Tien jaar na het debuut grijpt Adult Mom, het indiegezelschap rond de compromisloos eerlijke Stevie Knipe, op het vierde studioalbum Natural Causes naar een ander kleurenpalet. Weg zijn de zachte pasteltinten van melancholie en zelfverzoening. Ze worden ingewisseld voor eentje van vlammend rood en broeierig zwart. Hier wordt niet langer voorzichtig verwerkt; hier wordt doorleefd, ontleed en verbrand. Natural Causes is geen album dat troost biedt. Het is een plaat die de luisteraar bij de kraag grijpt, recht de spiegel in duwt, en vraagt: ‘Wat doe je met je woede als die eindelijk een plek mag krijgen?’
Knipe schreef de nummers tussen 2020 en 2023, een periode waarin de wereld op haar kop stond en het eigen lichaam plots een slagveld werd. Een kankerdiagnose midden in de twintig duwt elke gedachte aan onkwetsbaarheid ruw aan de kant. Die confrontatie met de eindigheid filtert onvermijdelijk door in de muziek. Het resultaat is geen zielige getuigenis, maar een brullende kroniek. Het mondt uit in een woedend zelfonderzoek dat oude littekens openkrabt om eindelijk te helen. Knipe klinkt nergens verzoenend of mild: dit is het geluid van iemand die z’n stem hervindt op een plaats waar stilte lang de norm was.
Woede vormt de as waarop deze negen songs draaien. Niet de destructieve, ongecontroleerde variant, maar een heldere boosheid die net genoeg licht werpt om het pad vooruit te verlichten. Op opener “Door is Your Hand” krijgt dat vorm in een opgestoken middenvinger richting het verleden. De vergelijking met Sheryl Crow-met-een-machete mag dan tongue-in-cheek zijn, de impact is allesbehalve vrijblijvend. ‘You took what you wanted / And you slammed the door in my face when I resist’, klinkt het over zonnige gitaarlijnen die het contrast met de tekst alleen maar wranger maken. Hier wordt geweld niet verheerlijkt, maar verbeeld als noodzakelijke wraakfantasie.
Die thematische woede gaat hand in hand met een hernieuwde queer-zelfdefinitie. Waar Driver uit 2021 nog laveerde tussen verlangen en vervreemding, snijdt Natural Causes door het vlees van opgedrongen heteronormatieve scripts. In “Crystal” wordt een verstikkende relatie verbeeld als een glazen stolp: ‘I am living in crystal / two way glass / I can see myself / but you cannot see me back.’ De banjo en mandoline van Lily Mastrodimos klinken haast opgewekt, maar onder dat janglepopjasje woedt een identiteitscrisis die pas oplost in een stortvloed van feedback en vervorming. Dat spanningsveld is een van de grootste krachten van het album.
Die muzikale rijkdom is geen toeval. Het album werd opgenomen tijdens een tiendaagse residentie in Artfarm Recording in de Hudson Valley, een studio verscholen tussen wandelpaden, paarden en bossen. Die idyllische setting liet de band toe om op een andere manier te werken. Geen hiërarchie, geen demo’s met strikte richtlijnen, maar een collectief proces waarin elke klank samen beslist werd. Knipe omschrijft het als ‘een communistische praktijk van muziek maken’, en dat hoor je. Natural Causes klinkt als een levend organisme, vol details die pas na meerdere luisterbeurten opvallen: de subtiele pianotoetsen van Andrew Hoben, de melancholische strijkers van Maeve Schallert, de kopers van James Richardson die “Matinee” doen knetteren als een film noir in slow motion…
Toch betekent die collectiviteit niet dat het album verliest aan persoonlijkheid. Knipes stem is op elk moment de spil, zelfs wanneer de begeleiding minimalistisch is. “Benadryl”, veruit het kaalste nummer van de plaat, is niets meer dan stem, akoestische gitaar en een eenzame Franse hoorn. Misschien is het net daardoor een van de meest snijdende momenten. Hier wordt de fysieke uitputting van chemotherapie niet geromantiseerd, maar onomwonden benoemd. Het is een lied dat weigert troostend te zijn en daardoor des te harder binnenkomt.
Toch blijft Natural Causes niet hangen in pure zwaarte. Er schuilt ook bevrijding in dit werk, een soort zuivering die pas komt nadat alles ondersteboven is gehaald. In afsluiter “Headline”, een fantasie waarin een studentenhuis vol toxische mannelijkheid in lichterlaaie staat, hoor je bijna een grijns in Knipes stem. Geen wanhoop, geen spijt, alleen een bevrijdende vernietiging. En in die vernietiging: ruimte.
Wat dit album uiteindelijk zo indrukwekkend maakt, is het besef dat Adult Mom hier iets wezenlijks durft te zeggen over hoe we tot onszelf komen. Niet in afzondering, maar in verbinding. Niet ondanks de pijn, maar er dwars doorheen. Zelfkennis is, zo blijkt, geen eindpunt maar een voortdurende beweging. En Natural Causes is het geluid van iemand die geleerd heeft dat ook woede een vorm van liefde kan zijn. Voor jezelf, voor wie je was, en voor wie je weigert nog langer te zijn.
Ontdek “Door Is Your Hand”, ons favoriete nummer van Natural Causes, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
