© CPU – Peter Verstraeten (archief)
Het was net iets meer dan een half jaar geleden dat Robert Plant nog met Suzi Dian en begeleidingsband Saving Grace in de Koningin Elisabethzaal stond. De zessenzeventigjarige Brit weet maar van geen ophouden en trapte met diezelfde mensen in het Koninklijk Circus een nieuwe Europese tournee op gang. Of dat ook een andere show van de Led Zeppelin-zanger betekende, was nog maar de vraag, maar als het net zo goed zou zijn, dan zou ongetwijfeld niemand ontevreden naar huis gaan.
Voor Plant en metgezellen eraan begonnen, was het eerst nog de beurt aan Robert Vincent, die zich liet bijstaan door contrabassist en keys. Neil bracht een wel erg ruim halfuur ultrabrave liedjes, die zo kleurloos waren dat ze net zo goed door Ned Flanders geschreven hadden kunnen zijn. Muzikaal bleef het ook allemaal erg simpel, al heeft Vincent wel een vrij sterk stembereik en een stem die door sommigen wel als straf zou worden beschouwd. In het Koninklijk Circus klonk het echter vooral alsof hij zichzelf te serieus nam en te hard probeerde om zijn simpele teksten toch een emotionele lading te geven.
Gelukkig moesten we niet al te lang meer wachten op Robert Plant, die het podium opkwam nadat zijn band in alle donkerte reeds plaatsgenomen had. De muzikale sfeer was meteen mysterieus, waarbij de driestemmigheid van Plant, Dian en snaarvirtuoos Matt Warley opviel. Het was ook die laatste die aan het mystieke nog intensiteit wist toe te voegen met zijn opzwepende banjo tijdens “The Cuckoo”. Het publiek klapte een eerste keer mee met de basdrumstoten, waarna Tony Kelsey hen met een knappe mandolinesolo beloonde.
Plant kwam al vrij snel een eerste keer aan het woord en vertelde dat hij al een paar keer in Brussel geweest is, althans, dat is toch wat men hem zegt. Hij zei zich niet alles uit het verleden nog goed te kunnen herinneren, om vervolgens zijn eerste Led Zeppelin-klassieker van de avond te brengen. Het typische gevoel voor ironie en flauwe humor maakte van Plant even een doodgewone Brit, die wanneer hij zijn keelgat openzette net zo snel weer in een halfgod veranderde. “Four Sticks” werd dan ook uitstekend gebracht, gedragen door de riff die zowaar nog heviger klonk op akoestische gitaar en ook nog de accordeon van Dian.
“Down To The Sea” werd vervolgens ook op heerlijk ingetogen wijze op accordeon ingezet, alvorens mooi open te breken met een elektrische gitaarsolo. Het kan niet genoeg benadrukt worden hoe sterk de muzikanten zijn waarmee Plant zich omringt. Door de soms wat breder uitgerekte instrumentale stukken kreeg de band ook zeker genoeg tijd om op de voorgrond te treden. Warley nam zowaar zelfs de leadvocals voor zich bij de gospelblues van “Soul Of A Man”, waarvoor Plant de mondharmonica ter hand – of ter mond – nam. “Orphan Girl” was dan weer het moment waarop Suzi Dian alle aandacht naar zich toe trok, door zich vocaal alleen als een nachtegaaltje rechtstreeks in ieders hart in te zingen.
Ondanks dat alles kwam het publiek natuurlijk wel hoofdzakelijk voor Plant en in het bijzonder met de hoop van wat van hun favoriete Led Zeppelin-nummers te horen. Eentje daarvan was het prachtige “The Rain Song”, dat met een band als Saving Grace toch en andere soort charme krijgt. Het resulteerde in ongeveer een vierde van een staande ovatie, al zouden gehele natuurlijk niet uitblijven.
De zanger had ook nog nieuws voor zijn publiek, al had het gerust wat vollediger mogen zijn. Toen hij het niet heel onderhoudende “It’s A Beautiful Day Today” van Moby Grape inleidde, kondigde hij aan dat die cover ook op het nieuwe album zal staan. Hij wist er nog aan toe te voegen dat het album zal worden uitgebracht … ooit. Plant smeet er vervolgens een stevigere en betere cover tegenaan met “Everybody’s Song” van Low, dat zo furieus als maar kon werd uitgevoerd, met als grote finale een lange noot van Plant en Dian waarvan we nu nog steeds koude rillingen krijgen.
Na “Two Coats”, een mooi eerbetoon aan Ralph Stanley, werd er nogmaals een adembenemende cover gespeeld. Deze keer was dat Neil Young’s “For The Turnstiles”, waarbij Dian de lead voor zich nam, om het refrein in harmonie te zingen met Robert. Net zoals eerder tijdens “Orphan Child” werkte dat erg goed. Het kwam vaak over alsof Dian en Plant elkaar richting hun beste niveau stuwden en dat leek nog meer zo tijdens de toegift. “Gallows Pole”, de traditional die we best van al in de versie van Led Zeppelin kennen, werd door de twee steeds naar een intenser niveau geduwd. Het hoogtepunt werd bereikt toen Plant er nog een stukje “Black Dog” tussen gooide, waarbij zijn stem helemaal in overdrive mocht gaan.
In ware The Grateful Dead-stijl werd het concert ten einde gebracht met “And We Bid You Goodnight”, waarvoor alle bandleden zich naar voor op het podium begaven. Knus en gezellig rond de microfoon brachten ze daar, slechts met één gitaar begeleid, het toch wel komische nummer en dat leverde veel lachende mensen op. Het was de ideale noot om een sterk concert op te eindigen. Robert Plant gaf met Saving Grace en Suzi Dian een concert met veel gelijkenissen aan die van in oktober, dus dat betekent ook dat het steengoed was.
