Extrema Outdoor 2025 (Dag 3): Voor de fijnproevers

© Keyani Immens

Na een donkerrode vlek op de weerkaarten zaterdagavond met als gevolg kleine riviertjes op het festivalterrein, maakte de zondag van Extrema zijn naam helemaal waar. De vitamine D die vanuit de lucht op ons neerdaalde kwam goed van pas na twee dagen dansen en gaf de bezoekers een frisse portie energie om het weekend met een knal af te ronden. Eric Prydz, Diffrent en Hannah Laing hadden daar een belangrijk aandeel in.

Matrakk @ District 1 (Blackworks)

In het altijd dichtbevolkte District 1 loont het om op tijd te komen, want de opkomst bij Matrakk was nog gezellig druk, terwijl de dj-producer uit Lyon enkele plaatjes speelde die we dit weekend nog al gehoord hadden. “House On Fire” van L.zwo bleek een grote favoriet onder dj’s, maar ook eigen materiaal als “You Beat My Drum Hard” was stevig en eveneens uitstekend werk om het meest linkse district mee te plezieren. Jammer vonden we die herhaling van tracks niet, want om erin te komen op dag nummer drie konden we dat tikkeltje extra motivatie wel gebruiken. Waar District 1 op vrijdag en zaterdag de thuisbasis was van de lederen pakjes en keiharde technobeats, speelde de Fransman op de door Blackworks gehoste stage een meer toegankelijke set die evengoed op District 2 zou kunnen thuishoren. Onder de industriële constructie draaide hij techno aan een hoog tempo, maar de trance- en retro-invloeden maakte dat nieuwelingen (nog) niet wegliepen. Bouncy, aan een stevig tempo en onder een uiterst aangename temperatuur trok Matrakk de dag op gang.

DJ Fuckoff @ District 2 (Kompass)

Of ze in Nieuw-Zeeland al eens gehoord hebben van ‘de Limburg’, dat betwijfelen we. Feit is wel dat DJ Fuckoff helemaal van daar naar De Plas afzakte om de speed house en UK garage vanop haar stick aan ons te laten horen. Het overgrote deel van haar set vulde ze zo met extreem zomerse, snelle beats en klassiekers als “Meet Her At The Love Parade” en “Calabria (Destination Unknown)” in de mix, maar wat het speciaal maakte waren de live vocals – die op zichzelf niet echt speciaal of goed waren – maar die we nog bij geen enkele andere artiest dit weekend spotten. Tot aan kreungeluiden toe.

© Stijn De Belder

Hannah Laing @ District 2 (Kompass)

Hannah Laing kwam ter leven in de jaren negentig uit de liefde tussen twee hardcore ravers. Dan kan je aan de ‘nurture’ zoveel doen als je wil, in de ‘nature’ blijft het rave-DNA altijd aanwezig, en zodoende werd de Schotse dj. Eerst op Ibiza, later ook op festivals als Extrema. En of ze zich daar liet gelden. Met diepe, bouncy beats met hier en daar een ode aan de uitgaanstijd van haar ouders, maar vooral heel catchy lyrics die vaak genoeg herhaald werden zodat je op tijd en stond zelf kon meezingen leverde ze een topset af. Klassiekers als “Chase The Sun”, “Insomnia”? en “Never Alone” werden al dan niet in een modern jasje gestoken en maakten District 2 de nummer één place to be op het festival. Houdt deze dame zeker in het oog, want net zoals Maceo Plex en Kölsch zou het best kunnen dat zij hier haar eerste Belgische stappen zet om later op festivals als Tomorrowland en consoorten te staan.

Nico Moreno @ District 1 (Blackworks)

Ondertussen was de intensiteit bij de buren flink omhoog gegaan, want Nico Moreno nam plaats achter de draaitafels. Veel wind waaide er niet aan De Plas, maar het zou weleens best kunnen dat de kleine golfjes die aanspoelden het resultaat waren van de basmuur die de Fransman op ons af stuurde. Dat hij nog steeds veel fans heeft, was duidelijk te merken en hoewel we aanvankelijk niet meteen snapten waarom, bewees hij later ons ongelijk. Dat hardtechno vaak op elkaar lijkt valt nu eenmaal niet te ontkennen en ook Moreno dreigde in de val te lopen, maar omzeilde op tijd het net der eentonigheid. Met onder meer Twenty One Pilots, hedendaags publieksfavoriet “Vielleicht, Vielleicht”, “2 Be High” met rawstyle-producer Warface en het steeds enthousiast meegezongen “Zombie Nation” schepte hij een set die na een halfuur onze monden niet van saaiheid, maar van verbazing liet openvallen.

Diffrent @ District 2 (Kompass Klub)

And then: something completely Diffrent. Oké, flauwe woordgrapjes even aan de kant, maar het was wel zo, want de jonge Duitser kreeg een prime slot op District 2 en deed daar absoluut zijn eigen ding mee. Voor een quasi vol plein speelde hij met baslijnen als zij het een kleuter met blokken. Met zijn catchy UK garage wierp hij een verbod op stilstaan op en liet hij de vrolijke melodieën als bliksemschichten rond ons schieten. Zij die nog niet wisten wat een bassface was, mochten het zelf ondervinden tijdens aanstekelijke remixen van Rihanna’s “Where Have You Been” en “Aint Nobody (Loves Me Better)”. Op het einde deed hij er nog een schepje bovenop door de bpm omhoog te gooien en een dnb-motief in de pan te smijten. Die klonk soms zo vettig dat het zelfs wat aan de jump up van Simula deed denken. Een minimal drum-‘n-basstrack verder trok de jongeman de stekker – of beter de USB-stick – er weeral uit en hadden zowel wij als hij het gevoel dat we op het juiste moment op de juiste plaats waren.

© Keyani Immens

Eric Prydz @ District 5 

Iets als een overduidelijke headliner per dag bestaat – net zoals een officiële mainstage – niet op Extrema. Moest dat toch het geval zijn, dan maakte Eric Prydz sowieso deel uit van die minipoule aan namen. De Zweed mocht de 2025-editie op het grootste District afsluiten en deed dat met een meeslepende set vol hypnotiserend beats. Ver van de snelle en snel wisselende tracks van de overkant van het meer hanteerde de bekende Zweed een heel andere aanpak. Aan een ultiem rustig tempo bouwde hij zijn nummers op, waardoor we erg lange breaks en build-ups voorgeschoteld kregen. Het was even wennen, maar de manier van laag per laag opbouwen en weer afbouwen werkte zo op ons in dat de drops van bijvoorbeeld “Of Me” des te intenser binnenkwamen, zeker met de trippy beelden op de schermen en lasers als visuele stimulans. De elektrotechno van de producer ging zo onverminderd voort en voelde als een soort reis door de ruimte, waar niet alleen zwaartekracht maar ook tijd een vaag begrip is. Met nog twintig minuutjes op de klok teasede hij plots de drie iconische pianotonen van “Pjanoo” die de tent in vervoering brachten. Na een collectief geluksmoment tijdens zijn “Allein Allein”-remix en na twee legendarische drops uitbollen op de tonen van “Opus”, zat het erop. Het vagevuur dat de laatste vijf minuten nonstop brandde, doofde uit, en daarmee kwam er een eind aan het driedaagse weekend met een sluiting van formaat.