© Neema Sadeghi
Ze heeft een Frans-Algerijnse vader en een Koreaanse moeder, maar groeide op tussen Parijs, Thailand en Los Angeles. Een veel multiculturelere persoon dan Claire Chicha zal je vandaag niet tegenkomen. De 27-jarige heeft al wat van de wereld gezien en de muzikale invloeden die ze op al die plekken tegenkwam, vormden haar tot de artiest die ze vandaag is: spill tab. Enkele jaren geleden leverde dat haar een tour op als voorprogramma van Sabrina Carpenter, maar ondertussen heeft ze een fanbase waarmee ze zelf de zalen gevuld krijgt. Haar debuutalbum ANGIE komt er op 16 mei aan en wij kregen de kans om daar samen met haar op vooruit te blikken, op kantoor bij Universal Music in Brussel.
Wij kregen al de kans om ANGIE te beluisteren. Het viel ons op dat de productie ervan zeer gevarieerd is. Voel je ooit de druk om een bepaalde identiteit te behouden in jouw muziek of geef je jezelf de volledige vrijheid om te experimenteren?
Wanneer ik begin met muziek produceren, ga ik graag af op het gevoel dat ik op dat moment heb, maar voor mij is het nog belangrijker om niet in een bepaalde toon vast te blijven hangen. De reden dat het album zo gevarieerd klinkt, is omdat ik niet noodzakelijk eenzelfde genre wil blijven maken. Als ik tijdens het maken van muziek de indruk krijg dat ik het nummer al eerder heb gemaakt, dan gooi ik het concept over een heel andere boeg.
De titeltrack gaat over een persoon genaamd Angie. Ik denk dat er op het album waarschijnlijk nog wel nummers staan die over diezelfde persoon gaan. Wie is die Angie nu eigenlijk? Kan je ons tenminste een hint geven?
Het nummer “Angie” gaat eigenlijk gewoon over mezelf. Ik zat toen in een periode waarin ik alles haatte wat ik maakte. Ik isoleerde mezelf en was veel te kritisch voor mijn muziek. Ik leerde toen stilaan grenzen op te stellen en werd beetje bij beetje een tikkeltje liever voor mezelf. In het nummer spreek ik mezelf aan op een vriendelijkere manier. Ik zou niet zeggen dat Angie echt een alter ego is, maar wel een vroegere versie van mezelf die ik achterwege probeer te laten.
We kunnen toch wel zeggen dat je iemand van vele culturen bent. Sommige van je nummers zing je in het Frans, maar is er een manier waarop deze plaat ook je Koreaanse kant reflecteert?
Mijn moeder was altijd zeer open van geest. Ze groeide straatarm op in Zuid-Korea en had het echt heel moeilijk. Dan besloot ze om een job als vliegtuigstewardess aan te nemen, gewoon om het land uit te raken. Dankzij de vele plekken die ze bezocht door haar werk werd ze heel open-minded. Die eigenschap heb ik van haar overgenomen. Ik denk dat het ook een invloed had op het maken van dit album.
Heb je het gevoel dat je als persoon sterk bent geëvolueerd sinds je ANGIE begon te schrijven tot nu?
Ik heb dit album door mijn twintigerjaren geschreven, eigenlijk sinds ik 23 was tot nu. Daarin heb ik zoveel meegemaakt: ik werd verliefd, raakte die liefde weer kwijt en werd opnieuw verliefd – en nog veel meer. Ik ben veel veranderd als persoon in die tijd, gelukkig maar! (lacht) Deze muziek is voor mij een leuke manier om de verhalen die ik heb meegemaakt te herbeleven.
Je hebt al een paar muziekvideo’s uitgebracht, samen met de singles. Die zien er uniek en intentioneel uit. Hoe betrokken ben je bij het proces ervan en hoe belangrijk vind je het om jezelf ook visueel uit te drukken als artiest?
Ik ben altijd zeer specifiek in hoe ik visueel afgebeeld wil worden. Voor mijn video’s werk ik alleen samen met mensen die daar écht heel goed in zijn. Veel van mijn video’s zijn gemaakt door het duo sweetiepie, bestaande uit Ethan Frank en Neema Sadeghi. Die laatste is heel goed in het technische gedeelte. Hij weet perfect hoe hij een video tot leven kan wekken en is heel creatief in scènes bedenken. Ethan zorgt dan weer eerder voor de verhaallijn, waar hij heel goed in is. Door consistent met hen te werken zit er ook een bepaalde lijn in mijn video’s.
Je bent zelf ook creatief op verschillende manieren. Als je behalve muziek een creatieve uitlaatklep moest kiezen, wat zou die dan zijn?
Ik denk keramiek. Ik werk graag met mijn handen, dus ik denk dat ik coole dingen zou kunnen maken als ik me daarin zou verdiepen.
Het tourleven is toch altijd speciaal. Wat is het vreemdste dat je ooit heb meegemaakt op tour?
Er komt iets in me op, maar het is wel een beetje triestig. Enkele jaren geleden was ik op tour met Sabrina Carpenter. Ik denk dat het in Portland of Seattle was waar we een bommelding kregen. Ik had toen net mijn show gedaan en plotseling kregen we een telefoontje. Zoiets kan evengoed een prank call zijn, maar in de Verenigde Staten moet je zo’n melding altijd serieus nemen. De zaal werd geëvacueerd nog voor de set van Sabrina begon. Gelukkig heeft haar team dat heel goed afgehandeld, want het is in dat soort situaties van levensbelang dat je geen paniek veroorzaakt.
Haalde de bommelding je uit je focus voor de rest van de tour?
Niet per se uit mijn focus, maar op tour zit je als artiest in een bubbel. Het leven ziet er heel anders uit, als een waas of een droom. Dat bubbeltje werd toen wel doorprikt en ik leefde plots weer in de realiteit.
Heb je rituelen voor je het podium opgaat?
Het is nu al even geleden dat ik nog een show heb gedaan. Normaal gezien zetten we in de backstage wel altijd “Promiscuous” van Nelly Furtado op. Dat nummer zorgt ervoor dat we heel hyped worden voor de show.
Als je jouw boodschap naar de wereld moest samenvatten in een zin uit een nummer, welke zou dat dan zijn?
Ik haat het om Drake te moeten citeren, maar ‘Here for a good time, not a long time’ past wel.
