© CPU – Nathan Dobbelaere
In Tienen kon het feest van het jaar weer van start gaan. Op het Bietenplein achter de suikerraffinaderij worden dit jaar weer een hoop festivalgangers verwacht voor een nieuwe editie van Suikerrock. Drie dagen vol grote nationale en internationale namen staan op de planning, wat wij dus ook niet willen missen. Gisteren werd vooral het popgenre uitgelicht op de Main Stage met Pommelien Thijs een headliner van eigen bodem. Daarnaast waren we getuige van de terugkeer van Nelly Furtado naar ons land na maar liefst achttien jaar. Vul dit aan met namen als Olly Alexander, Dizzee Rascal en Glints en je kreeg al een vrijdag om naar uit te kijken.
Emma Bale @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Enkele weken geleden kreeg Emma Bale nog de eer om Werchter Boutique te openen en nu deed ze het gewoon opnieuw op Suikerrock. Door de regen die ondertussen juist op tijd was weggetrokken, werd de toestroom van vroege vogels waarschijnlijk wat tegengehouden, waardoor het plein voor de Main Stage nog niet super vol oogde. Dit voelde enigszins onterecht omdat de zangeres, die overigens vandaag jarig is, haar performance meer publiek waard was. Als 26-jarige staat Bale nu zelfs al ongeveer tien jaar in het vak en komt zo op het podium sterk, maar ook vol appreciatie over. Met knappe nummers in het Engels en in het Nederlands werd de set goed opgevuld. Toch was het vooral de mooie en breekbare stem van Bale die overtuigde bij liedjes als “All I Want” en het onuitgebrachte “The Circle”. Met wat dansbaardere tracks zoals “Ogen Dicht” en een funky versie van “Run” kwam Bale dan uiteindelijk helemaal los om zo sterk af te sluiten en Suikerrock voor geopend te verklaren.
Berre @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ondertussen brengt Berre al een paar jaar zijn zoete melancholie naar de Vlaamse muziekwereld en dat werpt zijn vruchten af. Vorig jaar kwam zijn debuutalbum I’ll Call You When I’m Home uit en dat vertaalde zich al naar shows op Rock Werchter en Pukkelpop. Gisteren was Suikerrock hiervoor aan de beurt. Met “Kissing Strangers” en “I’m Not Going Anywhere” startte Berre zijn set redelijk energiek. Hoewel vooral zijn teksten wat melancholischer zijn, heeft de zanger genoeg présence op podium om zijn publiek mee te krijgen. Met enkele sterke uithalen kwam dan ook een echt kippenvelmoment bij “Break ‘Em All”. Bij zijn eerste hit “Say My Name” speelde de zanger dan weer in op het enthousiasme van het publiek door hen naar hartenlust te laten meezingen. Aan de hand van een grootse intro werd dan de eindsprint via “Happier” ingezet om dan met “Thrill Of It All” zijn laatste charmes op Suikerrock af te vuren.
CHARLOT @ The Palace
Naast de grote Main Stage bevat Suikerrock nog twee kleinere podia. Een daarvan is de spiegelbalzaal van The Palace. Daar gingen wij gisteren kijken naar een talent van Nederlandse bodem. Lotte Mulder en haar band stonden als CHARLOT al vaker ingepland als voorprogramma van Froukje en kwamen zich hier gisteren nog eens bewijzen. Met haar typische hoge noten wist Mulder tijdens een mooie versie van “Reverie” dan ook enorm te overtuigen. Het niveau van de dromerige synthpop werd nog omhooggehaald door het mooie enthousiasme van de muzikanten. Bij “Watsu” wist de fijne stem van Mulder zich over de knallende elektronica te plaatsen om samen een vloeiend geheel te vormen. Met wederom wat variatie werd “Better When It’s Dark” eerst nog wat extra dansbaar gemaakt om dan plaats te maken voor een kort intermezzo met een intiemer moment voordat de muziek weer ultiem losbarstte. Dat CHARLOT zijn plaats op een podium dus verdient, is alweer zeker.
Dizzee Rascal @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Op de Main Stage was het dan aan pionier in de grime Dizzee Rascal om zijn talent te tonen. De Britse rapper nam daarvoor een dj met loeiharde beats en een ongelooflijke podiumattitude mee. Het publiek meetrekken op bijvoorbeeld “Dirtee Cash” was dan ook geen probleem. Met een ludieke interactie werd dan “Bassline Junkie” ingeleid. Dat de ‘big dirty stinking bass’ overheerste, was hierbij zelfs nog een groot understatement. Dizzee Rascal en zijn MC sprongen vol gekte het podium rond en dat zorgde dan ook voor ambiance. Bij “Dance Wiv Me” werd daarna dan ook uitbundig geklapt door het publiek. Met zo vuil mogelijke bassen zorgde Dizzee Rascal ervoor dat Suikkerrock ‘bonkers’ ging.
Glints @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Met Glints als volgende op de Main Stage blijft de sfeer wat hetzelfde hangen. Een flitsende intro en goed gechoreografeerde pasjes zorgden voor een goede start. “Bugatti” bonsde daarna vlotjes door de boxen en vloog goed door naar het ritme van het publiek. Glints is met zijn hiphop alomtegenwoordig, zowel op zichzelf als met Glintsal, waarvan ook enkele nummers de revue passeerden. Met gepaste visuals en een piramidepodium lag de productie hoog, maar de energie van Glints lag nog een lat hoger. Ook in de gesproken tussenstukken bewees de rapper zich nog meer als echte entertainer. Onder het motto dat samen leuker is dan alleen, werd mede-rapper Yong Yello het podium opgeroepen voor “She Flew The Coop”, wat enthousiasme teweegbracht bij het publiek. De gast op podium riep het publiek dan ook nog op om voor het laatste deel van de show extra hard mee te doen. Daarom smeet Glints zich ook nog meer om zo de eindsprint met onder andere “(Not A) Housewife” en “Roma” af te werken.
Bente @ The Cube
© CPU – Nathan Dobbelaere
Naast The Palace gingen we ook al een eerste maal een kijkje nemen op The Cube, het middelgrote podium. Deze kreeg dit jaar namelijk ook een upgrade. Hier kreeg gisteren onder andere de Nederlandse Bente een plaats op de line-up. Met een zwoele en innemende stem en présence kwam de zangeres meteen sterk voor de dag. Voordat hij op dag twee de Main Stage betreedt, kwam Mathieu Terryn op “Ik heb je zo gemist” al even in de set van Bente piepen. Later bracht de Nederlandse na een mooie boodschap “Hoe hou ik dit vast” dat ze met Bløf maakte, dat lied wel solo. De teksten die Bente zong, kwamen heel sterk en poëtisch over, een beetje als collega’s S10 en Froukje, en dit nog meer door de levendige manier waarop ze ze bracht. Ze sprong het podium vol energie rond, wat de aanstekelijke Nederpop ten goede kwam. Nog wat meer bekendheid in België zou haar volgens ons mogen tegemoet komen.
Olly Alexander @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Welcome to Polari. Met zijn eerste echte soloalbum dompelde Olly Alexander ons onder in zijn eigen wereld en zo opende hij de show met die titeltrack. Daarna begroette hij het Vlaamse publiek met enkele Franstalige zinnen, om dat weer goed te maken met het leuke “I Know”. Toch kreeg Alexander het publiek pas mee met Years & Years hit “Desire” en enkele sensuele danspasjes. Met twee achtergrondzangeressen werden voor mooie harmonieën en ondersteuningen voor Alexander gezorgd. Dramatische uithalen en toffe danspasjes konden niet ontbreken in de popwereld van de Brit. Ook niet tijdens “Dizzy”, een nummer waar de zanger ondanks de achttiende plaats op het Eurovisiesongfestival, nog altijd erg trots op is.
Door ondersteunende, artistieke visuals, die niet altijd voor de allerkleinsten waren, werd er een extra niveau aan het optreden toegevoegd. Ook zette Alexander de achtergrondzangeressen nu en dan eens in de kijker zoals bij “Sunlight”, met een gezamenlijk danspasje en wat sterke uithalen van zowel Alexander, als evengoed zijn versterkingen. “It’s A Sin” van Pet Shop Boys nóg dramatischer brengen? Olly Alexander bewees dat het kan. Daarna zette de zanger slim met “Shine” weer een Years & Years klassieker in waardoor het geheel zeker niet stilviel. Het was, na een nog enkele solonummers, uiteindelijk eindnummer “King” dat het publiek het best kon smaken. Alexander zette dus wederom een natuurlijke show neer als geboren performer.
Milo Meskens @ The Cube
© CPU – Nathan Dobbelaere
Tussen het pure popgeweld op de Main Stage door, was het nog even tijd voor wat meer gitaren bij Milo Meskens. De zanger heeft zich met zijn poprock al even gevestigd in het Vlaamse muzieklandschap. Hoewel zijn zwoele stem meteen binnenkwam, was het bij een van de eerste nummers al een lang instrumentaal tussenstuk dat veel indruk maakte. De performance bracht een relaxte vibe met zich mee dat de zanger ook uitstraalde. Door deze eenvoud en persoonlijke manier van overbrengen, nam Meskens je op een unieke manier mee in het vertellen van zijn verhaal. Dit gevoel kwam enorm over bij “If I Don’t Want To Live, Do I Die?”. Ook klassieker “New Beginnings” paste volledig in het plaatje. Meskens zette zijn beste beentje voor als muzikant en zanger en dat leverde een strakke show op.
Nelly Furtado @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Een icoon uit de nillies met een terugkeer na achttien jaar in ons land. Nelly Furtado heeft vorig jaar haar zevende album op de wereld losgelaten en is nu terug voor een daverende show. Dat merkte je vanaf het eerste moment. Met slangen op het scherm zette ze het recente “Eat Your Man” in. Met een extravagante outfit, dansers en een uitgebreide liveband met strijker, stond de zangeres er en iedereen op het plein zou het geweten hebben. “Say It Right” toonde dan dat Furtado’s stem ons nog altijd kan veroveren. Na een ‘merci’ werd een ‘dankjewel’ pas echt onthaald door het publiek. Met het vieren van het 25-jarig bestaan van Whoa, Nelly!, keek Furtado even terug naar het verleden met nostalgische foto’s op het scherm en het zingen van “Shit On The Radio”.
Na een mooi moment waar Furtado vereerd was om haar vinyl te signeren voor een fan, nam de zangeres waardig de tijd om haar band voor te stellen. Perfect om een emotioneler nummer in de vorm van “Try” ertussen te plaatsen. Daarbij liet Furtado dan ook nog eens extra horen wat ze in haar mars heeft als zangeres. Terwijl ze even van het podium ging, zette haar band dan ook de zang in voordat de zangeres er op het geplande moment bij kwam op “Broken Strings”. Met een afwisseling tussen rustig, maar treffend en uptempo met pit, wist Furtado een knappe show in elkaar te steken. Zo kwam klassieker “I’m Like A Bird” zeker binnen bij het publiek.
Met YellowStraps mee op het podium werd “Blue (yes, I love you)”, dat deels in het Frans is, gespeeld. Daarna schakelde Furtado over naar het Spaans op “Manos Al Aire”. Met het einde van de set naderende, deed het voetballied “Força” zijn passage. Met op de backingtrack de stem van Tove Lo werd van “Love Bites” een nog hardere danceversie gemaakt voordat ultieme hits “Promiscuous” en “Maneater” het feest gepast en enthousiast afsloten.
Pommelien Thijs @ Main Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Over een evolutie gesproken: de Vlaamse naam van het moment, Pommelien Thijs, stond vorig jaar nog als tweede op de Main Stage. Gisteren mocht ze dan deze eerste dag van Suikerrock afsluiten. Deze evolutie werd dan ook direct duidelijk in het optreden. Op een cool, nieuw decor met straatlampen werd eerst en vooral een gloednieuw nummer ingezet om dan over te gaan in “Hypothetisch”. Thijs staat er nog zelfzekerder en gemotiveerder dan voordien. Met “Erop of Eronder” werd vrijwel meteen met een hit gesmeten en het publiek ontving die met plezier, waardoor Thijs haar echte sterrenprésence nog meer kon uitoefenen.
In onze “Tegenwoordige Tijd” zijn statements zoals Thijs maakte met dit lied meer dan alomtegenwoordig. Dat de zangeres hierna één van haar emotionelere nummers zette met “Het Beste Moet Nog Komen” was dan ook de perfecte zet. Nog meer nieuwe muziek kon zijn plaats vinden in de set. “Authentiek” bracht enkele harde riffs die wij wel smaakten. Met nog geen tweede album op de teller heeft Thijs toch al genoeg hits om een meeslepende show voor iedereen op poten te zetten. Daar maakt ze dan, zoals het hoort, ook gebruik van door nummers als “Zilver” al in het midden te zetten.
Aan de hand van “Kleine Tornado” zorgde Thijs voor het nodige kippenvelmoment, dat nog eens verlengd werd door weer een sterke vocale prestatie op “Meisje van Honing”. Met onder andere “Medeplichtig” kwam er weer volle actie in de set. Voordat Gedoe uitkomt op 3 oktober, zou het kunnen dat “Ben Je Klaar” al te beluisteren zal zijn als het aan Thijs ligt. Het nummer dat de zangeres ‘uit haar systeem moest krijgen’ bevat veel emotie, variatie en is gewoon een binnenkopper. Bij “Atlas” werd uiteindelijk het hardst meegezongen van de hele dag. Dan smeet Thijs zich nog een laatste keer op “Ongewoon” en daarmee werd haar headlineshow op sublieme wijze afgerond.
Dat Pommelien Thijs een headlineshow kan neerzetten, heeft ze meer dan bewezen. Toch ontkennen we niet dat Nelly Furtado ook gewoon die plaats had kunnen invullen. Uiteindelijk moeten we stilstaan bij het feit dat Suikerrock gewoon een hele sterke start heeft meegebracht met pop van Olly Alexander en Nelly Furtado, poprock van Pommelien Thijs, rap van Dizzee Rascal en Glints en de nodige alternatieve twists op de kleinere podia. Omdat Het Kan & Average Rob zorgden na Thijs nog voor een afterparty op de Main Stage. Op dag twee echter, gaat het festival wat meer de rock richting uit met Snow Patrol als headliner.
