Fat, Evil Children is de band van vier jonge Amerikaanse indiefolkies. In hun vaste bezetting zijn ze Nic Skrabak (zang, gitaar), Truman Sinclair (gitaar, productie), Sebastian Peters (bas) en Diego Fernandez (drums), maar elk van hen speelt meerdere instrumenten die ze bij gelegenheid al eens durven te wisselen. Het viertal ontmoette elkaar aan de University of Southern California in L.A. waar ze muziekproductie studeerden. Best handig voor een band met een voorliefde voor een onvervalste DIY aanpak. Een aanpak die al duidelijk hoorbaar was op hun vorig jaar verschenen eerste langspeler, met de lange titel Fat Evil Dogs, Fat Evil Cats, Fat Evil Bears, Fat Evil Rats. Een fraaie plaat, waarop je de schuur van gitarist/producer Sinclair, waarin de muziek tot stand is gekomen, net niet hoort kraken op de achtergrond.
Ruim een jaar na dit debuut laten ze nieuw materiaal op de wereld los. In september was er al “I’m Not Going Down” en sinds vorige vrijdag is hun laatste worp “The Weight” een feit. Al uit het artwork blijkt dat ze trouw blijven aan hun ongepolijste stijl. Crappy tekeningen in blauwe inkt, alsof ze met een balpen zijn neergekrabbeld tijdens een saaie les. De indiefolk blijft het hoofdingrediënt, maar de band rockt steviger dan voorheen en de toon is ietwat donkerder. In de intro horen we een riff dat aan The Smashing Pumpkins doet denken, waarna de rest van de band swingend invalt. Het melancholische stemgeluid van frontman Nic Skrabak zorgt voor een mooi contrast. Hij vertolkt ongeduld, frustratie en een zekere existentiële leegte: ‘I got nothing to do or smoke’. De song heeft niet echt een volwaardig refrein. De strofen monden eerder uit in een repetitieve climax, maar Skrabakt brengt die met voldoende expressie om dit te laten werken. ‘But I don’t care about the weight’, schreeuwt hij. Het is een zin die je op allerlei manieren kunt interpreteren: de wens om voluit te leven of om het bestaan in al zijn lastige dimensies te omarmen. Het is vaak een kracht van goede lyrics om ruimte te laten voor interpretatie, maar hier blijven ze misschien iets te algemeen, te inwisselbaar. De song mist die ene regel die je echt bij de keel grijpt en blijft hangen.
Toch is “The Weight” een puike nieuwe song, die vooral live goed zal werken. Met de mix van organisch samenspel, energie en melancholie ligt er voldoende gewicht in de schaal om een kleine festivaltent mee plat te spelen.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
