Vestrock 2025 (Festivaldag 2): Eiland vol variatie

De tweede dag van Vestrock werd gekenmerkt door heel warme temperaturen. Nadat het publiek de eerste dag al op zijn meest fris had doorstaan, was het toch de moeite om al vroeg op de weide te staan. Er werden namelijk heel wat stevige gitaren verwacht met ook genoeg ruimte voor elektronische sounds. Zo overtuigden de artiesten in de tenten vandaag het meest met Getdown Services en Marathon, maar evengoed afsluiter Rudim3ntal deed waar ze voor kwam: de weide met een knaller naar huis sturen. Zelfs met een vuurwerk nadien dat nogal als een anticlimax overkwam, had Vestrock weer genoeg om iedereen een dag te boeien.

High on Chai @ Main Stage

De Nederlandse band High on Chai had de lastige taak om het hoofdpodium van de tweede dag van Vestrock te openen. Gelukkig had de groep er wel zin in en werd er met veel overtuiging en wilskracht gespeeld. Dat de weide eerder leeg oogde, leek de leden niet te deren en hoe langer de show ook duurde, hoe meer nieuwsgierigen een glimp probeerden op te vangen. We hoorden voornamelijk een uitstekende stem bij de frontvrouw die heel wat registers kon opentrekken en kregen daarbij ook nog leuke indierockliedjes. Die klonken bij momenten een beetje emotioneel, om dan ook wat meer aanstekelijke gitaarsongs te brengen. Vernieuwend was het allemaal niet en echt memorabel kunnen we het ook niet noemen, maar om als opener te dienen, luisterde het allemaal wel goed weg. Hierdoor had High on Chai zijn taak dus met verve vervuld.

Grainbait @ Kapel

In de Kapel werd de alreeds warme dag op gang getrokken door de Nederlandse rockband Grainbait. Het festival omschreef het als blues-, hardrock en grunge, maar wij hoorden er ook wat southern rock of misschien zelfs stoner in. Wat alvast als een paal boven water stond, is dat er vettige gitaren aanwezig waren. Groovy riffs scheurden ons onmiddellijk langs de oren en al snel gingen we samen met het publiek aan het headbangen. Ondersteund door een vettige bas en stevig gebeuk op de drums bleef de gitarist maar van jetje geven, en zo kreeg de ondertussen al volgelopen en snikhete Kapel het toch nog een beetje warmer. De band zei zelf dat het de bedoeling was het publiek wat op te warmen en dat nam ze duidelijk letterlijk op. Even verloor het concert wat vaart toen er van gitaar gewisseld moest worden, maar door een volgende portie riffs en later nog wat soleerwerk werd dit intermezzo niet veel later al vergeven en vergeten. Een vijftigtal minuten ging de band verder op haar elan tot ze uiteindelijk onder luid applaus van het dankbare publiek het podium verliet.

Tarzan & the Beachwaiters @ Nexus Stage

Op Vestrock kom je af en toe van die lokale acts tegen waar je van je leven nog nooit van had gehoord. Tarzan & the Beachwaiters was zo’n groep, al was het decor wel levendig uitgedost. Zo zagen we een opblaasbare flamingo, werden er bellen geblazen en konden ook strandballen niet ontbreken. Dat de groep bijgevolg ook nog eens surfpunk voor de dag bracht, maakte het plaatje compleet. Het was weliswaar ook maar leuk voor eventjes, want de strakke songs die ze speelde waren geen competitie voor de fletse nummers die ze ook in het arsenaal had. Daardoor was het jammer dat er net iets te weinig energie in het geheel kroop, al waren de energieke songs wel volledig interessant en merkte je dat het publiek zich toen ook volledig warm maakte om meer te krijgen. Uiteindelijk was Tarzan & the Beachwaiters een leutig groepje dat perfect kon entertainen, maar ook niet meer dan dat.

puntjudith @ Novus Stage

Op de website wordt de sound van puntjudith omschreven als onnavolgbaar en met dergelijke woorden wek je redelijk snel onze interesse. Als opener van de Novus moest ze opboksen tegen het gitaargeweld in de aanpalende tent. Geen eenvoudige klus, zeker als je net probeert diepgang in je geluid te krijgen en tegelijk wat meer intimiteit tracht te voorzien. De lastige omstandigheden trotseerde puntjudith met haar bandgenoten op redelijk soevereine wijze. De Nederlandstalige nummers bevatten mooie, poëtische teksten die best wel wat concentratie vergden van het Vestrock-publiek, maar dat bleef geduldig staan en opende zich geleidelijk aan voor de persoonlijke onderwerpen in haar nummers. De piano en de trompet werden soms nog wel wat overstemd door de geluidsoverlast van de Nexus-tent en toch hoorden we als we goed filterden dat puntjudith een in de gaten te houden artiest is.

Ramkot @ Main Stage

Het Belgische Ramkot mocht onder een stralend zonnetje aan Nederland tonen hoe we bij ons aan rock-‘n-roll doen, maar dat leek de band toch even vergeten te zijn, want het drietal opende zowaar met een nummer zonder gitaren; heiligschennis als je het ons vraagt! Op de piano creëerde zanger en bassist Hannes Cuyvers eerst een intieme sfeer die de spanning nog even in de lucht liet hangen, waarna de eerste vettige riffs en smerige bas des te harder binnenkwamen. Zonder overdreven veel herrie te maken, zo van die herrie die nijgt naar het platte, wist de band toch uppercut na uppercut te verkopen. De tempowissels grepen ons keer op keer bij de lurven, op de verrassing, en lieten ons vervolgens verstomd achter terwijl de groep doodleuk gas terug nam. Dit bleek een formule die ze verschillende keren toepaste om het met hitte geslagen publiek aan het bewegen te houden; en de formule werkte. Dat de band een klein uur lang erg strak speelde, zal er natuurlijk ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Aan sneltempo volgden de nummers elkaar op, met bijna elke keer een lekkere solo van gitarist Tim Leyman. Zo arriveerden we vlugger dan gedacht aan het einde van de set met nog een klein awkward momentje. Ramkot probeerde de massa aan het zingen te krijgen, maar die opdracht leek het volk niet te begrijpen. Dan maar snel doen wat de mannen best kunnen, namelijk wat lekker rammen op de gitaren, voor ze het podium onder applaus van het zichtbaar genietende publiek konden verlaten.

Pete & Bas @ Nexus Stage

Ongetwijfeld de oudste artiesten van Vestrock 2025 waren Pete & Bas. De zeventigers zijn het levende bewijs dat het nooit te laat is om een carrière in de hiphop na te streven en na een heuse online trend mochten ze ook op Vestrock aantreden. En plezant was de drillrap van het duo wel, althans voor drie liedjes. Daarna was het leuke en vernieuwende er af, waardoor het allemaal net iets te voorspelbaar en te weinig interessant werd. Het was nog steeds leuk om twee rappende opa’s te zien, maar als het muzikaal niet boeiend genoeg is, dan wordt het altijd lastig. Zeker als er dan nog eens een verschrikkelijke cover van “We Will Rock You” van Queen tussenzit. De kinderen vooraan de zaal werden uiteindelijk wel op het podium uitgenodigd waardoor het familiefeestje compleet was, maar we hadden zo het gevoel dat twintig minuten van deze set meer dan genoeg was geweest.

The Veils @ Main Stage

De namiddagzon zorgde voor warme taferelen op Vestrock en laat dat net het klimaat zijn dat The Veils iets minder ligt. De muziek van de Nieuw-Zeelanders is eigenlijk gemaakt om op weemoedige winterdagen weemoedig door het raam te kijken. Onder een zware zon straalde hun muziek op het hoofdpodium net iets te weinig draagkracht af, wat ook wel aan het feit lag dat er een heleboel mensen besloten om hun koffieklets te houden. Het maakte dat het vaak moeilijk te genieten was van nochtans supermooie nummers zoals “The Ladder” of “Not Yet”. Kopstuk Finn Andrews begreep maar al te goed dat hij zijn muziek op de Buitenvest niet op volle kracht kon laten werken. Die klik zorgde in het tweede deel voor een lossere sfeer waarbij gestaag werd opgebouwd richting het laatste nummer “Nux Vomica”. The Veils zien we graag nog eens terug in een knusse zaal, wanneer de band muzikaal beter tot haar recht komt.

Dutch Criminal Record @ Kapel

Het is grappig dat een band als Dutch Criminal Record in Nederland speelt en eigenlijk helemaal niet uit dat land afkomstig is. Die mop maakte de frontman ook halverwege de show, voor een tent die nog niet voor de helft gevuld was. Jammer wel, want de muziek van het viertal is heel aanstekelijk, waardoor nagenoeg iedereen voldoende kan genieten van wat er te horen valt. Net daardoor was het spijtig dat er ook niet meer volk bij kwam. De band liet het niet aan zijn hart komen en speelde in een klein uurtje zeer speelse indierocknummers vol energie en met een aanstekelijk tempo. Zeker naar het einde toe werd alles net iets krachtiger, waardoor je nog enthousiaster werd van wat je te horen kreeg. De band was ook heel sympathiek tegenover het publiek en daardoor was het jammer dat het zo leeg bleef. Zelfs toen de frontman zijn broek scheurde, leek dat niemand te zijn opgevallen. Desalniettemin zagen we een uitstekende show van een groep die net dat ene hitje mist om echt door te breken.

Wodan Boys @ Nexus Stage

Als de gitarist met een Flying V gitaar en de bassist met een mullet het podium opkomen, dan weet je al snel genoeg; het wordt een rock-on-optreden. Wodan Boys drukte het gaspedaal van bij de start diep in en liet de gitaren spreken. De snedige punkrock, de rake attitude en de podiumprésence klikten direct in elkaar als een nieuwe doos Lego. Het enthousiasme van het publiek werd zo snel gewonnen en al zeker toen de leden na een kwartiertje sjaaltjes het publiek insmeten. ‘Zo kopen we ons publiek’, zei de linkse gitarist al lachend. Ze leken zich er alleszins zelfbewust van dat de trucendoos bovengehaald werd, dus who cares? Het publiek gaf er alleszins niet veel om, want niet veel later ontstond er een best grote moshpit. Springende lijven gingen zodanig aan het beuken dat de band zich nog een beetje extra leek te smijten. Niet veel later kropen twee feestbeesten het podium op om wat show te geven met de band en vervolgens al crowdsurfend helemaal naar de achterkant van de tent te zweven. Muzikaal dachten we het na drie kwartier wel een beetje gezien te hebben en toch slaagde de band erin ons nog te verassen op het einde. Een extra stevige riff zweepte het publiek nog eens op om iedereen warm te maken voor de strakke afsluiter met een wall of death. Zo ging het publiek, dat ondertussen al helemaal uit de hand van de band at, er nog een laatste keer volledig op los.

Hiqpy @ Novus Stage

In Nederland is er heel wat te doen rond Hiqpy. Best straf, zeker omdat de Amsterdamse groep amper nummers heeft uitgebracht. De hype wakkerde ze vooral aan met een dik gevulde festivalagenda en ondertussen zijn ook de eerste Belgische shows achter de rug. Om maar te zeggen, Hiqpy is een mooi verhaal aan het schrijven. De Novus kregen de leden, ondanks de concurrentie van Wodan Boys, mooi gevuld en wie erbij was kreeg ook zijn gelijk. De groep speelde met een internationale allure en gaf een klassevol voorsmaakje van vakkundig gerijpte nummers. Veel verbeterpunten zien we bij Hiqpy ondanks zijn nog vers bestaan niet, en dan is het nu des te belangrijker om op dit elan richting een eerste album te werken. Als hoogtepunt noteerden we nog de nieuwe single die afgelopen vrijdag uitgebracht werd en waarmee de Nederlanders voor wat voorzichtige bewegingen zorgden op Vestrock.

Getdown Services @ Kapel

In januari maakte Getdown Service op Eurosonic zodanig veel indruk op de boekers van Vestrock, dat het pardoes een uitnodiging om te komen spelen in de brievenbus kreeg. Wie de band al eens live aan het werk heeft kunnen zien, weet wat voor absurde taferelen je te wachten staat. Het duo uit de UK tovert met zijn Britse humor moeiteloos een glimlach op je gezicht en entertainde gisteren met ongemakkelijke publieksparticipatie. Toen de gimmick wat in herhaling begon te vallen, schoot Getdown Services in een hogere vitesse. De nummers werden agressiever dankzij de gitaar en het dak van de Kapel ging eraf. Tijdens “Dog Dribble” was er geen houden meer aan en maakten de boomers in het publiek er een waar feestje van. Omwille van de uitstekende sfeer kon er zelfs nog een toegift van af. Alleen dat laatste feit onderstreept waarom Getdown Services zich tot de winnaar van deze editie mag rekenen.

The Royston Club @ Novus Stage

The Royston Club is zo’n band waarvan er al tientallen bestaan in het Verenigd Koninkrijk en waarvan je weet wat je kan verwachten. Desalniettemin deed ze het wel uitstekend door fris en fruitig te klinken, en vooral heel catchy songs in zijn arsenaal te hebben. Hoe langer de set duurde, hoe meer dat ook tot uiting kwam doordat de groep net iets strakker en snediger begon te spelen. Dat viel op in de songs die naar stadionrock neigden en vooral bij de refreinen die volledig openbraken. Liedjes als “Blisters” en “Shivers” hadden de energie die je altijd verwacht bij zo’n band en zelfs als het iets trager ging, voelde je nog altijd een bepaalde spanning hangen in de muziek. Daardoor overtuigde The Royston Club wel met gewoon een oerdegelijke rockset, en meer moet dat soms niet zijn.

Kensington @ Main Stage

Het heeft lang geduurd, maar gisteren tijdens Kensington stond de weide voor het eerst afgeladen vol. Sinds ze dit jaar de draad opnieuw heeft opgepikt met een nieuwe zanger, trekt de grootste band van Nederland opnieuw langs de festivals. De productie was alvast headlinerwaardig en dat kunnen we ook van de setlist zeggen. In een dik uur speelden de Nederlanders een hele hoop publiekslievelingen en toonden ze dat ze met nieuwe elan richting de toekomst kijken. Af en toe was het misschien net iets te afgelikt en gestroomlijnd, maar dat is aan de andere kant ook wel een van de redenen waarom Kensington het zover heeft geschopt. “Uncharted” droegen ze halfweg de set op aan een verongelukte fan en zo toonden ze het hart op de juiste plek te hebben. Richting einde ging de focus naar het nieuwe tijdperk met het nog onuitgebrachte “Call You Home” en comebacksingle “A Moment”. Die laatste rekten ze een paar minuten langer, al was het toch vooral door de vlammen waardoor we het warm kregen. De terugkeer van Kensington was met andere woorden exact wat we ervan verwacht hadden.

NAFT @ Nexus Stage

Vier blazers, twee drummers en wat synthesizers; dit allemaal bracht NAFT mee naar het pittoreske Hulst om feest in de tent te vieren. Onder leiding van de opzwepende beats voorzien door de twee drummers schopte de band al snel leven in de brouwerij en na enkele nummers ging het publiek golvend aan het bewegen en dansen. De website van het festival omschreef het zestal als een combinatie van rauwe blazersenergie en pompende techno, en eerlijk gezegd kunnen we het niet beter omschrijven. Veruit hun bekendste nummer is dan ook hun eigen versie van de Belgische danceklassieker “Universal Nation” van Push. De hele sound deed ook wat aan de Zillion-film denken, waar natuurlijk erg veel van die typische dancenummers in voorkwamen. Dansen, dat is misschien ook wel een manier om het concert van NAFT samen te vatten. Geen mens die er maar aan dacht stil te blijven staan. Overal zagen we lijven bewegen, ledematen de lucht ingaan en dit telkens met een grote smile en dikke parels zweet op de gezichten.

Kaboutertje Putlucht @ Novus Stage

Kaboutertje Putlucht, het is een naam waardoor je toch al snel getriggered wordt. De Nederlanders moeten de nieuwe festivalhype van het jaar worden en mochten dat al eens bewijzen op Vestrock. Met nummers over overleden oma’s en kindjes slaan was er wel inhoudelijk wat choquerend, maar uiteindelijk kwamen de hevige beats en stevige elektronische invloeden toch goed binnen. Zeker doordat de set in lengte alleen maar strakker en intenser werd. Hierdoor werd het publiek ook alsmaar wilder en energieker, waardoor Kaboutertje Putlucht op zijn beurt meer en meer energie meekreeg. De band deed het met een gitaar en heel wat percussie, maar overtuigde vooral door de intense bassen die bij iedere song overheersten. Zo kon iedereen zich, met of zonder T-shirt, volledig smijten.

Within Temptation @ Main Stage

Op dag twee van Vestrock waren er maar liefst twee headliners. Na Kensington, kreeg Hulst nog een Nederlandse grootheid over de vloer. Within Temptation opende op de Buitenvest zelfs haar Europese festivalzomer en dat deed het met een nieuwe setlist en een nieuwe festivalproductie. Het vuur en de pyro liet de band grotendeels achterwege en ook zonder grootse showelementen hield de symfonische metalgrootheid rond Sharon de Adel zonder problemen stand. Met metier en tamelijk geroutineerd gidste Within Temptation ons door haar oeuvre. Alleen jammer dat het geluid op heel wat plaatsen op de weide redelijk stil aanvoelde en de nummers daardoor iets minder volumineus binnenkwam. Misschien was dat ook de reden waarom het Vestrock-publiek niet volledig voor zijn nationale trots viel en het eerder bij wat braaf meekijken hield. De overwinning van Kensington kon Within Temptation dus niet evenaren, maar de band bleek wel klaar te zijn voor een andermaal mooie zomer.

Marathon @ Kapel

De Amsterdammers van Marathon weten als geen ander hoe ze hun muziek live naar een hoger niveau tillen. Met hun vijven zetten ze gisteren namelijk een wall of sound neer waar menig internationale band jaloers op mag zijn. Dat werd ook weer duidelijk op Vestrock, waar iedere song naar het einde toe nog meer intensiteit en kracht kreeg. Het was straf om te zien hoe ze hun nummers live omtoverden naar echte epische epossen met grootse solo’s en strakke riffs. Zo kregen ze ook iedereen mee, zelfs toen de gitarist even het publiek opzocht, was iedereen mee. De lengte die de band live in haar songs steekt, kan als een marathon aanvoelen, maar het is er wel eentje waar we enkel maar van kunnen genieten.

The Bloody Beetroots @ Nexus

Het licht van de Nexus-Stage werd vakkundig uitgedoofd door een dj-set van Italiaan The Bloody Beetroots. In zijn eentje bracht hij een uur lang hoge energie, al bleken zijn skills achter de draaitafels minder indruk te maken. De overgangen waren soms beetje voorspelbaar en het inmixen klonk wat houterig. Bovendien was de Italiaan vaker voor dan achter zijn mengpaneel te bespeuren en pakte hij regelmatig de microfoon vast om voor echte rock te zorgen. Zijn nummerkeuze was er ook niet echt eentje die toonde dat hij de vinger aan de pols had, want zijn focus lag vooral op oude klassiekers uit eigen stal of van collega’s The Chemical Brothers. Hoe dan ook was het een feestje waar Vestrock wel van leek te genieten en dat is uiteindelijk nog altijd het belangrijkste.

Hang Youth @ Novus Stage

De Novus afsluiten, die eer was weggelegd voor de Nederlandse punkers van Hang Youth. Zoals het hoort bij punk, vloog de groep er onmiddellijk in en volgden de korte nummers elkaar vliegensvlug op. Stevig werd er op zowel bas, gitaar als drums geramd, en ook stevig vlogen de lichamen in het rond in de moshpit. De jeugd tekende duidelijk present, want in de steeds wilder ontsporende pit zagen we vooral jonge gasten aan het springen, draaien en beuken. Onder andere door het forse getimmer op de instrumenten konden we de zang van Abel van Gijlswijk bij momenten moeilijk horen, laat staan begrijpen. Als de band met drie aan het zingen ging, werd het een heel stuk beter te verstaanbaar.

Over zingen gesproken, een vroeg hoogtepuntje uit de set was de onvermijdelijke meezinger “JE HAAT GEEN MAANDAG, JE HAAT KAPITALISME”. Nagenoeg iedereen in de tent zagen we de herkenbare lyrics uit volle borst meeschreeuwen. Heel veel tijd om daarbij stil te staan hadden we niet, want als een sneltrein raasde de band maar door en raakte de stem van van Gijlswijk meer en meer opgewarmd. Het viertal ging aan zo’n rotvaart, dat ze volgens van Gijlswijk meer nummers moesten spelen dan ze voorbereid hadden. Na een momentje vertwijfeling speelde de band uit losse pols nog wat nummers, haalde ze een dame uit het publiek op het podium om “MANNEN” te zingen en haalde ze vier fans uit het publiek om “BELASTINGDIENST” te spelen. Zo maakte Hang Youth uiteindelijk zijn uurtje toch best makkelijk vol.

RUDIM3NTAL @ Main Stage

Last but not least mocht RUDIM3NTAL tonen wat het in zijn mars had. Het Britse drum-‘n-basscollectief, dat soms ook als liveband optreedt, voorzag een uur lang een mix van diepe bassen en snedige breaks. We hoorden een afwisseling van dancefloorhitjes, jungle, rollers en zelfs speed garage. Het trio wist als meesters zijn set in lagen op te bouwen en zo het publiek aan het dansen en skanken te houden. Wie dacht dat de dj’s zich zouden inhouden en zich zouden beperken tot wat hitjes, die had het lekker mis. Al snel passeerden onder andere het vieze “Bas Boy Horns”, Netsky’s remix van “Satisfaction” en Dimensions versie van “It’s That Time” als eerste hoogtepunten de revue. Na veertig minuten die voorbij gevlogen waren, achtte het collectief het welletjes en haalde het een extreem smerige remix van “Waiting All Night” uit het arsenaal. Als een drilboor ramde de baslijn door de dansende muur mensen. We kregen klap na klap, een beetje zoals Inter Milaan gisterenavond in de Champions League-finale. Na afsluiter “Feel The Love” in een vies jump-upjasje was de enige logische conclusie dat het een uurtje dikke schijven was en dat het miljaarde een dikke set was van RUDIM3NTAL.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Ons verslag van festivaldag 1 vind je hier.

Deze artikels werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Jan-Willem Declercq.