Een ware zondag in Haarlemmermeer, want door het wolkendek daalde de warmte eindelijk op ons neer. Toch konden we al niet wachten voor het weer donker was, want de indrukwekkende droneshow van vorig jaar werd opgeschroefd met nog eens tweehonderd extra exemplaren, wat resulteerde in een totaal van achthonderd drones. Tussen ochtendstond en maneschijn viel er echter nog genoeg moois te rapen met verrassend goede sets van B-Front & Adaro en Diffrent & Milion.
Die eerste ontdekking doen we bij de Mirage Of Melody, waar Rizo kalme melodische techno draait, die veel meer rond de soundscapes draait dan om de kicks of computergeluidjes. Aan het water is het nog rustig vertoeven, maar de mooie bamboestage, de zomerse outfits en de boomrijke omgeving zorgen voor een ontspannen vakantiegevoel. Ook aan Club Godverdikkie brandt de lamp al, want daar treffen we luttele minuten later Badman Soundsystem aan. Superhelden zien we hier vooralsnog niet, wel een duo dat onverwacht jazzy en bluesy, oldschool drum-‘n-bass brengt. Wij als liefhebbers van het genre tevreden dat er toch nog een ministreepje aanwezig is op Mysteryland, en met ons enkele vroege skankerkoppels.
Naar de eerste geplande afspraak van de dag dan, waar met B-Front en Adaro, net als Ran-D – de hosting partner van vandaag – twee mannen uit de Roughstate-schuur aantreden. Met “I Will Reign” en “Catch The Thunder” sturen ze de eerste twee tracks de donkere ruimte in en zo zetten ze hun hardstyletocht verder door om beurten een plaatje te draaien. Na goed een kwartier gaat het ledscherm omhoog en verschijnt het halve gezicht dat we al op eerdere podia hier zagen in het verleden. Voor het zilveren gelaat neemt Adaro vooral de raw classics voor zijn rekening, terwijl B-Front zoals altijd imponeert met zijn donkere, uitgekiende melodieën en verfijnde kicks. Het cinematische “Touch A Star” zorgt voor een meeklapmomentje, net zoals ook “Family” de euforische snaar aanraakt. Tezamen mogen de heren zich gerust A-Front noemen, want hoewel ze beiden al lang meedraaien, mogen ze zich nog altijd tot de A-tier van het hardstylefront rekenen. De hardcore-remix van “Still Here” van Skrillex drukt de stempel op hun sterke set.
Eenmaal onze ogen opnieuw gewoon zijn aan de felle buitenlucht, trekken we naar het goede weer aan de mainstage. Revelatie Benwal kreeg daar een mooie spot toegewezen en start met vrolijke, snelle house. Met regelmatig wat witte, gele of groene rook is het hier al vroeg pieken en met een UK garage-remix van “Good Life” en “Samba Di Janeiro” weet hij de losse sfeer enkel maar op te schroeven. Daarnaast is het blijkbaar gebruikelijk om als Nederlandse dj in het populaire nu-trancegenre in elke set één remix van een Nederlandstalig pop- of hiphopnummer te steken en die ’trend’ laat ook Benwal niet aan zich voorbij gaan. “Bordeelsluipers” krijgt zo een nieuw gezicht en met veel keyboardpianootjes krijgen we naast het perfecte festivalweer ook de perfecte festivalmuziek.
Meer van dat bij de Altarecho, waar Diffrent en Milion een gelijkaardig verhaal vertellen en waarschijnlijk niet geheel toevallig op exact dezelfde hoogte als de Groninger op de main staan. Een aantal van dezelfde tracks sluipen dan ook voorbij, maar met onder meer “A Little Closer VIP” weet het duo alsnog te entertainen. Wat opvalt, is dat door de toevoeging van Milion de set een pak luchtiger en onbezonner klinkt dan toen Diffrent vorige week solo op Pukkelpop speelde. Er zijn hier veel goede plaatsen om de beginnende zonsondergang door te brengen, maar de vijf torens van de Altarecho torenen er toch wel bovenuit.
Hoe bereken je de bedekte oppervlakte van een piramide? De Egyptenaren kenden de formule waarschijnlijk allemaal, maar wij gaan er ons hoofd niet over breken. Het zijn in ieder geval vele vierkante meters die al ingenomen worden door ofwel bezoekers die al klaarzitten voor Daddy Trance en de endshow, ofwel fans van een vroeger Swedish House Mafia-lid. Want ja, Eric Prydz maakte vroeger deel uit van de superdancegroep. Wij vinden tussen hen een plekje en besluiten om ons te laten overweldigen door zijn langslepende beats, die zoals verwacht een iets stevigere inspanning vergen om ze tot ons te laten komen. De hap-slik-wegmethode die we doorgaans aan een mainstage opsnuiven, wordt door de Zweed in de vuilbak geworpen en vervangen door een muzikale oprijlaan van ellenlange meters, waar we op- en weer afrijden aan een wandeltempo. Nummers van acht minuten, breaks van drie minuten: het is geen uitzondering. De een zal er niets van aan vinden, de ander zal er morgen niet over kunnen zwijgen; wij bevinden ons zowat in het midden. Het oordeel moet immers niet altijd positief of negatief zijn, toch?
Wanneer we dat wél willen zijn, is wanneer een dj als allereerste “Rocking With the Best” draait. Als trotse Berlijner – zo valt op zijn pet af te lezen – opent Marlon Hoffstadt met dat nummer, om er vervolgens met “Gucci” van Odymel meteen een Belgische productie tegenaan te gooien. Die zelfingenomenheid mogen we dan toch ook een beetje aan ons landje toeschrijven. Maar goed, dat terzijde, ‘All aboard the night train’ dus, want we stomen de laatste nacht van Mysteryland in voor de komende twee jaar. Al vroeg trekt de Duitse dj de kaart die Hardwell gisteren ook trok, met meer techno dan trance, al bestaat het grootste deel van de taart uit zijn typische, glinsterende nu-trance. Hoe gladjes en binnen de lijntjes dat dan soms ook klinkt, Hoffstadt krijgt wel alle linies mee in zijn raveolutie. Bijna uitsluitend hits flitsen voorbij: “It’s That Time”, “Losing Control” met KI/KI en “Adagio For Strings” in wat lijkt wel de originele versie van Tiësto te zijn vormen een carousel, waarna de man ook nog de “What’s A Girl To Do”-remix en “I Got You” dropt. Verder knipt hij stukjes uit “Like A G6” en lijmt hij ze aaneen met een eentonige maar impactvolle kick die het pepmiddel tot springen is.
Als afsluiter van de mainstage probeert ‘Daddy Trance’ zijn rol van publiekslieveling vast te houden, want zijn twee uur durende set mondt uit in een hitjesshow met hier en daar een wat onbekendere of onuitgebrachte track. Graag hadden wij hem die balans iets rechter zien trekken, zeker als je zo goed als twee uur de tijd krijgt. Begrijp ons echter niet verkeerd: de sfeer zit goed en de mixen zijn feilloos, maar de trackkeuze mocht iets minder gemakkelijk/voor de hand liggend zijn. Toch zal deze lange uitwedstrijd van de Duitser als een mooie herinnering onze gedachten in gaan!
Na een imposante eindshow voor vuurwerk, drones en spektakel is de laatste hand gelegd en nestelen wij ons nog even rond het kampvuur op de camping, waar een gitaarspelende, zingende Nederlander en een Senegalees met trommels er nog een gezellig boeltje van maken. Nog even nakaarten en dan naar bed, om te dromen over het mysterie van morgen (en misschien al dat van binnen twee jaar?)!
Mysteryland neemt in 2026 een jaartje pauze ter creatieve herbezinning en keert terug in 2027, op dezelfde locatie.
Lees ons verslag van de eerste festivaldag hier.
Lees ons verslag van de tweede festivaldag hier.
