YouTubers die een muzikale carrière starten. ’t Is niet het zeldzaamste fenomeen, maar zelden lukt het hen om echt door te breken in de muziekscene. Enter James Marriott. De Zwitsers-geboren Engelse singer-songwriter groeide de voorbije jaren uit tot een opvallende stem binnen de nieuwe generatie internetartiesten, waar hij alternatieve en indiepopmuziek combineert en in emotionele, herkenbare teksten giet. Na eerst enkele ep’s op ons los te laten, bracht hij twee jaar geleden zijn debuutalbum Are We There Yet? uit, dat Marriott in een volle AB Club kwam voorstellen. Afgelopen zomer verscheen ook zijn tweede langspeler, Don’t Tell The Dog, dat over jeugdherinneringen en verlies gaat. Het leidde daarnaast ook tot een eerste doorbraak in de UK, want de plaat kwam meteen op één binnen in de Britse albumlijsten. Na een succesvolle en uitverkochte UK-tour, stak James Marriott vandaag voor het eerst de plas over om aan zijn EU-tour te beginnen. Eerste halte: Botanique (Orangerie)!
Als voorprogramma koos James Marriott voor Esme Emerson. Het Engelse muziekduo bestaat uit broer en zus Esme en Emerson Lee-Scott, en speelde de afgelopen jaren al het voorprogramma van The Japanese House, Keane en zelfs Ed Sheeran! Dat ze ervaren opwarmers zijn, is een understatement, en wilden ze nu ook bewijzen in een toch al bomvolle Orangerie. Met hun dromerige folksy indiepop zetten ze ons aan het wiegen met “Together” en “Please”, en knikten we mee op het gezellige “Centipede”. Dat het duo enkel hun akoestische gitaar had meegenomen naar Brussel, zorgde er wel voor dat die nummers soms ietwat hetzelfde klonken. Dat hadden ze zelf misschien ook wel door, want toen ze meteen daarna het dansbare “Too Far Gone” speelden, verdween die gedachte even snel als weer. Esme Emerson was gewoon een goede, gezellige opwarmer, maar ook niet meer dan dat.
Na lang, maar geduldig wachten, gingen om stipt 21 uur de lichten uit. Toen de eerste noten van de ballade “Ventriloquist” – tevens de opener van Marriots nieuwe plaat – werden ingezet, was het moment eindelijk daar. ‘Do you ever get the feeling, everyone is staring at me?’, zong Marriott. Een retorische vraag, want naast alle gsms die al minutenlang in de lucht hingen, waren alle schijnwerpers – letterlijk – op hem gericht vanavond. Al snel volgde het uptempo “Something Wrong”. De ideale binnenkomer voor vanavond, waar het eenvoudige, maar catchy refrein ‘Does it feel like something’s wrong?’ voor ons nog minutenlang mocht doorgaan. Toen Marriott in zijn enthousiasme de kabel van zijn microfoon ongelukkig uittrok, vreesden we dat het nummer met een pijnlijke noot zou eindigen. Maar niet was minder waar. Het uitzinnige publiek nam het voor hem op door dubbel zo luid mee te zingen. De chroniek van een aangekondigde feestavond.
‘Who’s here to fucking party?’, riep Marriott alvorens hij het nieuwe “Plasticine” inzette. Ondanks dat het nummer over eenzaamheid gaat, was het publiek één grote vriendengroep die hun idool aan het werk wou zien. Voor wie dacht dat er alleen maar nieuwe nummers gespeeld gingen worden, had het ook mis. Met “Car Lights” speelde Marriott eentje van zijn eerste ep, het publiek bedankte hem met luide zangstonden, maar het was Marriott zelf die verbaasde met zijn krachtige, doch zuivere stem. Bij het zachtere “White Noise”, een nummer over vriendschap, liet hij ons dan weer elkaars hand vastpakken om samen mee te wiegen op de ballade. Toen vervolgens ook de flashlights aangingen, was het melancholische moment compleet.
Dat Marriott een charismatische frontman is die z’n fans makkelijk inpakt, kon niemand gisteren tegenspreken. Je zou gaan denken dat het publiek er enkel voor de Engelsman staat, maar niets was minder waar. Voor “Pillow Fight” liet Marriott vooral de instrumenten van zijn band spreken, en die stelden niet teleur. Dat moet ook Marriott geweten hebben, want met “Him” en “So Long” volgden er twee stevige gitaarnummers die zelfs de vele meegereisde ouders van jonge fans konden smaken. Met het onuitgebrachte nummer “California Rain” maakte de zanger ook nog eens duidelijk hoe diehard zijn fans wel niet zijn. Vanaf de eerste noot wist het publiek ieder woord mee te zingen van dit, nogmaals, onuitgebrachte nummer. Een bevestiging van de goddelijke status die Marriott nú al heeft
‘Are you ready for some fucking bangers?!’ schreeuwde de frontman alvorens hij met “I Don’t Wanna Live Like This” het feestelijke slotakkoord inzette. Mensen dansen wel vaak op hartverscheurende nummers, maar het viel nog maar eens op wat voor diepe connectie en liefde er heerst tussen James Marriott en z’n fans. Met “Sleeping On Trains” gooide de Engelsman er nog een oud nummertje tussen om het publiek nog meer aan zijn lippen te laten hangen, terwijl we langzaam aftelden naar hét nummer waarop iedereen zat te wachten. Voor het zover was, gooide Marriott er nog wel nog het tragere “Toothache” tussen. Een vreemde keuze dachten we, maar toen de frontman bij het laatste refrein stopte met zingen, schreeuwde het publiek de tekst zo luid mee, dat we zelfs niet meer durfden twijfelen aan de man uit Buckinghamshire. Wauw, kippenvel.
Toen dan ook die langverwachte publiekslieveling “Grapes” door de boxen galmde, liet jong én oud zich een laatste keer volledig gaan, en haalde ook Marriott een laatste keer uit met zijn impressionante stembanden. Neen ouders, het zijn niet alleen zijn looks en charmes waar we verliefd op zijn. Die man barst wel degelijk van het talent. De kers op de taart van een avond vol hoogtepunten.
‘We will be back’, riep Marriott alvorens hij het podium van de Orangerie verliet. We hopen dat ook onze festivals dit gehoord hebben, de zanger is gewoon iemand die je op je podium wil en moet hebben. James Marriott staat voor de poort van de doorbraak, en heeft vanavond al eens extra hard aangeklopt, De charismatische Engelsman wist het publiek in een handomdraai voor zich te winnen, en bewees naast zijn charmes vooral met zijn muziek waarom hij op een volledig uitverkochte Europese tour vertrekt. ‘Passed with a first’ zouden de Engelsen zeggen!
James Marriott speelt op 9 december in Melkweg Max in Amsterdam.
Setlist:
Ventriloquist
Something’s Wrong
Plasticine
Food Poisoning
Car Lights
White Noise
Romanticise This
Pillow Fight
Him
So Long
Going Postal At The Party
California Rain (unreleased)
Don’t Blame Me
It’s Only Love
I Don’t Wanna Live Like This
Sleeping On Trains
Toothache
Grapes
