Jera on Air 2025 (Festivaldag 1): Op herkansing

© CPU – Karen Van Lierde

Jera on Air had na vorig jaar iets goed te maken. Het Limburgse festival vierde toen z’n dertigste verjaardag, maar deed dat helaas wel met een mislukte taart. De line-up was niet op oorlogssterkte, de headliners kwamen eigenlijk een paar jaar te laat en met een eenmalige, maar vooral overbodige, vierde festivaldag werd er iets te groot gedacht. Ook dit jaar ligt de line-up niet helemaal op het niveau van de absolute topjaren, al valt er zeker nog genoeg te ontdekken. Reden genoeg om toch Ysselsteyn te trekken, waar we de krenten uit de pap visten en de meest unieke of solide bands meepakken. Dat begon gisteren op dag één, met onder meer Jinjer, Polaris en Zeal & Ardor als vreemde eend in de bijt.

Pain of Truth @ Buzzard

© CPU – Karen Van Lierde

Starten deden we wat later dan normaal, maar wel meteen met honderdtachtig kilometer per uur, want de heren van Pain of Truth houden niet van rustig aan doen. Het publiek was evenmin van plan het kalm aan te doen en liet vanaf de eerste noot van opener “Shattered Past” het beest in zich los. Moshpits werden gestart, crowdsurfers vlogen alle kanten op en ledematen zwierden in de rondte, terwijl de band vanop het podium als een getraind bokser de ene na de andere ferme kaakslag uitdeelde. Maar net toen we dachten dat het nog niet sneller kon, werd het tempo nog een beetje opgevoerd en knalden “Under My Skin” en “Actin’ Up” er met dubbele kracht in. Een veldslag was het en de blauwe tent had het al vroeg in het festivalweekend grandioos te verduren, want het tentdoek werd er zowat afgeblazen door de karrenvracht aan agressiviteit. Ons weekend opende in ieder geval met een bijzonder stevige knal en daar waren de New Yorkers de hoofdschuldigen van.

Polaris @ Eagle

© CPU – Karen Van Lierde

Polaris en Jera on Air blijft een combinatie met een zwart randje. De Australische groep zou eigenlijk in 2023 op het festival passeren, maar we weten allemaal waarom dat destijds niet doorging. Twee jaar later kwam de band alsnog naar Ysselsteyn en je kon aan alles voelen dat er een emotionele sfeer in de Eagle hing. Polaris zelf liet zich niet leiden door die emoties en zonder er al te veel woorden aan vast te knopen, eerde de groep de overleden Siew in gedachten door een show te spelen die vol zat met bruut geweld.

Met “Nightmare” als geladen opener en knallers als “Hypermania”, “The Remedy” en afsluiter “Inhumane” haalde de band het beste uit zijn discografie en verpakte dat in drie kwartier ferm schreeuwwerk. Wel nam de groep tussen de nummers door ruim de tijd voor een praatje, gitaarwissels of een kleine outfit change, waardoor de flow er met momenten toch wel uit ging.  De impact van de songs bleef overeind, maar het had net dat tikkeltje compacter gemogen om de intensiteit echt vast te houden. Wat wel tot de laatste seconde bleef hangen, was emotionele lading. Frontman Jamie Hails kon roepen wat hij wilde, maar die laag, die kreeg hij met geen mogelijkheid weggeschreeuwd.

The Butcher Sisters @ Buzzard

Het stond in de sterren geschreven dat The Butcher Sisters ooit op Jera on Air zou belanden. De voorbije jaren was Electric Callboy namelijk een graag geziene gast op het Limburgse festival en aangezien eerstgenoemde zowat hun kleine broertje op steroïden is, kon een uitnodiging voor The Butcher Sisters niet lang uitblijven. De band bracht z’n over-the-top mix van Das Weiße Album naar de Buzzard Stage. Denk aan metalcore, stampbeats en melige onzin in de vorm van nummers over zonnebrillen, heuptasjes en hun verslaving aan budgetbier. Heel serieus konden we het niet nemen en bij vlagen was het live net iets te plat, maar toch slikte het publiek het als zoete koek. Nummers als “Sonnenbrille” en “Bauchtasche” vlogen het publiek in als confetti uit een kanon en werden met de nodige feestvreugde onthaald alsof het carnaval in Keulen was losgebarsten, wat zeker ook belangrijk is. Op ons maakten de platte teksten van de Duitse coreformatie echter niet een bijster goede indruk, maar gelukkig zat het instrumentaal net zo snor als de snor van de drummer.

Jinjer @ Eagle

© CPU – Karen Van Lierde

Je zou toch denken dat je als festival de hint wel begrijpt wanneer er complete Instagramaccounts ontstaan die bijhouden hoeveel, of eerder hoe weinig, vrouwelijke of non-binaire artiesten op je feestje staan. Toch zijn bands die onder die paraplu vallen ook dit jaar bar weinig aanwezig en is het flink zoeken om er eentje mee te pakken. En dat beste mensen, dat is het ons gelukt en met ons vele! De Eagle tent stond namelijk rond kwart over acht stampensvol met mensen die maar wat graag Tetjana Sjmajljoek en haar band Jinjer wilden aanschouwen, al verliep dat niet geheel vlekkeloos. De frontvrouw had aan het begin behoorlijk last van haar in-ears en leek zich daardoor niet volledig op haar performance te kunnen concentreren. Toch hield ze de boel redelijk goed bij elkaar, groeide ze in haar optreden en was er eigenlijk over de volle breedte geen valse noot, of zeg maar eerder schreeuw, te vinden. Muzikaal zat het echter vanaf het begin strak in elkaar en we geven de gitaristen een extra pluim, want die gooiden er tegen het einde toch wel de beste riff van de dag uit.

Alien Ant Farm @ Buzzard

Kan je met slechts één cover internationale bekendheid halen? Vraag het aan Alien Ant Farm en het antwoord is een overtuigende ‘ja’. De Amerikaanse band uit Californië heeft al meer dan twintig jaar muziek op de teller, maar werd wereldwijd bekend door hun energieke versie van “Smooth Criminal”, U weet wel, die ene megahit van ome Michael, god hebbe zijn ziel. Toch heeft de groep nog een kar vol andere tracks en daarmee trok het dan ook richting de Buzzard, waar het vervolgens songs als “Wish” en “Movies” doorheen de speakers jaagde. Niet dat die nummers echt in het collectieve geheugen van de bezoekers lagen, want slechts een klein deel was echt laaiend enthousiast. Toch stak dat de rest van de tent aan en ontstond er al snel een stevig feestje, waar de nodige moshpits niet in ontbraken. Het hek was pas echt van de dam toen ze “Smooth Criminal” als afsluiter uit de kast haalden. De hele tent sprong, zong en het publiek ging zo los dat je bijna zou vergeten dat de track oorspronkelijk niet eens van hen is.

Zeal & Ardor @ Hawk

© CPU – Karen Van Lierde

Zoals we in onze intro al schreven is Zeal & Ardor toch wel een behoorlijke vreemde eend in vergelijking met de rest van de line-up. De groep lag met zijn avant-garde-achtergrond best ver van de kernwaarden van het festival en hoewel we weten wat voor kwaliteit de groep in zich heeft, stelden we ons wel vooraf de vraag wat Zwitsers eigenlijk te zoeken hadden op Jera on Air. Ging dit wel aanslaan? Past hun muziek wel op Jera? Kort antwoord: ja! De groep kreeg met zijn gitzwarte sound de volledige tent al vroegtijdig aan het headbangen. De toon werd vroeg gezet met “Götterdämmerung”, dat als een mokerslag binnenkwam en meteen de lat hoog legde voor de rest van de set. Gelukkig lag die lat bij Zeal & Ardor in goede handen, want ook “Death to the Holy” en “Devil Is Fine” klonken strak, intens en vlijmscherp. We durven zelfs te stellen dat deze band van alles wat we hebben gezien het sterkst was, want zelden was de sound zo intens als bij deze act. Het mocht dan wel zoals Amenra vorig jaar een buitenbeentje zijn, toch bewees het zoals onze landgenoot dat de beste band van de festivaldag niet uit de Jera-scene hoeft te komen.

Bullet for My Valentine @ Eagle

© CPU – Karen Van Lierde

Jera on Air houdt er jaar in, jaar uit een steeds drukker wordende planning op na. Ook dit jaar was dat niet anders en moesten we kiezen tussen headliner Bullet for My Valentine of Hawk-afsluiter letlive. De keuze viel, mede door de sterke show in de Lotto Arena, uiteindelijk toch op de eerstgenoemde en zo trokken we om kwart voor twaalf richting de Eagle waar het de tent afsloot. Opmerkelijk, want waar Bullet for My Valentine op omliggende festivals als Graspop en Rock am Ring meestal vroeg op de avond geprogrammeerd staat en een aantal jaar geleden op Jera nog een treetje lager op de affiche, mag het dus nu wel op de hoogste trede. En dat terwijl de band er eigenlijk niet relevanter op is geworden. Toch trok het daarmee ook gelijk onze aandacht, aangezien we wel eens wilden zien hoe ze dat varkentje gingen wassen.

Al snel werd ons duidelijk dat ze beter materiaal bij hadden dan enkel een spons en zeep. De groep viert dit jaar het twintigjarig bestaan van The Poison en deed dat ook op Jera on Air, met een set vol hoogtepunten van die jarige plaat. “Room 409”, “Hit the Floor” en “4 Words (To Choke Upon)” werden onthaald alsof het opnieuw 2005 was en ook “Tears Don’t Fall”, toch wel de grootste hit van het viertal, werd luidkeels meegezongen door een volle tent. Er braken moshpits uit ter grootte van een tennisveld en er werd opvallend veel experimenteel gedanst in de vorm van vliegende ledenmaten. Omdat The Poison inclusief korte pauzes en gitaarwissels, net geen uur vult, was er nog ruimte voor enkele uitschieters buiten het album om en werden we ook getrakteerd op een passage van onder meer “Hand of Blood”. Niet dat dat erg was, want met de tracks werd er nog een schepje bovenop gedaan en kwam Bullet for My Valentine juist extra krachtig uit de hoek.

© CPU – Karen Van Lierde

Wel moeten we eerlijk toegeven dat we de show na een klein uurtje wel redelijk gezien hadden. Niet per sé omdat het een albumshow was, maar meer om het feit dat het praktisch dezelfde show als in de Lotto Arena was. Daar schuilt helaas ook het probleem, want wie een beetje moeite deed, kon Bullet for My Valentine de afgelopen maanden meerdere malen aan het werk zien. Als we een straal van net iets meer dan honderd kilometer rondom het festival trekken, komen we op zes shows waarvan die op Jera on Air de zevende was. En die straal, dat is toch wel ongeveer het publiek dat het festival trekt. Dat merkte je ook aan het publiek op het einde, want mondjesmatig werd de tent achterin leger en leger. Niet door een gebrek aan kwaliteit, maar eerder door een gevoel van déjà vu. Alsof het gros van het publiek deze show al tijdens een van de andere optredens dit jaar gezien had. Bullet for My Valentine speelde degelijk, zelfs strak, maar echt verrassen deed het door de vele passages nergens. Een feestje voorin in tent werd het gelukkig wel en onder de tonen van “Waking The Demon” werd nog een keer flink gemosht, waarna de band er toch wel een einde aan bracht. Headlinerwaardig was het zeker en de show stond als een huis, maar misschien net iets te veel van hetzelfde.

Toch gingen we wel redelijk voldaan naar huis om vandaag op dag twee terug te keren, waar we onder andere Yellowcard, Lagwagon en The Sex Pistols – inclusief Frank Carter – aan het werk te zien. Wil je daar ook bij zijn? Dat kan! Er zijn namelijk nog voldoende tickets te koop via de website van het festival.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!