze een fijne EP uit. Muzikaal vrij typisch voor het genre, maar wat het zo leuk maakt, is dat de vocals voorzien worden door Bonnie Fraser, een goedlachse frontvrouw met een ijzesterke stem. Het is misschien vroeg om te zeggen, maar ze kunnen al aardig mee met grote namen als Roam en Neck Deep. Dat kan je horen op songs als “Coffee At Midnight” en “Mess I Made” Sidewinder klinkt heel goed, zeker als je weet dat het de allereerste release is van de sympathieke Aussies. …to be continued, no doubt.

Bus Gas – Live On Leave Us

Wie ambient en drone kan smaken zal zich vast thuis voelen wanneer de recentste EP van Bus Gas op staat. Op Live on Leave Us laat het collectief uit Nebraska zich van twee kanten zien. Op de eerste – nogal lugubere getitelde – eerste helft “Top Ten Funerals” horen we een glinsterend geluid dat zich langzaam omvormt tot een intense, maar kleurrijke drone. Wat daarna volgt op “Infinity Cymbals” is van een andere orde. Doorheen de oorverdovende stroom geluid zweeft er een trage, hartstochtelijke gitaarsolo die zich als een brok emotie naar het einde sleept. Een ervaring die naar je keel grijpt.

Yaeji – EP2

Yaeji is een naam uit de New Yorkse housescene die dit jaar steeds meer kwam bovendrijven. Ze onderscheidt zich door haar indrukwekkende veelzijdigheid. Haar recentste EP is een persoonlijke hybride vorm van genres als house en hiphop waar ze zowel de productie als het gerap voor haar rekening neemt. Wat haar muziek nog innemender maakt is de sferische ambient house die als een nevel over elk nummer daalt: van bangers als “raingurl” tot het duistere “drink i’m sippin on” en die aanstekelijke cover van Drakes “passionfruit”.

Sleep Token – Two

Ook het Britse Sleep Token is niet zo origineel in het vinden van een naam voor hun EP’s. De opvolger van hun debuut One, is gelukkig wel iets uniek. De opbouw van de vier nummers verloopt grotendeels hetzelfde. Het begint met melodieuze indierock en de prachtige stem van de mysterieuze frontman Vessel, die we eerder al vergeleken met Sam Smith, maar elk nummer eindigt steevast met een heftige post-hardcore outro. In “Jericho” komt er wat meer grain in zijn stem, waarvan we nog steeds versteld staan, dit is dan ook het hoogtepunt van het album, al zijn de andere nummers ook prachtig om bij weg te dromen. Heel het concept van de band is ook iets speciaal, ze aanbidden een of andere oude godheid die ze ‘Sleep’ noemen, en elke EP die ze maken is dan ook een ritueel om die te vereren. Wij zouden alvast blij zijn met zo’n volgers. We blijven nog steeds vol overtuiging bij de vijf-sterrenreview die we deze EP enkele maanden terug gaven.

 Animal Collective – Meeting of the Waters

De leden van Animal Collective hebben het voordeel dat hun groep flexibel samengesteld is. Zo konden Avey Tare en Geologist op avontuur gaan in het Amazonewoud. In kader van een tv-programma van Viceland namen ze daar een EP’tje op. Het werd een spirituele verademing waar langere secties van omgevingsgeluiden en abstract akoestisch gitaarspel zich afwisselen met meeslepende nummers. Niet meteen hun toegankelijkste EP, maar wel een aanrader voor wie het avontuurlijk mag zijn.

Weyes Blood & Ariel Pink – Myths 002

In januari verrasten Ariel Pink en Weyes Blood ons met het groteske en bizarre folknummer “Tears On Fire” waar we laaiend enthousiast over waren. De twee eigenzinnige artiesten sloegen de handen in elkaar om een EP te maken in kader van het Marfa Myths festival. Het bleek een match made in heaven te zijn want alle troeven werden in de strijd gegooid: Ariel Pinks vreemde lo-fi getinte instrumentatie en Weyes Bloods stem die je tot in je dromen achtervolgt.

Kamasi Washington – Harmony of Difference

Kamasi Washington is terug van nooit-eigenlijk-weggeweest. De saxwizard uit Los Angeles bracht dit jaar een naar zijn normen korte EP uit. Harmony of Difference biedt je een prachtige introspectieve jazztrip aan door de Amerikaanse city. De EP wordt opgebouwd als een spirituele tocht en daalt neer op universele thema’s als Desire, Knowledge, Humility en Truth. Deze laatste is trouwens ook voorzien van een sublieme videoclip.

Opia – Faded

Opia bracht in 2016 zijn debuutsingle “Falling” uit. Die legde de band alvast geen windeieren, want sindsdien is hun populariteit alleen maar gestegen. Gestaag bracht de band ook sporadisch eens een single uit en die werden dit jaar gebundeld in de Faded EP. Zes songs boordevol dansbare maar geen platte elektronische songs die zowel R&B als pop invloeden bevatten met een gitaar voor de goeie vibes. Voor de liefhebbers van Honne en Flume.

AJ Tracey – Secure The Bag

Grime is BIG en dat niet alleen in het Verenigd Koninkrijk. Namen als Stormzy, Skepta en Dizzee Rascal zijn voor velen in België geen nobele onbekenden meer en ook AJ Tracey is op een goede weg hun succes te evenaren. Met Secure the Bag! weet de 23 jaar oude londenaar alvast te overtuigen met zijn eigen manier van rappen en de vette elektronisch getinte beats. Op zijn inmiddels vijfde EP lenen bovendien de mannen van 67, JME, Denzel Curry en zelfs tweevoudige Grammy winnaar Craig David hun stem. Met andere woorden een EP die je zeker eens moet checken als je naar iets verfrissend op zoek bent in het genre!

Giant Rooks – New Estate

Ze zijn met vijven, komen uit het Duitse Hamm, brachten in het begin van dit jaar hun eerste EP New Estate uit en zijn bij het steeds groter wordende publiek geliefd en gekend onder de naam Giant Rooks. Op hun eerste kortspeler, welk in het begin van dit jaar verscheen, staan vijf nummers waarin de mannen heel hun potentieel laten horen en dankzij hun aanstekelijk indie pop ligt de weg open voor een succesvolle internationale carrière.

Blackwave. – Mic Check

Willem en Jay van Blackwave. wisten ons vorige lente in een interview te vertellen dat hun EP Mic Check als een soort pré-introductie van hun kunnen mag gezien worden. Muzikaal talent wordt in acht nummers laid back geëtaleerd en creëerde zowel radiohit “BIG dreams” als samenwerking met Caleborate “Flow”. En dat het het begin van meer moois zou betekenen, bewezen ze dit najaar al met nieuwe single “Elusive”; jazzy’er en volwassener. Want hoewel het duo nog maar een jaar samenwerkt, weerspiegelt hun air time en concert presence de vibe van een lang gevestigde waarde. Ze verzorgden al het voorprogramma van Hiphop parels als Akua Naru en Loyle Carner, en verkochtten onlangs in een mum van tijd hun passage op Les Nuits in de Botanique uit. De mannen zijn goed bezig, en Mic Check zorgde voor een schitterende start.

Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press

Misschien wel de sterkste EP uit deze lijst met de sterkste titeltrack, maar dat is voor onze top 100 nummers. Rolling Blackouts Coastal Fever brengen een sterke 80’s college rock vibe die je terug katapulteert naar die zorgeloze tijden. Zo klink hun muziek ook, zonder zorgen en vooral erg positief. Veel gitaarwerk en verschillende stemmen zorgen voor een unieke sfeer. Met The French Press leverde de band uit Australië ons dit jaar een straf visitekaartje af, benieuwd hoe ze dit in een volledige plaat gaan gieten.

Lød – Folder

Post-punk is van alle tijden, maar het lijkt dat ze daar in Denemarken al even in een post-punk tijdperk leven. Na IceAge en Communions was het dit jaar de beurt aan Lød. De band bracht met Folder een naslagwerk uit dat ken tellen. Twee songs die net geen tien minuten duren, een nummer volledig in mysterie gehuld en een furieus nummertje. Allevier verzorgen ze de donkere sfeer die leeft bij Lød en wij zijn er best wel fan van.

Nick Murphy – Missing Link

The artist formerly known as Chet Faker blijft niet bij de pakken zitten. Heeft hij zijn vorige alias nog maar net ten grave gedragen, dan steekt hij alweer zijn neus aan het venster met singles en een nieuwe EP. Geweldige nummers als “Fearless” en “Stop Me/Stop You” haalden de EP niet, maar gelukkig is er nog meer lekkers te ontdekken. Onder zijn eigen naam durft Nick Murphy wat meer te experimenteren en dat werpt zijn vruchten af. Op “Your Time” klinkt hij glad en dansbaar, de barokke intro van “Forget About Me” ontaard al snel in een hitsige dansbeat. Chet Faker is dood, lang leve Nick Murphy!

Poppel – Alright

Een album én een EP uitbrengen op één jaar tijd? Poppel deed het. Hoewel het album ook zeker de moeite waard is, vinden we dat je moet beginnen met de EP. Vier jangly indie rock nummertjes die een soort van surfrock feeling in zich hebben. Belgen die nu nog in de underground zitten, maar er binnenkort wel eens uit zouden durven geraken. Heerlijk wegdromen op een frisse roadtrip, dat kan met Poppel.

Touts – Lit

No nonsene punk, het is wat Touts op hun eerste EP serveren. Lit kan je wel eens letterlijk nemen, want vuriger dan dit kan je dit jaar niet vinden. ‘fuck the system’ volgt al vroeg in de eerste song op de EP en dat zegt veel over de attitude van deze band. Furieus en kwaad zijn ze, maar wel een noodzakelijke agressie in deze barre tijden.

Billie Eilish – Don’t Smile At Me

Billie Eilish, dat is de naam van de eerste popster die geboren is in de nillies. Zestien jaar jong is deze jonge dame uit LA en toch heeft ze al een mooie platendeal met Interscope te pakken. Haar debuut-ep Don’t Smile At Me is er ééntje om je vingers van af te likken. Het acht nummers tellende plaatje is een coherent geheel waarbij elk nummer op een andere manier weet uit te blinken. “ocean eyes” en “bellyache” staan bij popfanaten al enkele maanden op replay en daar zal niet snel verandering in komen. Dat ze in 2018 nog meer kan en gaat groeien is al bijna een zekerheid. Haar concert in de Botanique is reeds helemaal uitverkocht…

Le Manou – L’Homme

Franse pop wordt vaak met foute liedjes en schlager geassocieerd, maar sinds L’Homme van Le Manou denken we daar helemaal anders over. De debuut-ep van de Belgische zangeres zit vol elektropop parels die ontroeren en je laten dansen. De magische en fragiele stem van Manou laten je wegdromen en laten je gedurende een twintigtal minuten niet meer los. “Fling” en “T’aimer” zijn de parels van de ep die elke popliefhebber gehoord moet hebben. Een mooie start voor een hopelijk mooie carrière!

Ali Burress – Dwell

Ali Burress moest vorig jaar haar toevlucht zoeken tot een crowdfunding campage om haar EP Dwell te kunnen realiseren. De campagne liep gesmeerd en het resultaat is een EP die dan wel enigszins amateuristisch klinkt, maar tegelijk gevuld is met vijf zachte en rustgevende nummers die op bepaalde momenten gewoonweg prachtig zijn. Burress blinkt uit in het maken van atmosferische en ijle nummers. “Burn”, het hoogtepunt van de EP, dartelt meer dan zeven minuten lang door zonder een seconde te vervelen. Deze EP is het muzikale equivalent van een lange boswandeling tijdens de wintermaanden.

Elna Rae – Dexter

Op Dexter trakteren vier jongens uit Arizona ons op een kwartiertje oerdegelijke indierock. Ze doen geen moeite om hun invloeden te verbergen. Echo’s van de band Built to Spill zijn vooral in de prominente gitaarlijntjes duidelijk te horen en de band heeft volgens ons ook wel grondig naar Sparklehorse geluisterd. Doorheen de EP wordt de sfeer almaar dromeriger en gaan er ook shoegaze invloeden de kop op steken. Iets revolutionairs hebben ze niet gedaan, maar dat was in deze helemaal niet nodig want Dexter is zonder meer een heel fijne EP.

Half Waif – form/a

Naast haar rol als toetseniste van de band Pinegrove, heeft Nandi Rose Plunkett zich ook aan een eigen solo project gewijd. Met form/a leverde ze twintig minuten aan indringende electropop af. Memorabel is vooral de manier waarop ze een geheel eigen sfeer kan scheppen. De muziek klinkt vaak nogal ijzig en soms zelf afstandelijk, maar toch zit er in haar stem en melodieën een zekere warmte verscholen. Het zorgt voor een grote laag melancholie en maakt van deze EP ook een van de meest beklijvende die we dit jaar hoorden.

Miya Folick – Give it To Me

Het titelnummer van de Give it To Me EP is er eentje om in te lijsten. Het nummer bouwt langzaam op, terwijl je toch de spanning al kan voelen opborrelen. Het ontaardt in een intense en furieuze apotheose. Folick heeft weinig moeite om ons in te palmen met haar overslaande stem. De eerste nummers van de EP klonken al evenzeer vurig en op het scherpst van de snede. Een ander nummer “Let’s Pretend” is dan weer heel elegant, maar het kan gelijk ook onze aandacht trekken. Afsluiten doet ze met een cover van Joni Mitchell’s “Woodstock”.

Club Night – Hell Ya

Het valt ergens nog het best te omschrijven als math rock, maar feitelijk is deze EP een grote vormeloze, opgefokte brei die alle kanten op schiet en dat bedoelen we in deze zeker als een compliment. De ingrediënten zijn felle geluiden, een excentriek stemgeluid, een sample hier en daar, tempowisselingen bij de vleet en vooral veel spelplezier. Het deed deugd om nog eens een band te ontdekken die zo geflipt klinkt als Club Night.

Rina Sawayama – Rina

Is Rina Sawayama de meest beloftevolle popartieste van het jaar? Het zou zo maar eens kunnen. De debuut EP van de Japans-Engelse zangeres is geproducet door Clarence Clarity, die in 2015 voor een van de meest kleurrijke platen van de laatste jaren zorgde. Samen hebben ze een EP gemaakt die zowel zinderend en feeëriek, als zacht en knus klinkt. Naast de invloed van een artiest als Britney Spears is het ook duidelijk dat de roots van Rina Sawayama in Japan liggen, want er vallen ook heel wat J-pop invloeden te bespeuren. Het beste nummer van de EP is een duet met Shamir, dat een stuk ingetogener klinkt, maar des te meer de fantastische melodieën in de verf zet.

Novo Amor – Bathing Beach

Een alinea schrijven over Novo Amor zonder Bon Iver te vermelden, is haast onvermijdbaar. Al van bij de eerste noten van “Carry You” voelt het alsof Justin Vernon ieder moment kan invallen en “Holocene” beginnen zingen. Toch is Novo Amor meer dan een kopie. Ook al klinken de gitaren zacht, de falset loepzuiver en de strijkers zoet, toch is het vooral Novo Amor’s echoënde arrangementen die je helemaal doen wegdromen. Die kleine details maken het verschil tussen een makkelijke immitatie en iemand die heel goed weet waar hij mee bezig is. Laat deze winter nu net het perfecte moment zijn om Novo Amor’s EP te herontdekken.

Gold Connections – Gold Connections

Gold Connections is onstaan uit de samenwerking tussen Will Marsh en niemand minder dan Will Toledo van Car Seat Headrest. De twee leerden elkaar kennen tijdens hun college-jaren. Ondanks het feit dat de band wel degelijk rond Marsh draait, heeft Toledo ferm in de pap geroerd wat betreft productie, mixing, alsook het inspelen van verschillende instumenten en het inzingen van backing vocals. De vijf nummers op de EP zouden dan ook helemaal passen op een Car Seat Headrest album. Toch heeft Will Marsh nog zijn eigenheid, zijn warme melancholische indierock bevat een iets grovere korrel dan die van Toledo. Een EP die zeker de moeite waard is om eens te checken.

Kiasmos – Blurred

Het Ijslandse duo Olafur Arnalds en Janus Rasmussen zijn het perfecte voorbeeld van twee artiesten, met totaal verschillende muzikale achtergronden, die elkaar perfect weten aan te vullen. Olafur, die vooral bekend is van zijn minimale piano composities, en Janus, vooral bekend van zijn elektropop, weten een precieze middelmaat te vinden in het alter ego Kiasmos. Blurred is het eerste dat we van ze horen sinds het album Swept EP (2015). Blurred is een van de meest emotionele elektronische uitgaven van dit jaar. Kiasmos maakt van minimal een genre waarvan je aan het einde niet weet of je nu keihard gedanst hebt of je gewoon in de sofa lag te luisteren naar klassieke muziek.

Cosmo Pyke – Just Cosmo

Wij stellen u voor, Cosmo Pyke, een 18 jarige songwriter/skater/model uit Zuid-Londen met een stem die doet denken aan Archy Marshall’s (King Krule) verre bereik. De jonge muzikant mocht zijn accent al laten horen op Frank Ocean’s “Nikes” van vorig jaar en kwam dit jaar uit met zijn knappe EP Just Cosmo, want Cosmo Pyke is wel degelijk zijn echte naam. Het fijne aan dit album is dat de de man in kwestie zich niet verdiept in andere genres om zijn inspiratie in te kweken. Cosmo kijkt liever rond zich en trekt het zich allemaal niet te serieus aan, waardoor dit debuut een zorgeloos, warm en dynamisch geheel wordt. Zwevend tussen kwalitatief hoogstaande soul, hiphop, reggae, rock en pop is dit een EP die je dit jaar moet gehoord hebben! Trek ’t je eventjes allemaal niet aan.

Deze lijst werd samengesteld door Niels Bruwier, Jan Kurvers, Jan Sucaet, Leni Sonck, Matan Grouper, Laurens Collier, Sander Blommaert, Victor De Roeck, Jasper Verfaillie, Simon en Maxim Meyer-Horn, Katrijn Vermoesen en Martijn Minne

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single T Bone Burnett – “Sometimes I Wonder” (feat. Weyes Blood)

Toen T Bone Burnett zijn eerste soloalbum met origineel materiaal in achttien jaar tijd aankondigde, kregen we daarbij ook meteen een gastenlijst…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Willem Ardui - Oevers (★★★★): Glansrijk aangemeerd

We maakten de voorbije jaren al bij mondjesmaat kennis met de Nederlandstalige indiepop van zanger en producer Willem Ardui. Nummers als ”Toeval”…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Suikerrock vult affiche aan met Faithless, Brihang, Froukje, Royel Otis en meer!

Je zou het misschien niet zeggen als je aan het raam kijkt, maar het festivalseizoen begint nu echt wel heel nadrukkelijk op…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.