Oké, laatste keer dat we erover stoefen: je kon Olivia Dean vijf en een half jaar geleden al bij ons aan het werk zien. ’t Is te zeggen, tijdens een Facebook-livestream en met nummers die nooit de aandacht kregen die ze verdienden. Maar we zaten dus als een van de eerste op de kar. En daarom is het nu des te mooier om te zien dat de Britse zangeres het effectief waar begint te maken en dat ze nu wel de aandacht krijgt die het haar destijds ontbrak. Genres als soulpop, r&b en jazz gaan natuurlijk nooit echt uit de mode, maar het was wel al van Jorja Smith geleden dat er nog eens iemand een frisse draai aan durfde te geven. Windeieren heeft het haar nooit gelegd, want op relatief korte tijd groeide haar publiek van de AB Club tot een in mum van tijd volgelopen Vorst Nationaal, en dat met tot voor kort nog maar één album onder de arm.
Moet daarbij wel gezegd: Messy was veel meer dan zomaar een plaat. Het was meteen een soort statement van een jonge zangeres, à la ‘dit is wie ik ben en dit is waar ik voor sta’. Mooie nummers, een volle sound en vooral ook heel veel cachet en imago; voor de meerwaardezoeker was de deal al beklonken. En met opvolger The Art of Loving lijkt het grote publiek nu ook te volgen. Het begon allemaal met leadsingle “Nice To Each Other“, die niet alleen heel zomers de lat legde voor wat komen zou, maar ook via TikTok zijn weg begon te vinden richting verschillende algoritmes. En dan weet je dat de trein aan een ongeziene snelheid kan vertrekken. Hetzelfde gebeurt bijvoorbeeld op dit eigenste moment met recentste single “Man I Need“, die naar onze bescheiden mening zelfs nog net dat tikkeltje beter is. Zijn die sociale media toch nog ergens goed voor.
Maar goed, The Art of Loving heet het beestje nu, en daar valt meer dan genoeg over te vertellen. Eerst en vooral is het mooi dat Olivia Dean zich niet liet doen door de druk van haar omgeving en gewoon op haar eigen tempo aan haar project bleef werken. Niet meer dan toffe singles als “Time” en “Touching Toes” pasten uiteindelijk niet meer binnen het idee, en werden dus ook niet als opvullertjes gebruikt. Nee, de Britse lijkt vooral veel aan zelfreflectie te hebben gedaan de afgelopen jaren. Waar haar debuut het nog had over hoe chaotisch het leven voor de dag kan komen, lijkt er nu vooral (innerlijke) rust te zijn gezocht en gevonden. Dat zie je bijvoorbeeld al in subtiele details, zoals de overigens prachtige visuele omkadering van de plaat, maar hoor je ook aan de nummers zelf.
Olivia Dean lijkt het less-is-more-principe te hebben omarmd: nooit echt groteske producties, maar altijd enorm volle nummers. De veertig seconden tellende intro van The Art of Loving heeft bijvoorbeeld al een enorm hoog Disneyfilmgehalte, maar dan met Sneeuwwitje in een lila satijnen jurk. Dat de daaropvolgende singles “Nice To Each Other” en “Lady Lady” het auditief equivalent zijn van een wandeling door een bloemenweide tijdens golden hour, draagt vanzelfsprekend bij aan die visuele gedachte. Er hangt daarbij ook, weinig verrassend, heel veel liefde doorheen de nummers; waar die eerste voor zich spreekt, richt die andere zich meer specifiek op de vrouw: ‘That lady lady, she’s the man!’
Niet alleen qua persoonlijkheid is Olivia Dean de afgelopen jaren gegroeid, maar ook op muzikaal vlak heeft haar geluid wel wat stappen gezet. In “Close Up” zou je bijvoorbeeld de liefdesbaby tussen Adele en Amy Winehouse kunnen terughoren, maar ook de manier waarop de zangeres van donker naar licht durft te grooven mag er zeker zijn. Luchtig blijft het overigens ook altijd, wat niet even makkelijk is binnen de thematiek van (de zoektocht naar zelf)liefde. ‘I’m the perfect mix of Saturday night and the rest of your life’, klinkt het bijvoorbeeld in “So Easy (To Fall In Love)”, dat bijna aanvoelt als een bossa nova-improvisatie op een met lampjes versierd terrasje. Gezelligheid troef op The Art of Loving, dat met “Baby Steps” nog een gouden randje heeft helemaal op het einde, en uiteindelijk op een bedje van dromerige trompetjes de cirkel rond maakt met het tweeluik “A Couple Minutes” / “I’ve Seen It”.
Tussen aangenaam en toegankelijker ligt er met “Let Alone The One You Love” overigens nog een prachtige song die je recht bij je emoties grijpt. Tussen de jazzy piano en subtiele blazers voel je de verontwaardiging en het verdriet in Olivia’s stem: ‘Who would do that to a friend, let alone the one you love?’ The Art of Loving omarmt alle facetten van de liefde, maar heeft als rode draad dat de Britse ze gewoon wil beleven. “Something Inbetween” geeft de gedachte dat het allemaal geen labeltje moet hebben om het te voelen extra kleur, en golft zo richting de idyllie die de zangeres haar totaalplaatje wil laten uitstralen. En daar draagt haar tweede langspeler heel wat steentjes aan bij. In het verleden zou je Olivia Dean nog hebben kunnen klasseren als een artieste die je zondagnamiddag nog net wat knusser kon maken, maar die status is ze intussen helemaal ontgroeid. Door haar oprechte uitstraling en het idee dat ze en haar voeten op de grond houdt en zich ook gewoon lijkt te amuseren in wat ze doet, ziet het ernaar uit dat er een eerlijke ster is opgestaan.
The Art of Loving is een pareltje geworden dat niet alleen een volgende stap is in de carrière van Olivia Dean, maar werd ook een plaat die haar horizonten verbreedt. Dat het daarbij meteen ook een eerlijke uiteenzetting werd van wat liefde allemaal kan inhouden, is op zich mooi meegenomen. Je kan er maar uit leren. Of gewoon genietend bij wegdromen. Want na Vorst volgt er ongetwijfeld een mooi festivalpodium dat wel een plekje vrij heeft tijdens golden hour, toch?
Olivia Dean staat op vrijdag 8 mei in Vorst Nationaal.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Let Alone The One You Love”, ons favoriete nummer van The Art of Loving in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
