In het kader van het BRDCST festival had de AB een triple bill klaar staan voor ons in de AB Club. Lo Moon en The Lemon Twigs uit de Verenigde Staten en Vanishing Twin uit Het Verenigd Koninkrijk. Het waren vooral die laatste twee die voor een nostalgische duik in het verleden zorgden en met de nodige chaos het behoud van aandacht verzekerden. Toch was het opener Lo Moon die met afgelikte, grootse songs de meeste indruk naliet. Drie bands die elk een verschillend genre brachten en zo bijna ieder spectrum van de rockladder aan bod lieten komen. Wij stonden er bij en keken er naar (en schreven er ook iets over).
Lo Moon is zo’n concert waarover je later tegen je vrienden zal kunnen stoefen dat je er bij was. Er waren net geen twintig mensen om de opener van de avond aan het werk te zien, wie later kwam zal het zich nog beklagen. Het viertal bracht nog maar één song uit, maar dat nummer is zo episch dat we benieuwd waren of de rest ook zo sterk is. Vijf nummer gaven ze ons, maar zowel de nummers “Thorns”, “This Is It”, “Ttmymo”, “Real Love” als de single “Loveless” zijn sterke songs voor een nagelnieuwe band. Ze bevatten een bepaalde melancholie en duren ook telkens lang genoeg om je helemaal mee te laten zweven. Als het aan ons ligt, mag “Real Love” de nieuwe single worden, want met zo’n refrein kan het niet anders dan de hitlijsten bestormen.
De muziek van Lo Moon omschrijf je het best als rustige rock die inspeelt op het gevoel, maar niet bang is van een gitaarsolo. Een kortere omschrijving lukt ons helaas niet aangezien dit viertal een specifieke combinatie hanteert die bestaat uit de unieke stem van de zanger, die zo warm klinkt dat je zelfs geen kachel meer nodig hebt om de zaal warm te maken, de gitarist die solo’s brengt die door merg en been gaan en de gevoelige sfeer die wordt gezet door de overige twee bandleden. Iedere song duurt meer dan vijf minuten en dat zorgt ervoor dat je telkens opnieuw mee bent in het verhaal van de band. Omdat iedereen zijn specifieke rol zo goed uitvoert, is het resultaat dat Lo Moon groots klinkt en voor een groot publiek toegankelijk is. Een extra kenmerk is het uitspinnen van hun liedjes. Dit was hun eerste show in België, maar we tekenen nu al present op hun volgende shows met meer werk in de hand. Met slechts vijf liedjes een halfuur spelen, je moet het maar doen.
Vanishing Twin is een ander paar mouwen. De band uit Londen brengt de vreemdste psychedelica die je je maar kan inbeelden en doet dit ook nog eens met meer dan twintig instrumenten. Als je hierbij rekent dat de band maar met vijf is, voel je spektakel in de lucht hangen. Toch bleef dit het volledige concert uit en concentreerde de band zich misschien iets te veel op de perfecte uitvoering. Gelukkig was er nog de drummer die zich volledig inleefde in de psychedelische muziek. Het leek af en toe zelfs alsof hij in trance verkeerde en zo ritmisch het ritueel kon leiden.
Via tribale klanken en de mysterieuze zang van zangeres Cathy Lucas voelen we ons bij momenten op een middeleeuwse tovenaarsbijeenkomst. We zien ook verschillende fluiten de revue passeren met de dwarsfluit als meest frequente. Daarnaast horen we bij onder meer “Eggs” een gierende viool de angstaanjagende sfeer compleet maken. Door al deze instrumenten te combineren, lijkt de chaos soms compleet. Toch is het net op die momenten dat een stompende drum en een stevige riff de vreemdheid doorbreken om toch toegankelijk te blijven. Uiteindelijk geven we één suggestie aan de band: “Probeer het iets minder moeilijk te maken”.
In hun schoonste seventies outfit komen de jongens (en het meisje) van The Lemon Twigs het podium op. De band draait vooral rond de broers Brian en Michael D’Addario. Toch geven we ook een eervolle vermelding aan de man met het afrokapsel op het podium die de soulinvloed van de band compleet maakte. Al van bij het begin voel je de jeugdige energie in de jongens naar boven komen. Met “I Wanna Prove To You” zetten ze het publiek direct naar hun hand. Frontman Brian danst meteen als een bezetene in het rond en Michael laat zijn drumsticks alle kanten van zijn toestel zien.
De muziek is één grote warboel, maar het lijkt wel te werken. Op één moment horen we glamrock en op een ander moment funk. Dat is net de sterkte van de jonge band, ze kunnen van alles een beetje. Bepaalde songs zoals “Baby Baby” slaan helemaal om van genre waarmee de muzikale veelvuldigheid van de band in de kijker wordt gezet. Bij “How Lucky Am I?” brengt Brian een ballad alleen op de piano. Toch gaat de rest van de band niet helemaal in de coulissen. Op de centrale microfoon nemen Michael en de man met het afrokapsel plaats om de achtergrondzang te verzorgen. Veel mensen krijgen kippenvel omdat de samenzang zo eerlijk overkomt.
Als de broers hierna van plaats wisselen en Michael plots frontman wordt, slaat de sfeer ook wat om. Als het daarnet nog wat naar David Bowie neigde, brengt Michael de vlam in de pijp en gaat hij als een echte rockster te werk. Een referentie naar T. Rex lijkt ons hier het best op zijn plaats. Het zorgt er wel voor dat er veel spektakel te beleven valt op het podium. Het publiek smult er van en danst zich bij iedere song te pletter. De chaos en de energie van op het podium straalt zich af in de zaal waar net dezelfde sfeer ontstaat en dat is alleen maar positief voor het concert. “As Long As We’re Together” is een hoogtepunt in de set door de strakke gitaarsolo’s die de bandleden hier verzorgen en de samenzang die uitmuntend is.
The Lemon Twigs bracht in oktober nog maar de debuutplaat uit maar lijkt daar nu al de vruchten van te plukken. Een uitverkochte AB Club gaf zich volledig tijdens de show en keek achterna goedkeurend naar de jonkies. Sommigen vonden het jammer dat er niet meer was, maar dat komt binnenkort, want ze gaan een nieuwe plaat opnemen in mei. Zoveel spektakel, zoveel chaos en toch zo’n strakke set, daar kan alleen een nog mooiere toekomst op volgen.
I Wanna Prove To You
Haroomata
Why Didn’t You Say That
Frank
These Words
How Lucky Am I?
Night Song
Baby Baby
As Long As We’re Together
A Great Snake
Queen Of My School
